Cztery Pory Roku*** JESIEŃ ***

[tar-ninka]

. .. .. . .

.. . . . .

[tar-ninka]

Jesień
Przypłynęła do nas jesień
z chmurami i deszczem.
Wiem, że to już jest po lecie,
będzie chłodniej jeszcze.
Czego płaczesz, ktoś ją pyta,
czemu brudzisz ziemię?
Pozwól, niech wciąż kwiat rozkwita,
niech słoneczko grzeje.
Wybacz, mówi, taka jestem
i już mnie nie pytaj,
wiatr gdy nagna chmury z deszczem,
to padam zazwyczaj.
A na koniec, na okrasę
sypnę trochę śniegiem.
Czy dogodzić tym potrafię,
tego jeszcze nie wiem?
Oberwała kilka liści
furcząc groźnie wiatrem
i na złość nam znów rzęsiście
śle deszcze szkaradne.
Kp.
"Ukradłam" ten jesienny wiersz naszemu poecie Kpwalskiemu
Staszku

[Bachorek]

Dzień dobry ...i będzie pięknie.





Ty i jesień




Na ziemi jesień wietrzna konary drzew pochyla,
Perełki chmur po niebie, jak na różańcu goni.
W ogrodach Twoich oczu kołyszą się motyle,
W pasiekach ust Twych słodkich rój miodno*‑złoty dzwoni.

Już spłonął po zagrodach rumieniec jarzębiny
I dzwonki kulek srebrnych nie toczą nad przełęczą,
Ale gdy moje oczy ku Twoim oczom skłonię —
Dzwonkami, jarzębiną jesienne dnie me dźwięczą.

Panienko moja dobra, która na czoło ciche
Pieszczotą dłonie zsyłasz jak ptaki najłaskawsze,
Najsmutniejszemu z ptaków, co w moich piersiach bije,
W ogrody oczu pozwól zabłąkać się nazawsze.

Jerzy Liebert

Serdecznie i kolorowo
pozdrawiam Gjotko...Tarninko...Staszku...


https://www.youtube.com/watch?v=KzMp...SJAROZW%C3%93J

[gjotka]

Nie czas na nostalgię....ale pogoda dzisiaj taka nostalgiczna...

Na powitanie przyniosłam piękny wiersz



Jesień

Szelesty powolnych kroków
i szepty natrętnych myśli,
wirują w górze jak liście
- ciepłe, pastelowe dłonie,
które zaledwie na mgnienie,
na krótką, błogą chwilę
wślizgują się pod powieki,
by zaraz opaść leniwie
na samo dno źrenic.
Zostawią tam słodką kiść powidoków,
miodowy posmak wrześniowych nastrojów,
zalążek wieczornych zamyśleń.
Najmocniej odbiją się ślady ognistych sojuszy,
płomiennych pertraktacji pomiędzy żywiołami
barw i odmętami kolorów.
Gdzieś tam, na styku czerwieni i żółci,
w wąskich przesmykach
pomiędzy radością i smutkiem,
jesień snuje swój bursztynowy sen
i cicho kwitnie jej tajemnica.

Tomasz Maćkowiak

Przyjemnych chwil życzę Stanisławie, pozdrówka ślę

[gjotka]

)))


Fot.ElaJ Jesienne Łazienki

wzruszenie

spójrz... oto nasz park ze starodrzewem, o cienistych
alejkach, po których snuje się jeszcze samotnie
nasza bliskość, a słowa kołyszą się między konarami
drzew, jak perły nanizane na nić babiego lata,

a tam... okno mojego pokoiku sprzed lat, na mansardzie,
patrzy w stronę parku i na mnie, otwiera swe powieki,
jakby chciało zapytać - pamiętasz...
... te ściany dawały azyl waszej miłości.

Zdaje się - jakby wszystko było wczoraj, patrzyliśmy
w dal oboje, dzisiaj patrzę pod nogi, stając na krawędzi
horyzontu zdarzeń, obok starych drzew wyrosły młode,
cicho szumiąc, opowiadają nowe legendy

w alejkach wzdychają młodzi, zakochani,
tu czas tworzy nowe, może barwniejsze repliki.
Nasza, zmęczona legenda, poszła już na skróty,
by odpocząć, lecz zanim... musi powalczyć

z wróblami o miejsce
na ławeczce!

Zofia Szydzik

...uśmiechu wieczornego

[Bachorek]

Miłego wieczoru...




Jesienna paleta


Jesienna paleta ma barwy tak ciepłe,

jak syrop klonowy, czy miód,

jak słodkie maliny, szczęśliwe dziewczyny,

jak jabłka, a barw jest w niej w bród.



Babiego lata cienkim pędzelkiem

liściom maluje rumieńce,

artystka jesień, gdy przyjdzie wrzesień

pracuje w złotej sukience.



Tu maźnie ochrą, tam burgund rzuci,

a tutaj pociągnie kasztanem,

na drzew sztalugach, jak Polska długa

obrazy schną malowane.



Kiedy na dobre na wietrze wyschną,

spadną, obrócą się w popiół,

smutek zostanie w obrazów ramie

w ramie bez ciepłych widoków.


Mariusz Parlicki

[gjotka]

...kończy się sobota i...pora iść spać



Zapomnij, zapomnij

Zapomnij, zapomnij, patrzmy teraz
tylko, jak napierają gwiazdy
przez rozjaśnione niebo nocy; jak księżyc
przekracza ogrody. Czuliśmy od dawna,
jak rozjaśnia się mrok; jak promień
powstaje, biały cień w świeceniu
ciemności. A teraz tylko
wnikajmy w ten świat,
księżycowy —

Rainer Maria Rilke

Tł. A. Lam

*****

Dobrej nocki życzę

...ciepłej i słonecznej niedzieli

[Bachorek]

Przychodzę i wiersz na wieczór dobry przynoszę...




A kiedy z drzew…

A kiedy z drzew polecą liście,
Kiedy się niebo w krąg osmęci,
A mgły zaleją świat rzęsiście
I wszystko zgaśnie w niepamięci…
Ty nie mów nic…

A kiedy liście z drzew polecą,
I dusze nasze w puch omota
Królowa smutnych dusz — Tęsknota,
I w oczach nam się łzy zaświecą…
Ty nie mów nic…

A kiedy drzewa w chór zapłaczą,
A kiedy blade przyjdą noce
Zawodzić smutną pieśń tułaczą,
I coś się nagle w nas zgruchoce…
Ty nie mów nic…

A kiedy w chór zapłaczą drzewa,
Kiedy się nagle wszystko zmroczy,
I pieśń ostatnia się prześpiewa —
Ty patrz mi długo… długo w oczy…
Ty nie mów nic…

Edmund Bieder

Spokojnego wieczoru...Gjotko...

[gjotka]

Lubię wiatr Tylko taki - bez przesady



...cudny motyw wiatru w wierszu Kazimiery Iłłakowiczówny...

Sam na sam

Obejmij mnie, pokochaj... Jesteśmy sami, sami...
...Wicher przebiega po włosach, wicher potrząsa oknami...
Ręce mam zimne, przybiegłam — jak liść — z pustego ogrodu
do ciebie, do oczu twoich o barwie ciemnego miodu.

Aż tutaj wieją wichury twardo splecione warkocze...
...Zamknij okno... Skończone zaklęcia i czary smocze:
smok mój ułoży się kołem w dziwaczne snu arabeski,
będzie różowy jak muszla lub — jeśli każesz — niebieski,

w ogromne, płetwiaste łapy jak w wieka zamknie pogrzebne
wszystko, co obok istnieje dalekie i niepotrzebne,
wszystko, co dzwoni i szczęka, gwiżdże i brzęczy łańcuchem,
wszystko, co nie jest liściem zziębniętym i wiatru podmuchem.

Dobranoc, snów lekkich jak wiatr...

[gjotka]

... u mnie słoneczko świeci i jest 17 stopni.
Na błękitnym niebie trochę białych baranków
Zapowiada się cudny dzień.
Druga kawa, śniadanie zjem za chwilę,
a na razie znalazłam "pyszny" wiersz:



Jalu Kurek - Jabłko

Jabłkiem do warg przywierasz,
zębami się wpijasz w żywy smak sadu,
jeszcze w nim zieleń szeleści,
bije zeń łuna blasku,krąży sok zapachu;
tyle naraz połykasz jabłkowitej treści.

Rozgryź mnie,przyjacielu,niby jabłko twarde
aż do samego środka,do jądra goryczy.
Człowiek to cierpki owoc; ileż bardziej cierpkie
jest jabłko świadomości z drzewa tajemnicy.

***

Pozdrawiam cieplutko, miłego poniedziałku

[Bachorek]

Jesień z latem w chowanego bawią się ...




Zapomnij się ze mną

Jeszcze się nasycę czerwienią jarzębin,
usta pomaluję jeżynowym sokiem,
w zieloności trawy zapomnij się ze mną,
póki późne lato zagląda do okien.

Chodź, niech szumem liści wiatr nam dzisiaj zagra,
zatańczymy boso w dzikiej koniczynie,
kolorowym rytmem wśród czasu ponaglań,
pod jasnobłękitnym nieba baldachimem.

Na polanie marzeń rozwiniemy ciała,
popatrz, promień wdzięcznie oświadcza się ziemi,
a łąkowe kwiaty, jak wróżki w woalach,
ciepłem barw pulsują w dojrzałej przestrzeni.

Grają świerszcze tętnem miłosnych uniesień,
róż zachodu błyszczy namiętnym urokiem,
zanim nas dopadnie złotooka jesień...
Czy to my tańczymy, czy może obłoki?

Ewa Pilipczuk

Pozdrawiam słonecznie
i ciepło...

[gjotka]

...aż boję się myśleć, jaki będzie ciąg dalszy...



Codziennie...

Rozgrywa się codziennie bitwa
o słowa dusze serce szczęście
o to jak istnieć jak czas zmieniać
wolno z rozmysłem czy pośpiesznie

czy obrać kurs na ciepło światło
czy też zagubić się w treść mroku
dla chwili ważne to co mówisz
że miłość słuszność mierzy kroków

wciąż można szukać stron widzenia
na sprawy łatwe czy też trudne
otwierać zdarzeń możliwości
wybrać kierunek barw okruchem

Maryla

Serdecznie, z ciepełkiem

[Bachorek]

Ach, powiedz!



Ach, powiedz, powiedz! jaki Bóg
W nadziemskie ubrał cię szaty,
Abyś w piękności zbrojna łuk
Zburzyła promienne światy.

Ach, wobec ciebie nie ma nic!
Ty łamiesz prawa odwieczne,
I przed jasnością twoich lic
Promienie gasną słoneczne.

Niebiosa, ziemia, błękit wód,
Wszystko przepada i ginie,
Gdy ty w piękności zbrojna cud
Stajesz na świat w ruinie.

Olśniewasz wszystkie świata trzy
Białością swojego łona:
Rozkoszy dreszzcem ziemia drży
Kiedy obnażysz ramiona.

Z ust pijąc słodycz róż,
Z pragnienia umrzećby trzeba;
Ich ogień wstrząsa światem dusz
I pali najwyższe nieba.

A któż z śmiertelnych może znieść
Twą piękność w całym rozkwicie?
Kto może oddać tobie cześć
I jeszcze zachować życie?

Kto może myślą pieścić skroń,
Twych włosów bawić się splotem?
Kto pić namiętną może woń
I jeszcze nie umrzeć potem?

Tak jak konwalii biały kwiat
Usycha a twoim łonie,
Tak każdy zginąć byłby rad
Z uśmiechem szczęścia przy zgonie.

Lecz widząc ciebie, odejść znów
W samotne ziemi obszary...
Na te męczarnie nie ma słów,
I nie ma straaszniejszej kary!

Więc powiedz, powiedz! jaki Bóg
Zrobił cię światów królową?...
Bo ja chcę umrzeć u twych nóg,
Byś mnie wskrzesiła na nowo!

Asnyk Adam



Nie znalazłem słów na dobranoc. ...

[Bachorek]

Dzień dobry i słoneczny już...



Słońce w kieszeni

Z deszczem pod rękę, wśród mokrych wrzosów,
idę ze słońcem w kieszeni,
zimie naprzeciw, śmiejąc się z losu,
że chłodem nic nie odmieni.

Jesień zwątpienia mgłą nie opadnie,
żalu nie zbudzą szarugi;
już łzą nie błyśnie, patrząc bezradnie,
jak pustką mija dzień długi.

Bo jutro pachnie nową nadzieją,
marzenia tuląc w zieleni -
dni obietnicą wzruszeń się śmieją,
a przyszłość myśli rumieni.


Kurek Jan Lech

Pogoda na spacer...

[Bachorek]

W ciszy przychodzi noc...



WIECZOREM


Wieczorem, gdy wszystko usypia,
odzywa się dziwna muzyka
i lekko, i śpiewnie
rozdzwania się we mnie
i ruchem tanecznym pomyka.

Stu grajków o struny uderza
nut setką, co zamiast pacierza
już zaraz się staną
modlitwą szeptaną
gorąco, żarliwie, najszczerzej.

Wieczorem, gdy iskrzy na niebie
niejeden powabny ogieniek -
drży rosa na trawie
w lękliwej obawie
jak myśl wysyłana do ciebie.

Wieczorem, upojnym wieczorem,
gdy upiór się ściga z upiorem,
bezkresną tęsknotę
do snu swego wplotę
i w szaty dostojne ubiorę.

Nad ranem, gdy bledną już zorze,
gdy noc wkrótce spać się położy -
nadzieja niepewna
do ciebie pobiegła
z pytaniem, czy dalej trwać może.

Jadwiga Zgliszewska

Wieczoru pięknego
i snu spokojnego ...

[gjotka]

Na dobrą nockę przyniosłam wiersz Adama Asnyka.....



Bez granic


Potoki mają swe łoża -

I mają granice morza

Dla swojej fali -

I góry, co toną w niebie,

Mają kres dany dla siebie,

Nie pójdą dalej!



Lecz serce, serce człowieka,

Wciąż w nieskończoność ucieka

Przez łzy, tęsknoty, męczarnie,

I wierzy, że w swoim łonie

Przestrzeń i wieczność pochłonie

I niebo całe ogarnie.

Miłych, kolorowych snów

https://www.youtube.com/watch?v=ONia...akubPe%C5%82ka

[gjotka]

Mam dla Was wiersz Jonasza Kofty, powiedziałabym, że ponadczasowy, nawet ponad "jutro"...



Dzisiaj

Ponad skup, zbyt, nieświeży nabiał
Ponad galówek reżyserią
Czas porozmawiać
Serio?
Czy zawsze musi nas jednoczyć
Ból wielki, głód, strach
W stężałe oczy tłumu piach
Orzeł i reszka
Do opchnięcia
Przez byle kogo, byle komu
Czy potrafimy zamieszkać we własnym domu?
Potoczny, teraźniejszy czas
Bez heroicznych wykładni
Właściwie nie dotyczy nas
Bośmy odświętni albo żadni
Bardzo boleśnie nas uwiera
Głupie pytanie
Co jest teraz?
Co znaczy dzisiaj?
Jaki puls wypełnia naszych dni aortę
Idziemy
Chybotliwym mostem
Między legendą a komfortem
Dzisiaj, to nie jest zawsze w przededniu
Dzisiaj, to przez nas sadzone drzewa
Dzisiaj, to ciężar harówy powszedniej
Ale trzeba
Bo jesteśmy dorośli
Historii każdy liznął
Do ciebie mówię, pętaku
Co chcesz mnie uczyć patriotyzmu
Jak musztry w poprawczaku
Ponad skup, zbyt, tak samo smutno
Jest coś, co każe wstać i iść
Jeśli ma być piękniejsze jutro
Musi być lepsze
Dziś

Jonasz Kofta

Udanego dnia życzę

[Bachorek]

Nie chcą widzieć,słyszeć,myśleć...


Cadmus

Oda świąteczna

Szczęśliwi którzy razem z nami
W supermarketach wózek pchają
I dumnie przed kasami stając
Są jak wybrańcy u bram raju

Szczęśliwi, którzy z rodzinami
Żrą w macdonaldach wielką bułę
I wszystkich smaków świata czułych
Zatkani bułą nie zaznają

Dusz ich nie dusi przypomnienie
Innego świata. Wszystko mają
Co chcieli. Po dostępnej cenie...

Więc choć koszmary oglądają
W telewizorach. Jak zaklęci
Śpią cicho, płytko, bez pamięci

Ernest Bryll

Trzeba się obudzić ...

[Bachorek]

To rzeczywistość ...




Dzieci epoki

Jesteśmy dziećmi epoki,
epoka jest polityczna.

Wszystkie twoje, nasze, wasze
dzienne sprawy, nocne sprawy
to są sprawy polityczne.

Chcesz czy nie chcesz,
twoje geny mają przyszłość polityczną,
skóra odcień polityczny,
oczy aspekt polityczny.

O czym mówisz, ma rezonans,
o czym milczysz, ma wymowę
tak czy owak polityczną.

Nawet idąc borem lasem
stawiasz kroki polityczne
na podłożu politycznym.

Wiersze apolityczne też są polityczne,
a w górze świeci księżyc,
obiekt już nie księżycowy.
Być albo nie być, oto jest pytanie.
Jakie pytanie, odpowiedz kochanie.
Pytanie polityczne.

Nie musisz nawet być istotą ludzką,
by zyskać na znaczeniu politycznym.
Wystarczy, żebyś był ropą naftową,
paszą treściwą czy surowcem wtórnym.

Albo i stołem obrad, o którego kształt
spierano się miesiącami:
przy jakim pertraktować o życiu i śmierci,
okrągłym czy kwadratowym.

Tymczasem ginęli ludzie,
zdychały zwierzęta,
płonęły domy
i dziczały pola
jak w epokach zamierzchłych
i mniej politycznych.


Wisława Szymborska

[gjotka]

Na dobranockę wybrałam "inną materię" ...

Któż nie posiada marzeń? To właśnie one sprawiają, że ma się ochotę żyć,
że wciąż - mimo przeciwności losu, niepewności tego świata -
pozostaje nadzieja, jest jakaś szansa, jest na co czekać...


Rafał Olbiński

Inna materia

Bo jest jeszcze przecież
inna materia!
Ta, z której zbudowane są
nasze sny,
promienie słońca...
I odbicie w lustrze
zdziwione,
niepewne,
z której strony jesteśmy my
prawdziwi...
I nasze marzenia.

Jan Rybowicz

Dobranoc, śnijmy słodko do ranka