Kącik poezji własnej i innych autorów - część XIV

[nutaDo]

Przykre, że wątek "Poezji" - obumiera.
Co się dzieje z naszymi poetami: Mimoza, Astra, Amadeusz, Kpwalski ?

W naszym życiu poezja, to odskocznia w marzenia, piękno.

Staff Leopold

Co dzień odwiedzam kwiaty...

Co dzień odwiedzam kwiaty, którem sadził wiosną
W ogrodzie swego serca, gdy mi wiara łatwa
Młodości pierwszej ufać kazała, że dziatwa
I zioła pod aniołów są pieczą, gdy posną.

Przyszło lato i widzę źrenicą żałosną,
Jak raz wraz płynie niebem czarnej chmury tratw;
Wichr spada i me kwiecie gnie, kładzie i gmatwa,
I gradem ścina pąki, nim w pełnię urosną.

Mija sadzenia pora. Poznaję swe błędy,
Żem obrał zbyt surowe wyżyny na grzędy,
I nierozum szalonej swej widzę młodości.

Lecz wiem, że klęska moich dni nie będzie próżną
Bo mi da posiąść wiedzę życia, choć za późno,
Gdy już nadejdzie smutna jesień mej mądrości.

[Amadeusz ze Śląska]

Z błogiej ciszy sen zerwany
Wstawaj mężu na grzyby czas
Zlituj się daj pospać na rany
Jeszcze noc daleki brzask

Nie marudź rydze czekają
I twoje ulubione podgrzybki
Świeży oddech sosny malują
Pod nimi żółciutkie kurki

Ozdobią patelnie z jajeczkiem
Maślaczkami zapełnimy słoiki
Koźlarz z prawym suszem
Zapachnie na stole wigilii

Już nie gderaj termos szykuj
Na ząb co lepszego no wiesz
Z kopyta warkotem wiraże prostuj
Do lasu tam czeka grzyb i kleszcz

Kosz w bagażniku drugi w ręku
Oczy po igliwiu się rozsypały
Zniknęła sarenka w popłochu
Pojawił się wspaniały pierwszy

Czerwony z białymi kropkami
Jak malowany w 3D zachęca
Trzask chrustu pod stopami
Kapelusz podgrzybka strąca

Za drugim wzrokiem błądzę
A ma luba co chwile się schyla
Nie wierzę ma same dorodne rydze
Pewnym krokiem w brzózki ruszyła

Słoneczko do domu woła żywo
Mój pusty kosz liczy na ślubną
Wesołą miną pokazuje leśne żniwo
Mój drogi jesteś leśną fajtłapą

Amadeusz ze Śląska


Witam i pozdrawiam wszystkich od A do Z, trochę czasu mineło od mojego pobytu tu w Klubie Senior.
Najwżniejsze , że wciąż w zdrowiu, oby jak najdłużej, czego i Wam wszystkim życzę.
Trochę się u mnie pozmieniało, od maja 2019 r jestem na emeryturce i coraz mniej czasu, a wydawało się że się zanudzę. Spełniło się oczekiwane po przejściu na emeryturkę. Sprzedaliśmy swoje "M" w bloku i kupiliśmy mały domek w małym miasteczku w woj. opolskim.
Oczywiscie w domu i wokół robimy wg. własnego gustu, ale na to czasu potrzeba. Zbliżają się dłuższe wieczory, może dopadnie mnie wena na nowe wiersze.

Do miłego, papa.

Amadeusz

[Kaima]

Napiszę... a może wątek ożyje?
Aktualnie, wszak Walenty już blisko:



Miłość jest zmienna,
i to jej siła -
to gość oczekiwany,
to gospodyni miła.

To zbawczy cień
w południa skwar,
to w mroźną noc
płomienia żar.

To jak złodziej
do serca się wkrada,
to serce sama
otwiera rada.

Nieważne, ilekroć
by się zmieniła -
ważne, że jest,
ważne, że była.

[dajdziuba]

Witam pogrzebałam tu i tam i wpadłam na ten "wąteczek"
Wprawdzie nie pisuję już wierszydełek, ale sięgnęłam do mojego archiwum. Jeśli pozwolicie...


Walentynki o poranku


W Dzień Świętego Walentego
budzisz się rano
myślą serdeczną otulasz
osobę ukochaną
nocą zerwane gwiazdy
wiążesz w bukiet świetlisty
do pudełka wsypujesz
śmiech perlisty
promieniem słońca dekorujesz
kochanej,kochanemu
za chwilę podarujesz
do tego czerwone róże
czekoladki małe lub duże
serce z miłości drżące
i pocałunki gorące.

autor D.K. (dajdziuba)




Podaruję ci różę kochanie


erotyk

podaruję ci różę
kochanie
zamknęłam w niej
miłość moją
przytul ją
rozchyl płatki
zachwyć się
poczuj wspólny rytm
naszych serc
niech po raz kolejny
zaiskrzą gwiazdy...

autor D.K (dajdziuba)

Pozdrawiam czytających

[Honoratka]

Pobiegnę dziś do ciebie
po bruku, w deszczu wspomnień
garściami brać cie będę
niech się rozpali płomień.

A ty ubrany tylko w słowa
słodycz mi podasz na dłoni
rozpalisz żar dotykiem
złączymy nasze skronie.

I miłość tak jak okręt
uniesie nas na fali
utonę w twych ramionach
nim złoty świt nastanie.

Honoratka

Ucieczka

Życie zagmatwane jak leśne poszycie
sekundy skapują w rytm twojego tętna
pośród zimnej pustki słyszysz czasu bicie
wszystko sennie płynie, nie dostrzega piękna.

...

Kiedy nocną ciszą nad zielenią staniesz
i szarości świata zaczniesz kontemplować
a dłonie zanurzysz w wilgotnym dywanie
który się rozciąga jak srebrzysta połać
wtedy zegar stanie, szkło jak tafla pęknie
las otuli szumem rozpalone zmysły
na utkany dywan spłynie bezszelestnie
mgła gęsta jak tuman i okryje wszystko.

...
Nadaremnie biegasz, szukasz po próżnicy
dawno rozsypałaś smutnych dni korale
czas biegnie do przodu, ciągle woła, krzyczy
a życie jak pociąg - mknie po torach dalej

Honoratka

[Kaima]

No i proszę - ruszyło!
Danusiu, Honoratko

Na okrągłej tacy stoją
ciesząc oko formą swoją,
w arabeski kręte czarki,
smukły dzban na cztery miarki.

Orientalny Alibaba,
obok zaś królowa Naba,
piją wonną arabikę
przegryzając smakołykiem.

Chałwa i słodkie orzechy
dają wiele im uciechy...
Ach, kochany Alibabo!
Ach, najdroższa moja Nabo!

Pijmy kawę na ochotę,
za te nasze lata złote,
za wspomnienia, za marzenia,
na szczęśliwe przywidzenia.

[nutaDo]

Honoratko- ..."czas biegnie do przodu, ciągle woła, krzyczy
a życie jak pociąg - mknie po torach dalej".

Właśnie tak i nie ma na to sposobu - trzeba iść, iść...

Dziękuję Kaima, to Ty ruszyłaś i ruszyło - taki ciekawy i bardzo potrzebny wątek nie poszedł w zapomnienie.

[nutaDo]

...…A kiedy przyjdzie godzina rozstania,
Popatrzmy sobie w oczy długo, długo
I bez jednego słowa pożegnania
Idźmy – ja w jedną stronę,, a ty w drugą.

Bo taka nam już pisana jest dola,
Że nigdy dla nas Jutro się nie ziści,
Wiecznie nam w poprzek stanie tajna WOLA,
Co tkliwość mieni w podmuch nienawiści.

Najmilsza moja! Leć, kędy cię niesie
Twych piórek zwiewność i krwi młodej tętno;
Leć, kędy życia pieśń wzdyma i gnie się
W rytmów tanecznych melodię namiętną;

Leć, kędy Rozkosz wyciąga ramiona
Po smutne serce człowieka tułacze,
Co w jej śmiertelnym spazmie drży i kona,
I wyje z bólu, i ze szczęścia płacze…

[Honoratka]

No to dzisiaj coś lekkiego

Syrena i wiatr
Jeszcze cię słychać szalony wichrze
w nadmorskich trzcinach
wzburzone fale pędzisz do brzegu
bałwany zrywasz
pod kołdrą piany w syrenich biodrach
z rozkoszy konasz.
A w dali żagiel ku skałom płynie na zatracenie
przez twoje wycie i śpiew syreni
w odmętach zginie.
Ucisz się wichrze, utul syrenę
niech już nie śpiewa
fale niech miękko spłyną do brzegu
bryzą powiewaj.

Honoratka

[Kaima]

Honoratko, mówisz, że coś lekkiego... No cóż, z początku wyglądało całkiem groźnie, ale potem wypogodziło się i żeglarz z pewnością szczęśliwie przybił do brzegu. Nie może być inaczej, zwłaszcza w taki dzień jak dziś.
Ja też, jak Danusia, walentynkowo "polecę" Boy'em - Żeleńskim. To wiersz "Kaprys", kiedyś bardzo ważny dla mnie.

Ach, niech się święci ta godzina,
W której twój kaprys zaczął wić
Sympatii naszej złotą nić,
Po stokroć moja ty jedyna...
O, chwilo słodka, chwilo, stój,
O, chwilo słodka, chwilo, stój,
Błogosławiony kaprys twój...

Jeżeli potrwa dwa tygodnie,
Cóż pozostanie po nim, cóż?
Prócz zamyślenia dwojga dusz,
Co sen miniony śnią łagodnie...
O, wspomnień, słodkich wspomnień rój,
O, wspomnień, słodkich wspomnień rój -
Błogosławiony kaprys twój...

Jeżeli potrwa trzy miesiące,
Ach, to już drażliwsza rzecz:
Rozłąki ból gnającej precz,
I łzy okrutne, łzy piekące...
Nim z ócz mych tryśnie gorzki zdrój,
Nim z ócz mych tryśnie gorzki zdrój,
Błogosławiony kaprys twój...

Jeżeli potrwa, och, pół roku,
Nawet mi o tym myśleć strach:
W twe oczy z drżeniem patrzę, ach,
Mego szukając w nich wyroku...
O, snuj się, nitko złota, snuj,
O chwilo, słodka chwilo, stój -
Błogosławiony kaprys twój.

A trwał 50 lat.

[nutaDo]

Moje serdeczne życzenia, aby trwał Kaimo - Krystyno, jeżeli mogę.

Leopold Staff Wspomnienie



Było mi dobrze niegdyś w słodkiej wsi dalekiej...
Jakże niedawne czasy - a zda się, że wieki.
Sadyba wiejska czarem starości owiana
Jak książka przez nikogo od lat nie czytana.

Pod lipą stół kamienny i ławy z kamienia,
Które mchy obrastają jak moje wspomnienia.
Starych świerków aleje ciemne, w krzyż biegnące,
W które echami złota zakrada się słońce.

Za dworem chłopskie chaty budowane krzywo,
Spracowane jak ręce i marzące żniwo.
A na strzesze pan bocian, co pierś dumnie oduł,
Postrach grających bagien i opiekun stodół.

Dwór jak święto - w pogodę, przytulny w dnie słotne.,
Jak dalekie to wszystko i już niepowrotne.

Tęsknotą serce wzbiera, gdy w zachód lipcowy
Widzę ciężkie, do obór wracające krowy

Lub słyszę gdzieś wśród nocy gwiazdami zasnutej,
Jak psy szczekają w dali i pieją koguty.

[Honoratka]

Świetnie że trochę ruszyło.
Ja też jak Staff
Powrócę tam

Powrócę wspomnieniem tam gdzie pachną lipy
pozmiatam z sufitu pajęczyny szare
wsłucham się w głos świerszcza co w futrynie skrzypi
pomarzę tu chwilę
i wyruszę dalej.
Powędruję ścieżką za zmurszałym płotem
woda cicho szemrze dawne opowieści
fale trą grzbietami o dna pustych łodzi
wszystko trwa bez ruchu
tylko echo nie śpi.
Księżyc łypie w trzciny które strzegą brzegu
srebrne iskry tańczą w falującej tafli
czas kładzie na lustrze swoje zimne wersy
- jak zatrzymać chwile nim znikną na zawsze.

Honoratka

[Kaima]

Napisał nutaDo

I bez jednego słowa pożegnania
Idźmy – ja w jedną stronę,, a ty w drugą.

Bo taka nam już pisana jest dola,
Że nigdy dla nas Jutro się nie ziści,
Wiecznie nam w poprzek stanie tajna WOLA,
Co tkliwość mieni w podmuch nienawiści.

Tadeusz Boy-Żeleński sprawdza się w każdej sytuacji. Może nie aż tak głęboko, bez wielkich emocji, ale skutecznie. I nic, spoko. Lata mijają, jak wiernie i mądrze ujęła to Honoratka:
...czas biegnie do przodu, ciągle woła, krzyczy,
a życie jak pociąg - mknie po torach dalej.

[Kaima]

Leopold Staff - czy jest ktoś, kto nie lubi jego strof? Mnie najbardziej zapadł w serce ten - Południe.
Czasem cały dzień "chodzi" mi po głowie, a moja wiejska dusza wygrzewa się w lipcowym słońcu niczym u Borynów.

Bielona niska chata kryta słomą
stoi pod starej gruszy pieczą chromą
i dymi modrym z komina obłokiem
wśród ciężkich sadów pod słońcem wysokiem.

Południe skwarne leży w krąg na łanach:
sierpy bezczynne lśnią przy pustych dzbanach,
skryci w błękitny cień żółtej kopicy
snem południowym drzemią robotnicy.

Bogate lato polskie ciężko dyszy:
pośród brzemiennej nieruchomej ciszy
karki pod jarzmo gotują już woły,
a od nadziei pękają stodoły.

Wierzby-kumoszki dróg siwe służebne
czują się jakoś smętnie niepotrzebne,
nudząc się w ciszy, że nie mają kogo
w południe do wsi odprowadzać drogą.

Płótna bielące się w dali na trawie
pasą się niby owce na murawie,
a na nich wiejskie gospodarskie słońce
pasie się cicho, jak na białej łące.

[nutaDo]

Trzeba się kochać...
Trzeba się kochać, słodka Rozyno
Póki rzeźwiejsze lata nie miną,
Na to ci serce i piękność dana,
Żebyś kochała, była kochana!

Trzeba się kochać, wszystko ci gada,
Co tylko żyje; co sobą włada,
Tymi prawami rządzi się wiecznie;
Trzeba się kochać, kochać koniecznie.

Kiedy się trafią oczy przychylne,
Wprzód się szukają przez drogi mylne,
Potem zdybane niby niechcący,
Rozpalają się w promień gorący.

Zaraz się zwierza swej tajemnicy,
Żrenica mówi cicho źrenicy,
Co serca słyszą, a nikt na stronie,
To przyjacielskie stwierdzają dłonie.

Prawda, że czasem miłość dokuczy
Nie śpi, nie jada, troszczy się, mruczy;
Ale i wtenczas, kiedy ja kląłem,
Czułem, że była moim żywiołem.

Miłość sprowadza ludy w gromady,
Matka pokoju, zabrania zwady,
Miłość pociecha w życiu jedyna,
Trzeba się kochać, słodka Rozyno

Jednak trzeba, mimo wszystko!
Pozdrawiam

[Honoratka]

***

Jeszcze się nie wypełniły
nie osiągnęły dna
jeszcze płyną strumieniem
w pękniętej czaszy zła
jeszcze ptaki blaszane
niosą ogień na skrzydłach
a wiatr pieśni żałobne
unosi po mokradłach.
Na mapie przeznaczenia
nie ma miejsca na pokój
to epitafium

Honoratka

[Kaima]

Honoratko! Krótko, ale ile przejmującej treści...

[Kaima]

Wielkanoc

Droga, wierzba sadzona wśród zielonej łąki,
na której pierwsze jaskry żółcieją i mlecze,
pośród drzew po kamieniach wąska struga ciecze,
a pod niebem wysoko śpiewają skowronki.

Wśród tej łąki wilgotnej od porannej rosy,
drogą, którą co święto szli ludzie ze śpiewką,
idzie sobie Pan Jezus wpółnagi i bosy
z wielkanocną w przebitej dłoni chorągiewką.

Naprzeciw idzie chłopka. Ma kosy złociste,
łowicka jej spódniczka i piękna zapaska.
Poznała Zbawiciela z świętego obrazka,
upadła na kolana i krzyknęła: "Chryste!"

Bije głową o ziemię z serdeczną rozpaczą,
a Chrystus się pochylił nad klęczącym ciałem
i rzeknie: "Powiedz ludziom, niech więcej nie płaczą,
dwa dni byłem w grobie i dziś zmartwychwstałem".

Jan Lechoń

[Kaima]

Kwiecień już się z nami żegna, już za chwilę maj, ale brzozy najładniejsze są w kwietniu. Tak twierdzi Julian Tuwim, a ja w pełni z nim się zgadzam.



Brzózka kwietniowa

To nie liście i nie listki,
Nie listeczki jeszcze nawet –
To obłoczek przezroczysty,
Pozłociście zielonawy.

Jeśli jest gdzieś leśne niebo,
On z leśnego nieba spłynął,
Śród ogrodu zdziwionego
Tuż nad ziemią się zatrzymał.

Ale żeby mógł zzielenieć,
Z brzozą się prawdziwą zmierzyć,
Ściemnieć, smugę traw ocienić –
– Nie, nie mogę w to uwierzyć

[nutaDo]

DUSZA W NIEBIOSACH


Przybyła dusza na klęczkach do nieba w bożą obczyznę,
Nie chciała patrzeć na gwiazdy i na wieczność pierwszyznę.

Nie chciała ulec weselu, ni nowym jaśnieć obliczem,
Ani wspominać nikogo, ani zapomnieć o niczem.

I rozpuściła warkocze i pomyślała w błękicie,
Że w niekochanych objęciach przemarnowała swe życie,

Bez zdrady i bez oporu, starannie kryjąc swą ranę,
Pieściła usta nielube i oczy niemiłowane.

I trwała dla nich bezwolna, i kwitła dla nich bezduszna
I przezywała je - losem i była losom posłuszna.

A że nie kochała tak tkliwie, a nie kochała tak czule,
Że nikt w jej jasnym uśmiechu nie trafił myślą na bóle.

Lecz teraz nagle pojęła, że wobec Boga i nieba
Już nic nie wolno ukrywać i nic ukrywać nie trzeba.

Śmierć w niej obnaża pośpiesznie prawdę tak długo tajoną,
Tą prawdą skrzą się źrenice, tą prawdą błyska się łono!

I dusza lękiem spłonęła, że wkrótce po jej pogrzebie
Przyjdzie w ślad za nią kochanek, aby odnaleźć ja w niebie.

Wyciągnie ku niej ramiona, ziemskiej wyzbyte rozpaczy,
I zajrzy w oczy i dawne jej niekochanie zobaczy.