Starzejące się dzieci

[elizka]

Napisał baburka

Dla mnie czasami stanowicie błyskawiczną Radę Starszych. Dzięki i chwała Wam za to.

Duuużo się naczytałam zanim odkopałam taki post.Potrzebna mi rada,chociaż sama jestem starsza.Moje dziecko ma 21lat,dziecko-co nie?Zawiadomiło mnie ,że zamierza zamieszkać z dziewczyną/ 20 lat/w wynajętym mieszkaniu i kończyć studia.Na razie nie myślą o zaręczynach,kiedyś może...są zakochani,pragną być razem.Co ja na to?A ja jestem starej daty,nie chcę zrobić im krzywdy,a może to najważniejsza ich decyzja życiowa?Na razie nie odpowiedziałam.No tak-są dorośli,ale....Czy komuś z Was zdarzyła się taka historia?

[Sunshine]

Napisał elizka

Moje dziecko ma 21lat,dziecko-co nie?Zawiadomiło mnie ,że zamierza zamieszkać z dziewczyną/ 20 lat/w wynajętym mieszkaniu i kończyć studia

Droga Elizko,trochę zdziwiła mnie Twoja rozterka,
przecież dzisiaj taka sytuacja to codzienność,i wiele z naszych dorosłych dzieci/o ile nie większość/ podejmuje taką decyzję.Tak dzisiaj żyje młode pokolenie,nic na to nie poradzisz,a czy to jest dobre rozwiązanie,hm....któż to wie,wszystko skoryguje jak zwykle samo życie.
Głowa do góry i nie martw się tym zbytnio.

[elizka]

Sunshine!tak szczerze to i ja tak myślę,ale martwię się,wiem że i tak uczynią po swojemu.Widzę ich radosć i cieszy mnie ich miłość ,ale potrzebna mi rada doświadczonych mam.Dzięki.

[Ala-ma-50]

Kochana..tu nie potrzeba rady ..bo i tak na nic się nie przyda...można tylko patrzeć i wspierać...ale tylko wtedy gdy poproszą o wsparcie..
Tak się stało, że mój syn 19-letni też się wyprowadził 25 lipca tego roku...do dziewczyny...ma jeszcze rok szkoły..i nie ma pracy.
Perswazje na nic się nie zdały..to siedzę i się przyglądam...a mąż się obraził...
Poradzi sobie ,...to dobrze...nie poradzi...to wróci ..i za jakiś czas będzie zaczynał od początku...samo życie.

[Alsko]

to jego życie, które musi sam przeżyć. Nie przeżyjesz za niego.
Mnie też niektóre decyzje syna nie zachwycały. Powiedziałam, co myślę. Raz. Decyzję podejmował sam. A ja byłam obok, kiedy trzeba - wspierałam. Jeśli było coś nie tak, nie mówiłam "a mówiłam". Bo co to da?

[Ala-ma-50]

Nic nie da.
Ale nieraz to aż język świerzbi, żeby powiedzieć..A nie mówilam...ale nie mowię...bo i tak jeszcze nie raz życie mu dokopie...ale to napewno nie będę ja.

[bogda]

Moja córka też mi oświadczyła, że ma zamiar wyprowadzić się do swojego chłopaka, są już ze sobą 3 lata, mają się pobrać....wolałabym inną kolejność, ale cóż mam zrobić, teraz to jest modne, mówię co o tym sądzę ale i tak zrobi po swojemu....a ja mogę się tylko na to patrzeć, przecież jej nie zamknę w jakimś lochu jak to niegdyś bywało....

[Ala-ma-50]

A szkoda..przydałby mi się jakiś ciemny loszek...ale cóż...nie te czasy

[baburka]

Napisał elizka

Moje dziecko ma 21lat [...] Zawiadomiło mnie ,że zamierza zamieszkać z dziewczyną/ 20 lat/w wynajętym mieszkaniu i kończyć studia.Na razie nie myślą o zaręczynach,kiedyś może...są zakochani,pragną być razem.Co ja na to? [...] nie chcę zrobić im krzywdy,a może to najważniejsza ich decyzja życiowa?Na razie nie odpowiedziałam.No tak-są dorośli,ale....

Szukałabym precyzyjnej odpowiedzi na pytanie, z czym w istocie związane są Twoje obawy. W niej, jak przypuszczam, znalazłabym wskazówki, jak postąpić.
Na co Twój mąż zareagował "obrażeniem się"? To pytanie też warto uzupełnić odpowiedzią.

Znam kogoś kto 100 lat temu zamieszkał z przyszłym mężem. Skończyło się piękną katastrofą. Ktoś inny powtórzył to samo po 20latach, a teraz sypią mi się wnuki.

[Malgorzata 50]

Napisał hannabarbara

KOCHAM CIĘ! To piękne i doniosłe słowa. Rzeczywiście zapanowała moda na ich nadużywanie. Kończenie każdej rozmowy telefonicznej tym zwrotem, dewaluje je. Czyni formą grzecznościową, rzucaną w eter, tak zupełnie bez potrzeby.W przypadku Basi, na lotnisku miały one swoją siłę gatunkową i znaczyły właśnie to co powinny znaczyć.Ciekawe, co powie matka, która na dłużej żegna własne dziecko, gdy na codzień, tak beztrosko szafowała wyrazami swojej miłości.

Słowami miłości nie da się "szafować" i matka która często to robi na lotnisku powie to samo jeszcze raz i wcale nie bedzie to wcale mialo mniejszej wagi niż owo "kocham cię" usłyszane od matki ,która nie "szafuje", haniu-barbaro to, czy komuś przychodzi latwo, czy nie latwo wyrazac miłosc slowem nie jest zaplanowanym działaniem tylko cechą charakteru -wspólczuję goraco tym ,ktorzy tego nie potrafią .I wcale nie sadze ,zeby konczenie rozmowy telefonicznej w ten sposób bylo "modą" jesli nasze "stare" dzieci byly otaczane "słownym" okazywaniem uczuć całe zycie, to dlaczego nie mialoby tak zostać -a poza tym na ogól ludzie ktorym się mowi ,ze są kaochani, a do tego nie są to puste slowa (a tego nie da się udawać) potrafią robic to samo w stosunku do swoich najblizszych....polska szkola "zimnego chowu" i oszczędności w okazywaniu uczuć w imie nie wiadomo czego w polaczeniu z zaborcza miloscią matek meczennic dostarczyla juz zastępu pacjentów co raz bardziej popularnym psychoterapeutom.A ,zresztą -tu padnie kolejny truizm-jedni musza powiedziec i powtarzac codziennie to co czują inni okazują milośc bez słów i jest ona i tak oczywista -ale sa tacy ,którzy tak dalece nie potrafią okazac niczego ,że pozostawiaja najblizszych w przekonaniu iż ci są im doskonale obojetni ,a to już nie jest dobrze.Nie uwazam też ,zeby powtarzanie dziecku ,że sie je kocha (malemu czy staremu) w jakikolwiek sposób dezawuawalo owe słowa dziecko przekonane o tym ,że jest wazne i kochane jest o wiele łatwiej "odciac od pepowiny" bo to po prostu jest czlowiek z dobra "baza"

[Malgorzata 50]

Napisał elizka

Sunshine!tak szczerze to i ja tak myślę,ale martwię się,wiem że i tak uczynią po swojemu.Widzę ich radosć i cieszy mnie ich miłość ,ale potrzebna mi rada doświadczonych mam.Dzięki.

1.Jakich rad oczekujesz -przeciez Twoj syn nie oczekuje od ciebie ani rady ani pozwolenia -on juz podjąl decyzję
2.Elizko hop hop obudź sie Twoj sym jest dorosly -i wlasnie zacząl wlasne zycie-Twoja dotychczasowa rola mamy -opiekunki i dyrygentki wlasnie dobiegla końca
3.Ta decyzja jest wazna bo młody czlowiek postanowil wlasnie że "tiepier ja" -natomiast nikt nie powiedzial ,że ju z zawsze bedą razem ,ze się pobiora itd -na razie sa zakochani i szczesliwi i to jest najwazniejsze
4.W odroznieniu od kolezanek nie uwazam zycia razem za "mode" tylko za naturalna kolej rzeczy -a slub jest tu sprawa trzeciorzedną -jesli będą chcieli to się pobiorą kiedyś ,jesli nie -nie
5.Doswiadczenia wlasne -moj syn zamieszkal z ukochana w wieku lat 23 -kupili nawet mieszkanie ,poczym ...sie po 5 latach rozstali ...kłopot maja oni ja sie tylko martwiłam jak przezywali to rozstanie bo przezywali okropnie.Ani przez chwile nie bylo wersji pt,"powrót do mamusi"Teraz Pawel po roku rozpaczy jest na nowo w zwiazku z kims innym (też swietna dziewczyna) mieszkaja razem to czy zechca kiedyś to jakoś sformalizowac czy nie -uwazam za ich prywatna sprawę
-moja corka mieszka ze swoim ukochanym Krzysiem od 4 lat (czyli miala 23 jak się nieodwolalnie wyniosla z domu) sytuacja jak wyzej.Mam bardzo serdeczne kontakty ze swoimi dziecmi i ich połowkami -ale szanujemy swoja odrebnośc
Na piociechę -nie przychodzi to bez bólu -ale nie ze wzgledow "obyczajowych" tylko zmiany w życiu ...dla nas rodzicow czy mam -wiadomo ,ale da sie przeżyc.
Sama zreszta mam podobne doswiadczenia i podobne zafundowalam moim rodzicom w swoim czasie ,a wtedy nie bylo "mody" (co za bzdura)-i wszyscy przeżyli w dobrym zdrowiu.....

[Alsko]

No! Nic dodać, nic ująć!!!

Koniec świata!, jak mawiał Popiołek, z Piekielnicą Małgosią się zgadzam bez kłotni.

[Basia.]

zgodzę się tylko wtedy jeżeli "młoda para" odpowiada za swoje wspólne życie w całym tego słowa znaczeniu. Jeżeli są na tyle dorosli, że posiadają "płynność finansową" i stać ich na wynajęcie mieszkania oraz utrzymania to ok. Jeżeli liczą na rodziców, że rzucą kasą popędziłabym na 4 wiatry. Dorosłe życie prowadzi się na swój rachunek, nie pozwoliłam synowi kiedy był na moim utrzymaniu na pomieszkiwanie w moim mieszkaniu z panienką ........... kiedy się usamodzielnił i już nie mieszkaliśmy razem ......nie wtrącałam się do niczego...... jego życie, jego sprawa...........

[elizka]

Drogie kolezanki!Dopiero dziś przeczytałam Wasze posty i z serca dzięki.Ja tak naprawdę to właśnie nie mogę wciąz uwierzyć w dorosłosć moich dzieci.Tu świętą rację ma Małgorzata,mówiąc o obudzeniu się.Syn jeszcze rok studiuje,a my finansujemy jego studia i to chyba naturalne.Dotąd mieszkał w akademiku,teraz za podobną kasę ,składkowo wynajmą mieszkanie.Dostaje ileś tam i tak będzie jeszcze rok,a to,że będzie z dziewczyną pozostaje jego wyborem.Mąż stwierdził,że to jego sprawa jak będzie żył.Sądzi,że spełnia swoje zadanie jako rodzic.Tak zresztą syn miał obiecane,podobnie jak i córka.Cieszę się ,że możemy im pomagać,że nie muszą zarabiać na zycie w czasie studiów.Jednak moje rozterki są w zasadzie natury moralnej.Jak to będą mieszkać razem?bez ślubu?a co dalej?a czy nie zawalą studiów.....A co powie rodzina?Nikt do tej pory tak nie robił.A co z wiarą?/proszę się nie dziwić!/No i takie kwiatki!Jednak po lekturze Waszych postów oświecam się i jakby przechodzę rewolucyjne przemiany.Muszę złapać oddech!A tak sobie myślę,że przecież mogli nam wcale nic nie powiedzieć !Mieszkają daleko od domu i kto by tam wiedział?On zapytał : mamo co ty na to? Ileż może byc odpowiedzi-prawda?No i tak !Będę po prostu dalej matką.Małgosiu!dzięki za punkty.Masz przejrzyste spojrzenie na życie.

[nutka]

A ja mam problem "odwrotny". Córka jesienią miała wynająć mieszkanie razem z chłopakiem. Fajny chłopak, traktowany przez nas jak zięć, zaakceptowany w 100%. Byłby dla niej dobrym partnerem i oparciem. Byłby, bo nagle trach - córka zakochała się na zabój w starszym, rozwiedzionym, w mojej ocenie nie mogącym jej nic zaoferować mężczyźnie. Jeszcze nie spaliła za sobą mostów, ale widzę, że leci jak ćma do ognia, żeby się spalić. Nic jej nie powiem, bo wyznaję zasadę - nie pchaj się z nieprosznymi radami - ale serce boli. I chłopaka mi żal, bo bardzo go polubiłam. A on jeszcze nic nie wie, jest daleko, ale przeczuwa, że coś jest nie tak...

[Alsko]

No i to jest dylemat!
I ta bezsilność człowieka, który musi stać obok. Ale stoi, nie odchodzi.

[Basia.]

ciężki orzech do zgryzienia. Życie pisze różne scenariusze może się odkocha, albo ten nowy facet okaże się wartościowym człowiekiem?

[nutka]

Na razie wolałabym, żeby się odkochała. Ale, czy to do końca można być pewnym, co dla drugiego będzie lepsze? Dla samego siebie czasem trudno podjąć decyzję, a życie dopiero weryfikuje nasze wybory. W każdym razie w tej chwili mocno to przeżywam, a widzę, że i mąż także.

[bogda]

Duże dzieci - duży kłopot, to się sprawdza, nigdy nie wiadomo0 jak postąpić, jak odradzić coś co nam się nie podoba lub widzimy to w czarnych barwach....bo a może to jest dobry wybór, a jak przeforsujemy coś innego i okaże się że jest żle, to będziemy mieć wyrzuty do końca życia....i tak żle i tak żle....w końcu nie możemy ich prowadzić za rękę przez całe życie, my też dokonywaliśmy sami wyboru i też nie słuchaliśmy rad rodziców....

[nutka]

Nie możemy prowadzić dzieci za rękę, ale chcemy, żeby były szczęśliwe i żeby im się powiodło w życiu, dlatego tak bardzo przeżywamy ich kłopoty.
Ja swojej Mamie nie zwierzam się ze swoich zmartwień, choć mam ich ostatnio sporo i czasem chciałabym, żeby ktoś nie tyle mi doradził, ale po prostu pogłaskał po głowie jak dziecko i był ze mną...Ale wiem, jak bardzo Ona przeżywa każdy, najdrobniejszy nawet nasz kłopot i nie chcę przysparzać jej więcej trosk.