Panna Jesienna...moje wiersze

[Irenna]

Napisał Astra

Irenko, już niedługo znajdę się w takim miejscu, ale pamiętając Twój wiersz, będę sobie powtarzać...będzie dobrze, będzie dobrze...

Astro ma być dobrze...tak mówi nadziejaPrzeszłam przez to...i ciągle sobie tak mówię...i Tobie też...BĘDZIE DOBRZE!

[Irenna]

wie,że odejdzie...
mówi,że odejdzie...
chłopiec z puszką
zbiera nadzieję
dla innych...
do puszki
wpadają okruchy
ludzkich serc,
okruchy szczerozłote,
kryształowo czyste,
jak łzy...

[Irenna]

przyjaciel
potrzebny do życia
od zaraz...
gdzie jest sklep,
w którym można
go znaleźć?
przyjaciel
potrzebny do życia
jak melodia
i wcale nie po to,
by zagłuszyć
samotność...
przyjaciel to ktoś,
kto będzie przy tobie,
gdy wstać nie potrafisz,
gdy zupełnie już zwątpisz...

[iwasiwa]

Piękny wiersz o przyjacielu...szkoda,że ich coraz mniej,czyżby
byli na wyginięciu.Znajomy?..tak,kolega?.. tak,ale przyjaciel
gdzie on Irenko gdzie?szukać?
serca011.gif

[Irenna]

Dzięki Iwciuprzyjaźń to rzecz cenna,a tak trudno o prawdziwą...chyba tylko ten przyjaciel z obrazka jest niezawodny...

[Irenna]

tam
demon
przyczajony drzemie,
czeka,
aż zdejmą kłódkę
i łańcuchy spadną...
przymknięte powieki
śledzą taniec kurzu
w smudze słonecznej,
czujne uszy
łowią odgłos kroków
na korytarzu,
wykrzywione
szyderczym uśmiechem usta
szepczą słowa obietnicy...

[Irenna]

nie znała,
nie wiedziała,
zachętą zwabiona
uwierzyła naiwnie
w obietnicy słowo...
wsiadła i pojechała,
nie wiadomo z kim,
nie wiadomo dokąd,
nikt jej nie widział
i słuch o niej zaginął...
szukali...nie znaleźli,
pozostała pamięć
i łzy...

[Irenna]

w sklepiku z obrazkami
kupiłam
dziecięcy uśmiech
w ramkach zatrzymany,
w kącikach ust
chichot
przyczajony drży,
przysłonięty rączką
kropelką czekolady
lśni...
za dwa grosze
uśmiech czekoladowy,
bezcenny,
tak niepowtarzalny
w swej słodkości...

[Irenna]

wrócił
w ogień i dym,
w płonące ściany,
na ratunek...
małe serce cierpiało,
małe serce płakało,
nie chciało,
by przyjaciel odszedł
sam...
-daj rękę dziadku,
pójdziemy razem-
i odeszli obydwaj
tam,
gdzie wieczny
raj...

[mimoza]

Irenko Droga, po przeczytaniu Twoich ostatnich wierszy
dopiero do mnie dotarło, jak poetycko i dramatycznie
potrafisz odnieść się do tego, co wokół nas się dzieje.
Niezwykłość Twoich wierszy pozwala jeszcze raz spojrzeć
na codzienność (nie zawsze radosną, częstokroć nieprzyjazną)
z innej perspektywy. Dziękuję za chwile wzruszeń. - Cz

[Irenna]

zima
otuliła ziemię
białym płaszczem,
śniegowe gwiazdki
skrzą niby diamenty,
z gałęzi zwisają
koronkowe firany,
słońce łakomie
oblizuje lodowe sopelki,
a radość dzieci
zjeżdża na sankach
i lepi bałwana...

[elizka]

Słońce łakomie
oblizuje lodowe sopelki?
Świetnie pani poetko!
Słoneczko łakomczuszek....tego jeszcze nie było

Podobno coraz marniej operuje nad Ziemią
Tak powiadają naukowcy.

[Irenna]

mówisz, że
życie
zaborcze jest,
nienasycone,
ciągle chce więcej,
to prawda,ale
życie
ma lepszy smak,
gdy
przypłyną marzenia,
gdy
zakwitną jak kwiaty,
gdy
zapachną lipą...

[Irenna]

uwierzyłaś w tę miłość
dziewczyno,
spadła na ciebie niczym
lawina,
rozjaśniła twe oczy
błękitem,
oplątała ci serce złotą
nicią,
chciałaś zostać dla niego
jedyną,
gorzka ta miłość,
na niby,
zastawiła pułapkę
na ciebie...

[Irenna]

cierpienie
milczy na łóżku
szpitalnym,
róg poduszki zagięty
boli,
kroplówka sączy życie
rurkami,
kaloryfer nuci wciąż
tę melodię,
cisza przytula zmęczoną
głowę,
zaciąga ciemne
zasłony,
możesz w telewizor patrzeć
do woli...

[Irenna]

przychodzą do mnie
nad ranem
jakieś myśli niekochane,
rozsiadają się w głowie
nieproszone
i plotą trzy po trzy,
to i owo...
wpadają jedna drugiej
w słowo,
jak kumoszki rynkowe,
przekrzykują się niezmordowane,
dopóki ranek nie
nastanie...

[Irenna]

niebieszczy się niebo
od aniołów,
każdy ma tam swojego,
który prowadzi
za rękę,
zna ból i uśmiech
i wszystkie drogi
kręte,
cieniem swych skrzydeł
chroni,
usuwa kamienie
z drogi,
nie zamykaj więc drzwi
za sobą,
niech wejdzie do twego
domu...

[Irenna]

słońce wyjrzało zza chmur
z uśmiechem,
uśmiechnęli się od razu
przechodnie,
uśmiech osuszył chodniki
ze smutków,
świat rozpogodził się
cudownie,
znikają resztki zimy
z ulicy,
wietrzyk straszy wróble
łagodnie,
słońce wspięło się
aż na drzewa,
stamtąd rzuca na wszystkich
uroki...

[Irenna]

pozbieram wszystkie
wasze dobre słowa
i pójdę dalej,
innym je darować...
zaniosę tam,gdzie
smutek łzy wyciska,
gdzie ból i żal
na dno życia spycha...
dobrymi słowami
obłożę rany,
niech nie będzie po nich
najmniejszego śladu...

[Irenna]

zasępiło się niebo
nade mną,
wykrzywiło się szyderczo
i wypluło-
-porażka!
jak to,
przecież
zagniotłam życie
jak ciasto na pierogi,
aby było
zjadliwe...
przecież
poskromiłam złość
i nałożyłam kaganiec
milczenia...
przecież
przygłaskałam miłość
i zwróciłam ją ku
bliźnim...
porażka?