Kącik poezji własnej i innych autorów - część XII

[Honoratka]

Dopala się chwila na świeczniku.

Dokąd mnie drogo prowadzisz
przez ciernie i kamienie,
gdy coraz trudniej wędrować
przez łez wylanych,strumienie.

A tak bym chciała podążać
po łące usłanej kwiatami,
w palecie barwy tęczowej
i miękkiej...jak aksamit.

Zawisnąć w nieba błękicie
na kruchych skrzydłach motyla.
Jeszcze raz,jeszcze chociaż przez chwilę
i cieszyć się,cieszyć się życiem

20.04.10 Honoratka

[mimoza]

Honoratko,Zochno

Wymyślę dla ciebie różę


Louis Aragon


Dla ciebie która jesteś różą nie do opisania
Przynajmniej słowami z modlitewnika twoich procesji
Różą którą ukazać mogą słowa obce róży
Podobnie jak wyrywający się krzyk oznacza cierpienie
Gwiazdy pożądań nad otchłanią miłość
Wymyślę dla ciebie różę z palców uwielbienia
Tworzących nawę krzyżujących się i obnażonych
Wymyślę dla ciebie różę z portyku
Kochanków których jedynym łóżkiem są ich ramiona

Różę w sercu kamiennych umarłych konających bez spowiednika
Różę rolnika rozerwanego przez minę na własnym polu
Karmazynowy zapach znalezionego listu
Gdzie nic się do mnie nie odnosi ani miłosne napomknienie ani zniewaga
Spotkanie na które nikt się nie zjawił
Wojsko w ucieczce podczas gwałtownego wiatru
Kroki matki przed więzieniem
Śpiew mężczyzny w godzinę sjesty pod oliwkami

Walkę kogutów w kraju mgły
Różę żołnierza oddalonego od kraju

Wymyślę dla ciebie moją różę tyle róż
Ile jest diamentowych błysków w morskiej wodzie
Tyle róż ile wieków wiruje w pyle nieba
Ile marzeń krąży w umyśle dziecka

Ile świateł pomieścić może jedna łza

Przełożył
Artur Międzyrzecki


- Cz

[Scarlett]

Agnieszka Osiecka


Nie zabijaj mnie powoli

Gdy mnie będziesz już miał dosyć,
to wystarczy mnie wyprosić,
raz pokazać drzwi.
Tylko jeśli Bóg pozwoli, nie zabijaj mnie powoli.
Zrób to raz, dwa, trzy...
Zrób to raz, dwa, trzy...

Wiem - ładniejsza jest dziewczyna,
gdzieś pełniejsza szklanka wina
i weselszy ptak.
Tylko jeśli Bóg pozwoli, nie zabijaj mnie powoli.
Zrób to raz, dwa, trzy...
Zrób to raz, dwa, trzy...

Są kobiety wampiryczne
i są światy bardziej śliczne niż na przykład ja.
A więc jeśli Bóg pozwoli, nie zabijaj mnie powoli.
Zrób to raz, dwa, trzy...
Zrób to raz, dwa, trzy...

Skoro wiem, że nie ma piekła,
będzie dobrze bym uciekła.
Byle z kim i byle gdzie.
A więc jeśli Bóg pozwoli, nie zabijaj mnie powoli.
Zrób to raz, dwa, trzy...
Zrób to raz, dwa, trzy...

Gdy mnie będziesz już miał dosyć,
to wystarczy mnie wyprosić,
raz pokazać drzwi.
Tylko jeśli Bóg pozwoli, nie zabijaj mnie powoli,
nie zabijaj mnie powoli,
nie zabijaj powoli tak.

Agnieszka Osiecka

[wolterka]

Jesteś
Jak cudowny kwiat
Wśród pachnących łąk
Jesteś
Prawdziwym
Najwierniejszym
Stróżem
Aniołem
Szaleństwem
Natchnieniem duszy
Moim pięknym
I jedynym Sukcesem

Sukces
Dla mnie słowo to
Ma tylko jeden sens
Sukces
To znaczy
Zamknąć Ciebie
W swych ramionach
Zapomnieć
O istnieniu świata
I usłyszeć
Jak szalone
Serce drży

Sukces
Dla wielu ludzi jest
Fortuna
A dla mnie
Ponad wszystko
Moja Miłość
Mój sukces
To Ty.


Czesław Niemen

[kasyda]

[b]Witam wszystkich cieplutko. Szkoda, że już wróciłam z nad morza, bo było fajnie.

Wiatr owiewał jej ramiona,
Przeszywając serce dreszczem,
Wspominała czas miniony,
Kiedy byli razem jeszcze.

Jak liczyła ziarnka piasku,
Które sypał jej do ręki,
Jak chodzili brzegiem morza,
Zbierając małe muszelki.

Czuli, że są całkiem sami,
Na tej zaludnionej plaży,
Zgadywali z fal wzburzonych,
Co się jutro im przydarzy,

I patrzyli na horyzont,
Który srebrzył się w oddali,
Czekając na zachód słońca,
Aż czerwienią się zapali.

Pamiętała każde słowo,
Każdy uśmiech, dotyk każdy,
Upewniając się w tej prawdzie,
Jak jest dla niej bardzo ważny.

Myślała, że takie szczęście,
Na zawsze z nimi zostanie,
Nie wiedziała, że ją spotka,
Zwykłe życia przemijanie.

Dziś przyszła tu znów na plażę.
Patrząc na spokojne morze,
Wiedziała, że właśnie ono,
W przemijaniu jej pomoże.

Kasyda

[maluna]

Moje myśli wciąż wracają do tego strasznego dnia...

Cienie

Nieśmiało wyjrzało słońce
Śpiewają ptaki donośnie
Jakby się naraz zbudziły
Chciały przypomnieć o wiośnie
Dni smutku nadal trwają
Krążą wokoło cienie
Tak trudno uciszyć serce
Wciąż drży boleśnie we mnie...
Nie wiem jak długo to potrwa
I ile upłynie czasu...
Nim znikną te ciche zjawy
Krążące na skraju lasu
Nie sposób o tym zapomnieć
Choć człowiek bardzo się stara
Bo przecież jesli jest zbrodnia
To w końcu musi być kara...

maluna21....kwiecień

[Honoratka]

Kasydo,Wolterko,Saguela,Mimoza

Wszystkie wiersze takie piękne i takie smutne,
Wszystkie o przemijaniu,a przecież życie toczy się dalej....
Małgosiu -kiedyś ta kara nastąpi,tylko czy my jej doczekamy?

[szunaj]

Wracam, wracam po długiej rozłące -
Dłonie twoje, niecierpliwe, lgnące.

Wszystko - dawne, a niby na nowo -
Drogi oddech-znajomy ruch głową...

Znów prowadzisz przez wszystkie pokoje,
I idziemy, idziemy oboje...

Nowej sukni nie postrzegłem wcale -
śmiech Twój dzwoni, że patrzę niedbale.

Pokazujesz dłonią niespodzianie
Nowe w kwiaty obicia na ścianie

I list do mnie zaczęty na stole -
"Pełen żalu ... Niech leży ... Tak wolę".

Okno nagle otwierasz w głąb nieba -
Niepotrzebnie, a właśnie tak trzeba.

Dłoń ma tulisz do serca, więc słyszę,
Jak uderza,- choć w ustach masz ciszę...

I w tej ciszy, w straszliwym milczeniu
Skroń mi, płacząc, składasz na ramieniu.

BOLESŁAW LEŚMIAN

[jasinek123]

Czesiu
zaproś józefa na ten wątek on tu pasuje idealnie

[mimoza]

Jasinku - Jozef ma prawo wyboru, jak każdy. Wybrał samodzielne prowadzenie wątku - jego wola.
Nie on jedyny, który pisze wiersze poza "Kącikiem...".
Każdy kto zechce zakotwiczyć tutaj jest mile widziany, ale nic na siłę.
Cieszę się, że do nas zajrzałeś. - Cz

[wolterka]

* * *
Noc ma włosy do samej ziemi

a we włosach — gwiazdy.

Gdybym ja miała takie włosy,

musiałbyś mnie pokochać.

Chodziłbyś ze mną skrajem obłoków,

mówił —

moja złota,

złota od gwiazd,

skryjmy się przed codziennością.

A ja bym wplatała w warkocze mroku

twoje uśmiechy —

światła

chroniące przed ciemnością.


/Helena Raszka/

Dobrej nocy Wam zycze

[mimoza]

Już wieczór - tyle się działo. Piękne wiersze Honoratko, Kasydo, Maluno
Wolterko, Saguelo, Szunaj (długo Ciebie nie było) - bardzo się cieszę, że jesteście z nami


Zespoleni

(obraz namalowany przez Bajbus)

Pszeniczne warkocze rozplotła
W złotej grzywie zanurzyła dłonie
Na oklep, przez łąki,
Galopem przez las,
W jedności, w zespoleniu
Koń i dziewczyna
Pędzili ku przeznaczeniu
Zdani na ślepy los.
Ciszę przerywał wiatru szum,
Szelest traw,
Pod kopytami trzask łamanych gałęzi.
Widok nieziemski… dziewczyna i koń.
Pszenicznowłosa, galopadą zmęczona
W strumieniu obmywa nagie ciało.
Z drżeniem, w zawstydzeniu
Okryta płaszczem z rosy
Spogląda na wody toń.

- Cz
21 kwietnia 2010 roku

[inka-ni]

Witam w tym romantycznym wątku.Dziś mam nastrój nostalgiczny i tu przyszlam poczytac i wyciszyc się.

Cóż tobie imię moje powie...

Cóż Tobie imię moje powie ?
Umrze jak smutny poszum fali,
Co pluśnie w brzeg i zmilknie w dali,
Jak nocą głuchą dźwięk w dąbrowie,

Skreślone w Twoim imonniku,
Zostawi martwy ślad , podobny
Do hieroglifów płyt nagrobnych
W niezrozumiałym języku.

Cóż po nim ? Pamięć jego zgłuszy
Wir wzruszeń nowych i burzliwych
I już nie wskrzesi w Twojej duszy
Uczć niewinnych , wspomnień tkliwych.

Lecz gdy Ci będzie smutno - wspomnij ,
Wymów je szeptem jak niczyje
I powiedz : ktoś pamięta o mnie
Jest w świecie serce , w którym żyję.

Aleksander Puszkin

[Stalin]

Nadmiar – naraz wszystko,
I tyle do opanowania,
Pisał Norman Davies
Ten kraj – Boże Igrzysko,
Tyle ciał do pochowania,
Same pogrzeby, zero wesel
A żałobnicy ostrzą noże,
Za chwilę do gardeł skoczą
I Ty zostaniesz gladiatorem,
A niebo pyłem pluje, a Ziemia
Pośmiertnie orderami darzy,
Nie ma co marzyć,
W sensie idei, czysty pragmatyzm
Został, i bardzo dobrze, bo po cholerę
Romantyzm i poleganie -
Na barykadach? Zdjąć z piedestału
Najjaśniejszą, jakby nie patrzył
Jest trochę mniejsza,
I nikt nie wystawił
Zapotrzebowania na husarię
Są rzeczy bardziej niezbędne
Zresztą – czas swoje robi,
Dobrze, coraz mniej paranoi,
W tematach historycznych,
W końcu – kogo to obchodzi,
Jakby nie patrzył – zaścianek
Z szabelkami naszytymi
Na sukmanach, i życie
Polityczne dzikich,
Zostaliśmy sami,
Bo świat grał w golfa,
Skoro loty wstrzymano…

[Scarlett]

Tak Stalinie. Bez komentarza.

Agnieszka Osiecka - Ludzkie gadanie





Gdzie diabeł dobranoc mówi do ciotki,
gdzie w cichej niezgodzie przyszło nam żyć,
na piecu gdzieś mieszkają plotki,
wychodzą na świat, gdzie chce im się pić.
Niewiele im trzeba, żywią się nami,
szczęśliwą miłością, płaczem i snem,
zwyczajnie, ot, przychodzą drzwiami,
odchodzą, gdy ktoś postraszy je psem.


Gadu, gadu, gadu,
Gadu, gadu, gadu - nocą,
baju, baju, baju,
baju, baju, baju - dniem...


Gdzie wdowa do wdówki mówi "kochana",
gdzie kot w rękawiczkach czeka na mysz,
gdzie każdy ptak zna swego pana,
tam wiedzą, co jesz, co pijesz, gdzie śpisz...


Gadu, gadu, gadu,
Gadu, gadu, gadu - nocą,
baju, baju, baju,
baju, baju, baju - dniem...


Gdy noc do miasteczka spada jak sowa,
bratają się ręce takich jak my
i strzeże nas księżyca owal,
by żaden zły wilk nie pukał do drzwi.
A potem siadamy tuż przy kominku,
i długo gadamy, że to, że sio,
tak samo, jak ten tłum na rynku,
pleciemy, co kto, kto kiedy, gdzie kto...


Gadu, gadu, gadu,
Gadu, gadu, gadu - nocą,
baju, baju, baju,
baju, baju, baju - dniem...

[mimoza]

Stalinie - przemyślany, pełen goryczy wiersz. Zawarłeś w nim całą prawdę - bez komentarza...
Ineczka przyszła z wierszem Puszkina, pełnym smutku i pytań bez odpowiedzi.
Zosiu-e Ty też w nastroju, dalekim od radości.
Saguelo cieszę się, że jesteś.
W każdym z tych wierszy zawarte są słowa i stwierdzenia, które poruszają, zmuszają do myślenia, poprostu są ponadczasowe - Cz

[mimoza]

Rodzice - album


Ewa Zawisza-Masłyk

Stoicie na fotografii
tacy młodzi
tacy lekko rozwiani
morskim wiatrem
Tacy jeszcze czarno-biali
w prochowcach
na piasku
Szczęśliwie wpatrzeni
w wydmy
i w siebie
I pomyśleć
że wtedy
byłam w Niebie

- Cz

[Ludgarda]

W Warszawie

.....
Ale ten płacz Antygony
Co szuka swojego brata,
To jest zaiste nad miarę
Wytrzymałości. A serce
To kamień, w którym jak owad
Zamknięta jest ciemna miłość
Najnieszczęśliwszej ziemi.

Nie chciałem kochać tak,
Nie było to moim zamiarem.
Nie chciałem litować się tak,
Nie było to moim zamiarem.
Moje pióro jest lżejsze
Niż pióro kolibra. To brzemię
Nie jest na moje siły.
Jakże mam mieszkać w tym kraju.

Gdzie noga potrąca o kości
Nie pogrzebane najbliższych?
Słyszę głosy, widzę uśmiechy. Nie mogę
Nic napisać, bo pięcioro rąk
Chwyta mi moje pióro
I każe pisać ich dzieje,
Dzieje ich życia i śmierci.
Czyż na to jestem stworzony,
By zostać płaczką żałobną?
Ja chcę opiewać festyny,
Radosne gaje, do których
Wprowadził mnie Szekspir. Zostawcie
Poetom chwilę radości,
Bo zginie nasz świat.

Szaleństwo tak żyć bez uśmiechu
I dwa powtarzać wyrazy
Zwrócone do was, umarli,
Do Was których udziałem
Miało być wesele
Czynów myśli i ciała, pieśni, uczt.
Dwa ocalone wyrazy:
Prawda i sprawiedliwość.

Czesław Miłosz
p.s. Ponieważ wiersz ten jest długi, pozwoliłam sobie opuścić tylko 3 zwrotki początkowe...

[wolterka]

Darować pragnę Ci ciszę
zieloną prosto spod świerka
pachnącą słodko o świcie
i w słońca promień upiętą

i dzwonki z kwiecistych sadów
zbierane wśród przymgleń złotych
co dźwiękiem się równać mogą
z melodią słowiczej floty

perłowe gesty poranka
a w nich słodką wilgoć pragnień
i myśl zaprawioną wiosną
wśród wiatru chłodnego smagnięć
/ z sieci/