Kącik poezji własnej i innych autorów

[bogda]

Dziękuję Mimoza, piękny wiersz, refleksje nasuwają się same

[mimoza]

Samo życie

Rano wstaje, wodę stawia na kawę
Zażywa leki, wodą popija.
Okryta ciepłą podomką w fotelu siada
TV ogląda, sprawdza prognozę pogody.
Potem lekkie śniadanie.
Robi to co ma w planie.
Następnie zakupy w pobliskim sklepiku.
Na krótki spacer udaje się sama.
Wymienia uśmiechy i pozdrowienia.
Na ławce w ogrodzie gazety czyta.
Każdy się spieszy – do pracy, do żony,
Dzieci i męża, każdy zmęczony.
(Do zobaczenia, wpadnij na herbatkę,
Posiedzimy w ogrodzie i takie tam bzdety)
Nikt nie ma czasu na krótką rozmowę
Bo o czym można rozmawiać z wdową?
I tak jej biegnie dzień za dniem.
W tej sytuacji w necie, przyjaciół szuka.
Wymienia maile, fora odwiedza.
Z nową nadzieją ten krótki wiersz pisze.
Ale się nie skarży, ani nie płacze
Zastanawia się tylko, czy Was zobaczy
Kiedyś, może …


Cz
17 października 2008 roku

[tar-ninka]

Samo życie Czesiu , samo życie...
Uśmiechnij się , dzisiaj będzie piękny dzień
Pozdrawiam wszystkich z tego pięknego poetyckiego saloniku.

[Sengaia]

Kadencja jej ostatniego tchnienia

Uciekając się do jej życia
ciemność pada z jej oczu, wciąż spadam
każdy wdech motylim przedstawieniem
ciemnego dnia z jej życia.

Zachowaj jedno tchnienie dla mnie:
samotnej i spragnionej,
łaknącej
kadencji twojego ostatniego tchnienia.

Dlaczego odczuwam brak kogoś kogo nigdy nie poznałam?
Z pulsującym tchnieniem, spadam
morskie fale kupiły ją dla mnie
motyla ... zadziwiającego cudu życia.
I cała poezja świata
wreszcie nabiera dla mnie sensu.

Zachowaj jedną śmierć dla mnie:
samotnej i spragnionej,
łaknącej
kadencji twojego ostatniego tchnienia.

Uciekam...
ale żeby odpocząć
uciekam...
ale to nie jest życie
uciekam...
kosztując piękna
.....................................
Czasami sny są przepowiednią...

Uciekaj!
Samotna i spragniona!
Uciekam...
To kadencja mojego ostatniego tchnienia.
Justyna A. Piech

[Sengaia]

Mord na Poecie

Jam szafarka najpodlejszych poświęceń,
Jam nędzny jacht pośród mórz rozpaczy i żądz...
Wyście w mym winie kąpiele brali,
Z czar moich pili, wiersze wydrwili,
Ciętym językiem rany jątrzyli...

Serce me wbijcie na pal!
Wywleczcie na słońca żar!
Otwarci tak na żądze swe
Mordujecie poetę...

Ta ostatnia pieśń - prośbą jest o zmrok...
Panie mój, któż opisze ten ból?
Kwiecista droga do piekła
Powoli obraca się w chwast...

Wiń mnie, toć ja
Tchórzliwa, zbędna losu ofiara,
Głupia, ufna swym snom,
Romantyczka jeno na papierze...

Czemuż wy skradliście wszystko mi?
Nie zbliżać się! Nie zwódźcie już mnie!

Budzić się! Czas drzeć chwast!
Niczym wy, gdy mnie tu brak!
Zabij więc, jeśliś gotów sam na śmierć!

Łotry, wyście me pióro splamili,
Wiersze moje - splugawili,
Mnie zaś - głupią uczynili...
Bierzcie co chcecie - a mnie zostawcie...

Wszyscy Wielcy śpią snem wiecznym,
I jam już zmęczona też...
Justyna A. Piech
na podstawie utworu Tuomasa Holopainnen

[Sengaia]

Kamienna

Porzuciłam swoją duszę
dorosłam zaślepiając sumienie
pokochałam siebie zbyt mocno
nie dopuszczam prawdy...
Musiałam odpocząć w błękicie
by zawrócić do ciebie
już nie boli.

Nie boję się
ale czuję
że nadal zatracam
życie...
przeszłam je w pojedynkę
choć na dnie kamiennego serca
zawsze byłeś ty.

Tak długo czułam się źle
dopóki nie nauczyłam serca
dorosnąć i bronić się usilnie
przed wszelkim uczuciem...
Nie wolno mi dopuścić się słabości
lecz wszelkie nadzieje
spłonęły z twoim pożegnaniem.

Musiałam odpocząć w błękicie
by zawrócić do ciebie
już nie boli...
Przeszłam przez życie w pojedynkę
choć na dnie kamiennego serca
zawsze byłeś ty.
Justyna A. Piech
dla mojego synka...
kiedyś się spotkamy i znowu będę najszczęśliwsza na świecie.
18.10.2008

[Sengaia]

Dla Ciebie

Czyś kiedy przy mnie znalazł się w niebie?
Raz choćby - zawrze się w mej potrzebie,
Wciąż tęskniąc dnia, w którym znajdę ciebie...

A czyś beze mnie w dal odpłynął?
Miłość głęboko w mym sercu spoczęła...
Obyś na zawsze mnie w sny swe zaklął

Zechciej raz jeszcze wspólnymi siłami
Zagoić rany, los zmienić spisany
Zechciej raz jeszcze ku mojej radości
Serce dopuścić do niebios miłości

Chciałabym móc porwać ciebie ze sobą,
Wędrowcze kroczący samotności drogą;
Ukoić oblicze w strugach łez tonące
Mogą tylko nuty twe piękno kryjące

Zawróć, zawróć, gdziekolwiek los zwiódł,
Do ginącego w głębi twych mórz
Poddaj się, poddaj moim pieszczotom,
Mym pocałunkom, moim tęsknotom...

Zostałam blaskiem twym przepełniona
Dzięki marzeniu tej nocy zrodzona...



***
"Wszystkim, co mam, są dwa sny; oba z tobą dzielone...
Pierwszy trwa właśnie, lecz czy drugi się spełni?
Dla ciebie i tylko twoja pragnę dalej żyć..."
Justyna A. Piech
na podstawie utworu Tuomasa Holopainnen
Z dedykacją dla mojego męża,
wszystkiego najlepszego z okazji 26 urodzin.
Dn 16.10.2008

[zochna]

POŻĄDANIA

Zatrzymam burych chmur zwały skłębione?
Uciszę wichru powiewy gwałtowne?
...dłońmi ująwszy swoje skronie?

Zatrzymam potoki deszczu z otwartych niebios skłonu?
Wycisnę zieleń ze schnących liści?
...spojrzeniem swym wzniesionym?

Rozjaśnię smutkiem obleczone lica, otrę wszystkie łzy?
Wszystkie zasmarkane nosy?
...rześkim porankiem i mieniącą się perłą rosy?

Otwieram serce, duszą się dzielę, słowami,
całą sobą, pragnę aby tą godzinę, dzień, życie...
zamienić IM w 'inną stronę'/?!/...

(pażdziernik 2008r.)

[mimoza]

Zobojętnienie

Śpiewał jej rzewne ballady,
Dawał dobre rady na życie.
Zabiegał o jeszcze i jeszcze
Listy pisał płomienne
Usta miał tak namiętne
Po latach starań mężem jej został,
A wtedy, jej oczy zamglone
Spuściły na jego wady zasłonę.
I trwała w tym związku do końca.
Chociaż noce ich były gorące
W dzień chłód mroził uczucia.
W ich życie rutyna się wkradła,
A także codzienność szara.
Brak z jego strony starań
O podtrzymanie żaru (miłości)
Wprowadził zobojętnienie
Oddała się wtedy marzeniom.
W jesieni życia przyszło jej samej żyć
Ale czy przez to nie może już śnić?…

Cz

17 października 2008 roku

[Scarlett]

Najpiękniejsze są miłości, których nie ma
Które jutro może przyjdą albo nie
Najpiękniejsze są miłości, których nie ma
Światło z nieba niewiadomo jak i gdzie

Najpiękniejsze są miłości niewiadome
Nie wiadomo kiedy, gdzie, dlaczego, jak
Niewiadome może wyjść zza rogu domu
Więc się nie zdziw, kiedy ciebie porwie wiatr

I jak długo jeszcze będziesz na nią czekał
Może tydzień, może miesiąc, może więcej
Wszystko jedno co się stanie, najpiękniejsze jest czekanie
Uwierz w prawdę wyśpiewaną w tej piosence

Najpiękniejsze są miłości, których nie ma...

Jonasz Kofta

[zochna]

A... RZECZYWISTOŚĆ

I... chociaż nadal...
gwałtowne wichry gdzieś targają
zwałami chmur po niebie...
Ja, otulona w... ciepło -
wędruję wciąż przed siebie/?!/

A czasami gdy...
gdzieś tam niebo deszczem płacze na...
zeschłe trawy, zżółkłe liście...
Ja, ze swoim starym (parasolem) wiem -
słoneczko znowu błyśnie

Rześka, już o poranku
wzruszona łzami rosy
m.in.; dzięki Ojcu Świętemu wiem -
poprawę świata zaczynam od siebie i...
dbałość o... swe własne losy (i... nosy )

(pażdziernik 2008r.

[mimoza]

Tańcz mnie po miłości kres
Oryginalny tytuł: Dance Me To The End Of Love

Wtańcz mnie w swoje piękno i niech skrzypce drżą
Przez paniczny strach aż znajdę w nim bezpieczny port
Chcę oliwną być gałązką podnieś mnie i leć
Tańcz mnie po miłości kres

Wtańcz mnie w swoje piękno, póki nikt nie widzi nas
W twoich ruchach odżył chyba Babilonu czas
Pokaż wolno to, co wolno widzieć tylko mnie
Tańcz mnie po miłości kres

Odtańcz mnie do ślubu aż jeszcze, jeszcze raz
Tańcz mnie bardzo delikatnie długo, jak się da
Bądźmy ponad tą miłością pod nią bądźmy też
Tańcz mnie po miłości kres

Tańcz mnie do tych dzieci, które proszą się na świat
Przez zasłony, które noszą pocałunków ślad
Choć są zdarte lecz w ich cieniu można schronić się
Tańcz mnie po miłości kres

Wtańcz mnie w swoje piękno i niech skrzypce w ogniu drżą
Przez paniczny strach aż znajdę w nim bezpieczny port
Pieść mnie nagą dłonią albo w rękawiczce pieść
Tańcz mnie po miłości kres

Cz

Leonard Cohen (tłumaczenie: Maciej Zembaty)

[mimoza]

Dylematy

Na niebie gwiazdy roziskrzone,
cisza i spokój
W głowie kłębią się myśli...
Zdecydowanie wolę dzień, dzień jak
co dzień.
Wtedy nie myślę, nie muszę.
W dzień inny świat, inne sprawy.
Odeszły chwile uniesień miłosnych,
rozterek zakochanej bez pamięci.
Pozostały tylko pytania – bez odpowiedzi,
czy było warto? Czy dobrze się stało?
co się stało?
I chociaż do tej samej rzeki nie
wchodzi się dwa razy,
to za Tobą, a może
z Tobą? weszłabym po raz trzeci,
czwarty, piąty...

Cz
25 października 2004r.

[mimoza]

Walczyk

Czuję jak ta muzyka
Całą mnie pochłania.
Od nocy do nocy,
Od rana do rana.
Cały czas ją słyszę,
Dochodzi do mnie z daleka,
Przenika przez ściany.
Na ulicy dopada,
Wiatr mi ją szepcze do ucha.
Zamykam oczy i słucham,
Słucham i słucham…
Perlisty śmiech dziecka,
Kota, mruczenie,
Kroki na schodach,
Wszystko to walczyk,
Tamten z przed lat.
Raz, dwa, trzy,
Raz, dwa, trzy to walczyk.
Ten walczyk , ten sam -
Którego tony z ulicy
Wpadły przez okno otwarte.
Wypełniły pustkę przestrzeni,
Pomogły ulecieć marzeniom,
Oddać się uniesieniom.
Raz, dwa, trzy, raz, dwa, trzy …

Cz

19 października 2008 roku

[mimoza]

Na dobry dzień i dobry tydzień:


Miłość

O nieba płynnych pogód,
o ptaki, o natchnienia.
Nie wydeptana ziemia,
nie wyśpiewane Bogu
te drzewa, te kaskady
iskier, ten oddech nieba,
w ramionach jak w kolebach
zamknięty. Jak cokoły
drzewa z szumem na poły;
serca jak dzbany łaski,
takie serca jak gwiazdki,
takie oczu obłoki,
taki lot - za wysoki.

Słońce, słońce w ramionach
czy twego ciała kryształ
pełen owoców białych,
gdzie zdrój zielony tryska,
gdzie oczy miękkie w mroku
tak pół mnie, a pół Bogu.

Twych kroków korowody
w urojonych alejach,
twe odbicia u wody
jak w pragnieniach, w nadziejach.
Twoje usta u źródeł
to syte, to znów głodne,
i twój śmiech, i płakanie
nie odpłynie, zostanie.
Uniosę je, przeniosę
jak ramionami - głosem,
w czas daleki, wysoko,
w obcowanie obłokom.

Cz

Krzysztof Kamil Baczyński

[Scarlett]

Ślubne obrączki

Dla mojej dużej i twej małej rączki,
w wieczór przy wtorku,
kupiłem dla nas ślubne obrączki
w "Juwelitorgu".

Bo nasze dawne, gdy była bieda,
strach i areszty,
musiałaś, miła, na życie sprzedać
w roku czterdziestym.

A dziś dni nasze nawet marzenia
śmiałe przerosły
i w samolocie wiozę, w przestrzeniach,
obrączkę z Moskwy;

pode mną chmury, jak panny w bieli,
w złocie warkoczy.
Lot nad granicą, która nie dzieli,
ale jednoczy -

i znów twe rzęsy i twa serdeczność,
jak trawa, miękko...
A pamiętasz ten wiersz,
że "przez wieczność, przez wieczność
świecić będą obrączki na ręku"?


Konstanty Ildefons Gałczyński

[mimoza]

Cygańskie skrzypeczki.

Zamyśliłam się, zadumałam
słuchając ulicznego grajka
w milczeniu, w zachwycie.
Melodia, którą grał, a grał
jakby delikatnie pieścił,
rozlewała się w cichej uliczce.
Unosiła w powietrzu
jak zapach bzów majowych.
Skrzypek, Cygan ognisty,
zachęcał nielicznych przechodniów
do zatrzymania.
Z uśmiechem - w podzięce za datki,
żwawiej pociągał smyczkiem,
A struny do bólu napięte
dźwięk wydawały namiętny, gorący.
Z melodią żarliwą czas spotkań wrócił.
W zakamarkach pamięci
pozostał smak pierwszego pocałunku,
młodzieńcza miłość oraz muzyka
grana przez Cygana.

Cz

20 października 2008 roku

[Sengaia]

Ewa

6:30, zimowy poranek
Śnieg wciąż pada, cichy świt
Róża pod każdym innym imieniem
Ewa opuszcza swój dom w Swanbrook
Najczulsze serce, które zawsze sprawiało, iż wstydziłam się samej siebie
Kroczyła samotnie, lecz nie bez swojego imienia
Ewa odlatuje daleko
W marzeń odległy świat
W tej okropnej dziecięcej grze
Nie ma przyjaciela, który zawołał by jej imię
Ewa odpływa daleko
W marzeń odległy świat
Dobro, które w niej tkwi stanie się moim słonecznikowym polem
Wyśmiana przez człowieka, głęboko się wstydziła
Mała dziewczynka miejąca przed sobą całe życie
By zachować wspomnienie jednego życzliwego słowa
Pozostanie pomiędzy bestiami
Czas na jeszcze jeden śmiały sen
Przed jej ucieczką, promyk raju
Zabijamy z jej własnym kochającym sercem
Ewa odlatuje daleko
W marzeń odległy świat
W tej okropnej dziecięcej grze
Nie ma przyjaciela, który zawołał by jej imię
Ewa odpływa daleko
W marzeń odległy świat
Dobro, które w niej tkwi stanie się moim słonecznikowym polem
Justyna A. Piech
na podstawie utworu Tuomasa Holopainnen

[mimoza]

A kto jeszcze pamięta? "PODMOSKIEWSKIE WIECZORY?"
Oto słowa wierszem pisane, to czas mojej młodości:

Śpi wiśniowy sad,
zasnął nawet wiatr,
w okwieconych gałęziach drzew,
w dal odpłynął dzień,
już rozścielił cień
ciepły zmierzch,
podmoskiewski zmierzch.
W dal odpłynął dzień,
już rozścielił cień
ciepły zmierzch,
podmoskiewski zmierzch.

Ukołysał nas
rzeki cichy szept,
księżyc srebrzy ją łuską fal,
to rozbrzmiewa pieśń,
to przycichnie gdzieś,
z dali leci, ulata w dal.
To rozbrzmiewa pieśń,
to przycichnie gdzieś,
z dali leci, ulata w dal.

Czemu patrzysz w bok,
czemu kryjesz wzrok,
czemu tak smutno wzdychasz wciąż?
Próżno milczysz dziś,
próżno chciałabyś
w sercu skryć tajemnicę swą.
Próżno milczysz dziś,
próżno chciałabyś
w sercu skryć tajemnicę swą.

Oto wiśni kwiat
do stóp naszych spadł,
na pamiątkę go z sobą weź.
Gdy odjedziesz w świat,
wspomnij cichy sad
i ten zmierzch, podmoskiewski zmierzch.
Gdy odjedziesz w świat,
wspomnij cichy sad
i ten zmierzch, podmoskiewski zmierzch.

Gdy odjedziesz w świat,
wspomnij cichy sad
i ten zmierzch, podmoskiewski zmierzch.

Cz

[Sengaia]

Niedola nagiego wdzięku

Słodki chłopcze, wejdź
Jestem ciemną stroną ciebie
Umrzyj za moje grzechy
Jak Ktoś już kiedyś umarł

Cynamonowe łoże
Dla twoich bezwstydnych pragnień
Wyobrażenie
Ten taniec będzie piekielnie ranił

Och, niedola nagiego wdzięku
Jedynie dzieckiem niewierzącym w baśnie jestem
Ciemność, lecz jakże urocza
Mała Poślubiona Dziewczynka zamarza w śniegu

Miłość kłamie, wabi
to niedola nagiego wdzięku
Koronacja chwili
jak niedola nagiego wdzięku
Oto czym jestem...

.........
Nagim wdziękiem do końca dni
.........

Romantyczny zapach
Zdobywa dla ciebie ciepło lukrecjowych kłamstw
Nie ma takiego księdza
Który mógłby wymodlić mi niebo

Kiedy skończysz ze mną
Zapomnij, jeśli sądzisz, że odczuwam wstyd
Szalona rzecz
Nigdy niczego nie żałowałam
Justyna A. Piech
na podstawie utworu Tuomasa Holopainnen