Serdeczności W Podróży

[xys]

Nie ma zgoła pewności tam, gdzie nie można zastosować jednej z nauk matematycznych, lub tych, które związane są z matematyką.

Leonardo da Vinci

[xys]

Wystarczy, jeśli uczeń będzie jak jego nauczyciel, a sługa jak pan jego.

Mt 10,25

[xys]

TAK TAK CZYLI JAK BYĆ UTYLITARYSTYCZNYM PRAGMATYKIEM

Nauczycielem wszystkiego jest praktyka.

Juliusz Cezar

UTYLITARYZM

Utylitaryzm (łacińskie utilis – użyteczny) – postawa zwana też filozofią zdrowego rozsądku, kierunek etyki zapoczątkowany w XVIII wieku, według którego najwyższym dobrem jest pożytek jednostki lub społeczeństwa, a celem wszelkiego działania powinno być „największe szczęście największej liczby ludzi".

Programem utylitarystów jest próba obiektywnego ustalenia zasad działań przynoszących pozytywne i negatywne efekty. Podstawowym kryterium rozróżniania działań pozytywnych i negatywnych stała się dla utylitarystów zasada użyteczności.

Głosi ona, że postępowanie jest słuszne, jeśli prowadzi do uzyskania jak największej ilości szczęścia i jak najmniejszej ilości nieszczęścia, przy czym dla różnych odłamów utylitaryzmu samo pojęcie szczęścia było różnie pojmowane przez różnych przedstawicieli tego kierunku filozofii, co prowadziło często do skrajnie różnych wniosków praktycznych.

Wielu utylitarystów podkreśla wagę efektów postępowania. Ich zdaniem, intencja czynu nie ma większego znaczenia etycznego
– ważne jest tylko, czy daje on więcej efektów korzystnych czy szkodliwych.

W potocznym znaczeniu utylitaryzm to dążenie do osiągania celów praktycznych, materialnych.

PRAGMATYZM

Pragmatyzm – system filozoficzny, którego podstawowym elementem jest pragmatyczna teoria prawdy, uzależniająca prawdziwość tez od praktycznych skutków, przyjmująca praktyczność za kryterium prawdy. Pragmatyzm przyjmuje wynikające z przyjmowania tez skutki i ich użyteczność za kryterium prawdy.

Potocznie pragmatyzmem nazywana jest także postawa, polegająca na realistycznej ocenie rzeczywistości, liczeniu się z konkretnymi możliwościami i podejmowaniu działań, które gwarantują skuteczność.

[xys]

PRAKTYKA

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) świadoma i celowa działalność ludzka[1]
(1.2) okres szkolenia lub nabywania wprawy w jakimś zawodzie[1]
(1.3) doświadczenie zdobyte dzięki działalności ludzkiej[1]
(1.4) wykonywanie zawodu[1]

[Siri]

Napisał xys

proste jak konstrukcja gwoździa

Krzysiu , tutaj nie ma moderatora?!
Widzę ,że możesz poszaleć wreszcie....

[xys]

Napisał Siri

Krzysiu, tutaj nie ma moderatora?! ...

nie wywołuj licha bo czy chcesz abym sp ... z seniora na wieki ?

wiesz jak nazywa się chiński minister budownictwa

... !

[xys]

Dyskusja (od łac. discussio, aby to omówić) – jeden ze sposobów wymiany poglądów na określony temat, popartych argumentami, prowadzona w gronie dwóch lub więcej osób.

Dyskusja może mieć formę ustną (komunikacja werbalna) lub pisemną. W wyniku dyskusji dochodzi do ścierania się różnych poglądów związanych z różnymi punktami widzenia osób prowadzących dyskusję. Określenie zbieżnego (wspólnego) stanowiska, o ile do tego dojdzie, może mieć formę kompromisu lub konsensu.

Dyskusja jest jedną z form zapobiegania konfliktom. I nawet jeżeli w wyniku dyskusji nie dochodzi do wypracowania wspólnego stanowiska, dyskusja pomaga w określeniu istniejących rozbieżności. To już daje podstawę do dalszych działań, torujących drogę do godzenia różnych, czasem sprzecznych, poglądów lub interesów.

Sformalizowaną formą dyskusji, prowadzoną zwykle przez kompetentne grono lub przez uprzednio wybranych przedstawicieli, jest debata.

Dyskusja prowadzona przez przedstawicieli państw lub społeczności to rokowania.

Dyskusja to także jedna z form uczenia się, w czasie której nauczyciel prowadzi rozmowę z uczniem w taki sposób aby naprowadzić go na drogę ułatwiającą zrozumienie poruszonego problemu.

Inną formą dyskusji jest dyskusja naukowa stanowiąca środek pomocniczy w pracy naukowej.

[xys]

Dialog – wypowiedź wielopodmiotowa, rozmowa dwóch lub większej liczby osób.

Dialog występuje w utworach literackich: w dramacie stanowi podstawową formę wypowiedzi, w epice obok narracji stanowi jedną z form podawczych.

Dialog jako gatunek literatury stosowanej, utwór literacki, złożony jest z odrębnych wypowiedzi na wspólny temat; nie ma jednak charakteru dzieła dramatyczno-scenicznego i jest zapisany.

W starożytności dialogi były podstawową formą wypowiedzi na temat filozofii, np. dialogi Platona.

Popularnym również w renesansie, przykładem z tego okresu jest Krótka rozprawa między trzema osobami, Panem, Wójtem a Plebanem Mikołaja Reja.

Dialogiem nazywa się również rozmowę dwóch lub więcej osób w obrębie innego dzieła literackiego: powieści, opowiadania, noweli itd.

Gatunkiem literatury stosowanej jest też "rozmowa", czyli dialog ustny, związany z konkretną sytuacją życiową.

[xys]

Pismo w czaso-przestrzeni jako kompilacja wikipedii lub z internetu nie jest rozmową dialogiem ani dyskusją lecz monologiem na głos.

grunt to http://www.proctocomfort.pl/

[xys]

Spokój

DZIĘKI ROZUMOWI

Umysł – termin ogólny oznaczający ogół aktywności mózgu ludzkiego, przede wszystkim takich, których posiadania człowiek jest świadomy: spostrzeganie, myślenie, zapamiętywanie, odczuwanie emocji, uczenie się, czy regulowanie uwagi. Wyrażenie bliskoznaczne do psychiki, świadomość wyrażenie kooperujące: osobowość.
Chociaż inne gatunki również przejawiają niektóre z tych funkcji, słowo to jest używane zazwyczaj w związku z człowiekiem.

OSIĄGA SIĘ CNOTĘ

Cnota (łac. virtus, gr. ἀρετή – areté ) – ugruntowana, stała etyczna dyspozycja człowieka gotowego posługiwać się swoimi władzami moralnymi - rozumem, wolą i zmysłami - do postaw i konkretnych czynów zgodnych z dobrem etycznym[1].

Cnota jest trwałą sprawnością moralną osoby, dzięki której przestrzeganie zasad moralnych staje się łatwe. Osoba jest w tym pewna - nawet wobec okoliczności niesprzyjających. Bycie kimś prawym, wiernym dobru moralnemu sprawia człowiekowi, który posiadł cnoty, wewnętrzną przyjemność[2].

Cnota uważana jest przez różne koncepcje etyczne za jeden z najważniejszych elementów życia etycznego człowieka. Dlatego większość systemów etycznych zajmowała się badaniem natury tak czy inaczej rozumianej cnoty.

KTÓRA ZAPEWNIA SPOKÓJ

Ataraksja (stgr. αταραξια – brak zamętu, niepokoju) – niewzruszoność, równowaga ducha, ideał spokoju wewnętrznego człowieka. Stan osiągany przez wyzbycie się nadmiernych pragnień oraz lęku przed śmiercią i cierpieniem, a znajdowanie radości duchowych, których źródłem jest cnota i rozum.

[xys]

Uczymy się z błędów całe życie. Całe.

Pewnych umiejętności z dzieciństwa nie można się oduczyć.

Taka jest niekiedy ufność.

Zaufanie wobec jakiegoś obiektu jest to wiedza lub wiara, że jego działania, przyszły stan lub własności okażą się zgodne z naszym życzeniem.

Jeśli takiej pewności nie mamy, to zaufaniu towarzyszy także nadzieja.

Obiekt zaufania może być dowolny, np. człowiek, zwierzę, przedmiot, substancja, instytucja, społeczeństwo, bóg.

W przypadku relacji międzyludzkich zaufanie dotyczy najczęściej uczciwości drugiej strony wobec nas, co niekoniecznie oznacza uczciwość wobec innych, np. w grupie przestępczej.

Zaufanie może, ale nie musi być odwzajemnione; jest jedną z podstawowych więzi międzyludzkich, zarówno w rodzinie jak i grupach społecznych, i bywa szczególnie cenne w sytuacjach kryzysowych.

Wzbudzanie zaufania jest też częstą metodą działania przestępców, zwłaszcza oszustów.

Emocja zaufania jest doznawana także przez bardziej inteligentne zwierzęta.

[xys]

http://krytyka.org/dlaczego-polacy-sobie-nie-ufaja/

Według sondażu TNS OBOP ze stycznia 2007 roku zaufanie do innych przejawia tylko 14% Polaków. Z takim wynikiem plasujemy się na ostatnim miejscu w Unii Europejskiej.

Dla porównania, wśród Duńczyków wskaźnik ten oscyluje w granicach 75%.

Problematyka zaufania w naukach społecznych jest terenem, na którym gospodarowali myśliciele najwięksi z wielkich, choć nie zawsze się o tym pamięta.

Przekonanie, że zaufanie jest absolutnie fundamentalnym składnikiem życia społecznego wspólne było i jest wielu autorom, takim jak choćby Thomas Hobbes, John Locke, Adam Smith, Georg Simmel, Ferdinand Toennies, Emile Durkheim, Talcott Parsons, Niklas Luhmann, Shmuel Eisenstadt, James Coleman, Anthony Giddens, Francis Fukuyama czy Piotr Sztompka (Sztompka, 2002: 308).

W ramach prac teoretycznych i empirycznych traktowano o zaufaniu osobistym, pozycyjnym, komercyjnym, technologicznym, instytucjonalnym i systemowym, podejmowano problemy paniki moralnej, ryzyka i odpowiedzialności, a także indywidualnych, strukturalnych i kulturowych aspektów zaufania.

[xys]

Podstawę kultury zaufania – a więc i zaufania uogólnionego – stanowi przede wszystkim splot konkretnych, kumulowanych przez pokolenia doświadczeń zbiorowych, ale również aktualnego kontekstu strukturalnego społeczeństwa.

Według Piotra Sztompki należą do niego „Konsekwentna aktywność normotwórcza i porządkowanie istniejącego prawa, odsłanianie tajników organizacji społecznej – mechanizmów funkcjonowania gospodarki i polityki, wytwarzanie poczucia stabilności i ciągłości procesów gospodarczych oraz przedsięwzięć politycznych, rządy prawa i odpowiedzialność władzy wszystkich szczebli, rozbudowa instytucji chroniących prawa obywateli i porządek publiczny, pełna realizacja prawa i rygorystyczne egzekwowanie obowiązków” (Sztompka, 2002: 325).

Kolosalne znaczenie ma także indywidualny kapitał członków społeczeństwa przejawiający się w poziomie wykształcenia, bogactwie materialnym i duchowym, stanie zdrowia czy jakości życia rodzinnego oraz psychologiczne cechy ludzi jak na przykład optymizm życiowy, poczucie sprawstwa, wysokie aspiracje i przyszłościowa orientacja.

Zasoby te stanowią, jak określa to Sztompka, „polisę ubezpieczeniową” obywateli, dzięki której podjęcie przez nich ryzyka związanego z ufaniem innymi jest łatwiejsze.

[xys]

Zaufanie może, ale nie musi być odwzajemnione; jest jedną z podstawowych więzi międzyludzkich, zarówno w rodzinie jak i grupach społecznych, i bywa szczególnie cenne w sytuacjach kryzysowych.

W przypadku relacji międzyludzkich zaufanie dotyczy najczęściej uczciwości drugiej strony wobec nas, co niekoniecznie oznacza uczciwość wobec innych, np. w grupie przestępczej.

Wzbudzanie zaufania jest też częstą metodą działania przestępców, zwłaszcza oszustów.

[Siri]

Napisał xys

nie wywołuj licha bo czy chcesz abym sp ... z seniora na wieki ?

wiesz jak nazywa się chiński minister budownictwa

... !

http://pl.wikipedia.org/wiki/Telekom...my_satelitarne


Nie znam GOŚCIA.....

http://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-...76169,1,0.html

[Siri]

Już wiem....

[Paula]

[xys]

Napisał Paula

Zachwycam się Gdańskiem i PG w Twojej wizji. ! Hey!

[xys]

Napisał Siri

Już wiem....

to tylko imię

a na nazwisko Na CHu. Mi Ta CHa Ta

wiem to od japońskiego ministra zdrowia pana doktora

co qi va ya ya mi ya qo ta qo

[xys]

nic w naturze nie ginie !

oglądam Gdańsk Paryż i zapisąłem sie do sklepu internetowego z Lublina

www.nova24.pl bo chciałem zamówić mrożoną nototenię ale zadzwonili, że nie wysyłają kurierem mrożonek

to ryba bez ości prawie jak makrela chudsza pochodzi z Antarktydy - bardzo dobra.

https://www.google.pl/search?q=notot...1280&b ih=909

http://pl.wikipedia.org/wiki/Nototenia_marmurkowa

http://galantyna.pl/2013/01/nototeni...macznej-rybki/

http://gotujmy.pl/nototenia-smazona,...is,166020.html