Jak się pozbyć samotności w starszym wieku?

[Bertold]

Jak pusto, jak pięknie - nikt nie ma problemów z samotnością? Co za czasy, niby jesień a samotność odeszła w zapomnienie!!!! A może to tylko nieśmiałość samotnych, do szukania rozwiązań dla problemu samotności??

[Uka]

Jak się pozbyć samotności w starszym wieku?

Podczytuję wątek i zastanawiam się czy nie ma recepty na samotność ?
A nie myśleliście o zwierzętach?
Pies czy kot - to wspaniali przyjaciele, pomogą w samotności.
Przygarniając -jestem pewna,że poczujecie się szczęśliwi.
Człowiek czasami zawodzi - zwierzak - NIGDY !

[Bertold]

Napisał Uka

Jak się pozbyć samotności w starszym wieku?

Podczytuję wątek i zastanawiam się czy nie ma recepty na samotność ?
A nie myśleliście o zwierzętach?
Pies czy kot - to wspaniali przyjaciele, pomogą w samotności.
Przygarniając -jestem pewna,że poczujecie się szczęśliwi.
Człowiek czasami zawodzi - zwierzak - NIGDY !

Wielka szkoda, że nasi bracia mniejsi są niemi. W pozostałych kwestiach zupełnie się zgadzam, ale nie można z przyjaciół czynić więźniów. Natura braciom mniejszym wyznaczyła inne role, nieprawdaż? Chociaż, wymyślone przez ludzi powiedzenie "samotny jak pies" wskazywałoby na pokrewieństwo dusz.

[cha_ga]

Psy czy koty nie zastąpią wprawdzie bliskich kontaktów z ludzmi, a jednak... bez nich życie byłoby o wiele smutniejsze... przy nich nawet najbardziej samotna osoba może poczuc się potrzebna i kochana...opieka nad zwierzakiem, który jest tak bardzo od nas zależny zmusza do działania, a czułości i ciepła... nigdy dosyć...dzięki nim zawsze chce się wracac do domu, bo wiadomo, ktoś tam na nas cierpliwie czeka...pozdrawiam właścicieli braci mniejszych!

[mimoza]

nawet psa czy kota... żadnego sierściucha mieć nie mogę, bo moja
siostra ma uczulenie... A ponieważ nie wyobrażam sobie, że mogłabym
nie mieć z nią kotaktów, to żadne zwierzątko z sierścią na grzbiecie nie
wchodzi w rachubę. I co ja biedna mam zrobić? Kto poradzi? Dla mnie
to węzeł gordyjski... czy jakoś tak ... - Cz

[cha_ga]

No to rzeczywiście masz przechlapane...hi,hi, mogą być jeszcze rybki a w ostateczności kwiatek na parapecie...tez wymaga opieki ,podobno lubi jak z nim pogadać i dopieszczać...

[martok]

Napisał mimoza

żadne zwierzątko z sierścią na grzbiecie nie
wchodzi w rachubę. I co ja biedna mam zrobić? Kto poradzi

Istniej rasa kotów pozbawionych sierści. Jeżeli czujesz pociąg do brzydali, to może takiego kota pokochasz. Bo problem w tym, że ta rasa została zaliczona do dziesiątki najbrzydszych zwierząt świata. A więc - odwagi życzę! Oby tylko siostrze też się spodobał.
*

[Lothario]

Istnieje też rasa psów - Nagi Pies Peruwiański - nie powoduje uczuleń.

[martok]

Napisał Lothario

Istnieje też rasa psów - Nagi Pies Peruwiański - nie powoduje uczuleń.

Sądząc ze zdjęć - nawet nie jest taki brzydki:
http://www.psy.elk.pl/zdjecia/dodane...eruwianski.jpg
*

[polwieczna]

Nie ma sensu namawiać, bo ktoś kto nigdy nie miał zwierzaka, może mieć jakieś nierealne oczekiwania, które mogą przerosnąć możliwości zwierzaka i nieszczęście gotowe. A zwierzaka należy kochać tak jak ono nas tzn..... za to że jest. Jakoś nie tęsknię do bliskich relacji z ludzmi, zawsze prędzej czy później ludzie zawodzą, a może to tylko ja tak trafiałam ? Zwierzęta w moim życiu były od zawsze....ale na emeryturze stały się szczególnie cenne, w zasadzie więcej od nich dostaję niż im daje...tak to odczuwam.

[martok]

Napisał polwieczna

Jakoś nie tęsknię do bliskich relacji z ludzmi, zawsze prędzej czy później ludzie zawodzą, a może to tylko ja tak trafiałam ?

Ciekawe, bo ja mam odwrotne doświadczenia - stwierdzam, że ludzie na ogół nie są tacy źli, jak często sądzimy. Tylko że w stosunku do ludzi, tak jak i w stosunku do zwierząt, nie powinniśmy mieć nierealistycznych oczekiwań. Największym naszym błędem jest wymaganie od znajomych, aby to nas stawiali na pierwszym miejscu. Gdy z tego wymagania zrezygnujemy, to ludzie wydadzą się nam lepsi.
*

[wankabor]

Nie mogę mieć zwierzęcia np. psa w domu z tej prostej przyczyny, że z pewnością przeżyłby mnie. I co wtedy z psiną?

[senesco]

We współczesnym świecie nie można być samotnym. Czasami marzy mi się prawdziwa samotność. Choć jeden dzień, który można spędzić bez pogoni za czymś lub osiągania czegoś, dowodzenia, że jesteś coś wart.
Żyjemy pośród tłumu, w hałasie, natłoku informacji. Nie mających żadnego znaczenia sztucznie rozdmuchiwanych problemów. W zasadzie nikt nie umiałby już zdefiniować „ciszy samotności”. Samotność to dobry stan. Jeśli potrafisz być i odczuwać samotność, to znaczy że zachowujesz przestrzeń dla kogoś bliskiego.
Kłopotem jest osamotnienie, doświadczanie pustki nie wokół siebie, ale wewnątrz siebie. Doznanie, które niekoniecznie jest związane z samotnością, pojedynczością człowieka. Często mylimy je z poczuciem bolesnej bezradności wobec najprostszych, najbardziej banalnych spraw życia. Z poczuciem lęku wobec życia. Poczucie braku własnej wartości.
W samotności najtrudniejszym – jak we wszystkim – jest pierwszy krok, wyciągniecie ręki do kogoś, odezwanie się do nieznajomego. Ale przede wszystkim zrozumienie, że to nie ktoś ma wypełnić naszą samotność, to my mamy komuś ofiarować swoje towarzystwo, siebie.
Bo zaprzeczeniem samotności jest codzienne tolerowanie czyjejś obecności, akceptacja czyjejś ułomności, odmienności, słabości, nieprzewidywalności.
Aby poradzić sobie z samotności nie trzeba szukać kogoś. Trzeba stworzyć i otworzyć przestrzeń wokół siebie. Zburzyć mur swego bólu i strachu wobec drugiego człowieka. Odsłonić własną słabość i niepewność. Trzeba mówić „boli” i „boję się”.
Aby poradzić sobie z samotnością nie należy myśleć czego chcę od świata, co mi się od świata należy, albo co świat – inny człowiek – mógłby mi dać. Trzeba myśleć, co ja chcę, mogę, jestem w stanie dać drugiej osobie. Jak się pozna odpowiedzi, okaże się, iż chętnych do wypełnienia naszej samotności jest aż nadto.
Samotność ma wielką zaletę. W samotności nie musisz słuchać. Kto nie chce lub nie potrafi być samotny, musi nauczyć się słuchać.
Człowiek nigdy nie jest sam. I nie chodzi mi o przekonanie, że zawsze jest z nami Bóg. Nie. Zawsze jesteśmy z sobą, jedynym człowiekiem, który na ogół się z nami zgadza i nie robi nam na przekór. I którego nie trzeba słuchać, bo to on wsłuchuje się w to, co mówimy.
Samotność to dobra rzecz.
senescoeu.blogspot.com

[martok]

Napisał wankabor

Nie mogę mieć zwierzęcia np. psa w domu z tej prostej przyczyny, że z pewnością przeżyłby mnie. I co wtedy z psiną?

Z tego samego powodu nie bierzemy już psa. No i może jeszcze trochę z tego powodu, że po poprzednim (który był u nas 17 lat) poryczałem się jak bóbr. Nie chciałbym tak mieć z kolejnym, na wypadek, gdybym to jednak ja przeżył jego.
*

[polwieczna]

Napisał wankabor

Nie mogę mieć zwierzęcia np. psa w domu z tej prostej przyczyny, że z pewnością przeżyłby mnie. I co wtedy z psiną?

.... ja mam umowę z moja lek.wet, że gdybym osierociła swoje zwierzaki one też natychmiast będą poddane eutanazji, może to i okrutne ale lepsze niż tułaczka...

[ŁucjaS]

Senesco, gdy skończyłam 16 lat (a może 61) zaczęłam nosić fiolety.
Nienawidziłam ich całe życie bo kojarzyły mi się z żałobą na ołtarzach.
Teraz z upodobaniem "noszę fiolety" jak w wierszu na Twoim blogu, mam trzy psy i kotkę, jestem samotną starą babą i dobrze mi z tym.
Nie gotuję, pół życia straciłam na gotowanie, jakież marnotrawstwo.
Nareszcie mam czas dla siebie. Mogę pomyśleć "nie na temat", poczytać, dziergać, rysować, zająć się roślinami lub zwierzakami, przejrzeć szuflady i kąty do których nie zaglądałam całe lata, powyrzucać rzeczy które z jakiegoś powodu zadomowiły się u mnie a od lat są już niepotrzebne.
Cieszę się samotnością i wolnością.
Nikt ode mnie nic nie chce.
Nic nie muszę a tak jeszcze wiele mogę.Czasami aż przyprawia mnie to o zawrót głowy.
Jak widzicie moi Drodzy można cieszyć się samotnością!!!!!!!
Życzę wszystkim dużo zdrówka.

[Lothario]

Myślę, ze kiedy umiemy się cieszyć samotnością to jest ona bardzo przyjemna. Gorzej kiedy jestesmy samotni nie z wyboru a z konieczności.

[martok]

Napisał rslucja

Nic nie muszę a tak jeszcze wiele mogę.

Dobre!!!
*

[senesco]

Nie konieczności bycia samotnym. I tak naprawdę nigdy nie jesteśmy z wyboru.
Jesteśmy samotni tak, jak się starzejemy. To naturalny proces.
Jesteśmy samotni, bo odchodzą nasi bliscy. Ale też dlatego, że to my ich opuszczamy.
Owszem, nie decydujemy się na samotność i zawsze nadchodzi chwila, gdy samotność uwiera, boli. Ale nie ma konieczności bycia samotnym. Mogę wybaczyć, wysłuchać, uśmiechnąć się.

Z samotnością jest jak ze starością - każdy chce mieć czas dla siebie, ale nikt nie chce być sam.
A skoro wokół nas tylu ludzi...

[Lothario]

Nie do końca się z Toba zgadzam. Znam przypadek samotności z wyboru. Kiedy zamykasz się w sobie, nie chcesz wyjść do ludzi, nie chcesz z nikim się spotykać - a masz na to wszystko szansę, to jak to nazwać. Dla mnie to samotność z wyboru.