Cztery Pory Roku *** WIOSNA ***

[kpwalski]

Mucha
Siedzi mucha na półmisku
i pożera mi kiełbasę.
Ja chleb z masłem, a ta mięsko,
chyba ją tu zaraz trzasnę.

Mając kilkadziesiąt oczu,
(ja zaledwie mam ich dwoje),
wie, że zdąży mi odskoczyć
więc zajada mi na stole.

A ja patrząc nie pojmuję,
gość to jest, czy też natręta?
Mięsa raczej nie żałuję
ale czego tu się pęta!

No bo jak mam jeść z muchami?
Patrząc w nią z krytycznej strony,
może to jest mucha plujka
więc i stół jest zabrudzony.

Otworzyłem okno przed nią,
niech ucieka puki żyje,
dam jej szansę odpowiednią
gdyż nie pragnę krwi niczyjej.
Kp.

[kpwalski]

Trzmiel
Gdzieś na łące letnią porą
pięknych kwiatów było sporo
i owadów też bez liku
pracowitych, nie szkodników
lecz o dziwo, tam gdzie kwiaty
mieszkał także trzmiel brzuchaty,
pił z kielichów nektar co dzień
potem tak opity chodził
i tak brzęczał, że owady
uciekały nie chcąc zwady.
Nie posiadał żadnej chaty,
jego domem były kwiaty.
Pracowite pszczółki nieraz
próbowały czasem gderać,
jak tak można żyć bez pracy
i na łące się łajdaczyć,
trzeba zbierać miód na zimę,
by czas chłodu móc przetrzymać.
On zaś im odburknął groźnie:
żyję tak, jak mi wygodnie!
Osa cienka, zgrabna w pasie
zakochała się w grubasie
i tak rzecze: mam ja domek
lecz potrzebny mi małżonek,
patrząc myślę sobie zatem
pan jest świetnym kandydatem
w kwiatach nie ma pan wygody,
a i wkrótce przyjdą chłody
więc zapraszam w odwiedziny,
w domu sobie pogwarzymy...
Trzmiel zaś mruknął: zobaczymy
mi nie straszne już są zimy,
a do tego, pani oso,
ślicznie gdy mnie o coś proszą
ale mówiąc pani prościej,
miód jest słodszy od miłości
i nie słuchał osy ,,ale",
wlazł na kwiatek i pił dalej.
Kp.

[kpwalski]

Usiadł słowik na gałązce
i rzewnie świergocze.
Noc pogodna, mgła na łące
i gwieździste noce.

Rozpłynęła się muzyka
wśród nadrzecznych krzewów,
nawet wiatr, co dzień zamykał
ścichł słuchając śpiewu.

O czym śpiewasz w swojej mowie,
za czym tęsknisz w śpiewie?
Nikt mi tego nie odpowie,
pewnie i sam nie wiesz?

Może noc, co zawsze słyszy
jego czułe łkanie,
zasłuchana w swojej ciszy
pojmie to wołanie?

Może serce rozstrojone
żalem i rozterką,
pojmie i z wzruszeniem wchłonie
jego śpiewy piękne?

Nie rozstrajaj , ptaszku wzruszeń,
nie pogłębiaj żale.
Ja tak dalej żyć już muszę,
choć wzruszają arie.
Kp.

[gjotka]

Johann Wolfgang Goethe

Pozdrowienie kwiatami

Kwiatami, które uszczknąłem,
Pozdrowień przyjmij tysiące!
Ach! ileż razy się zgiąłem,
Gdy je zbierałem na łące,
I do serca przycisnąłem
Nie raz, a razy tysiące!

Tar-ninko, Stanisławie