Życie samotnych seniorów

[ignesja]

Nie jestem samotna w tym potocznym znaczeniu tego słowa, ale uważam,że samotność to stan ducha i wobec tego często bywam samotna...Ale to chyba każdy tak ma.
Piszę na tym wątku ponieważ wpadł mi do głowy pomysł, by na tegoroczne święta zaprosić kogoś z Seniora do siebie, kogoś kto tego potrzebuje, niezależnie czy czuje się samotny czy nie, ale chciałby spędzić święta po prostu inaczej.
Bywam w Seniorze w każdej wolnej chwili od 2008 r0ku i bardzo sobie cenię ten portal. Poznałam tu wielu wspaniałych, ciekawych ludzi, wiele się dowiedziałam, wiele się nauczyłam.
Co nieco można się o mnie dowiedzieć na moim profilu.
Zatem jeśli tylko komuś z Was wpadnie do głowy taka myśl, by wyjechać na te święta z domu to zapraszam.
Wszystko do omówienia i uzgodnienia na priv.

[nanka]

Napisał Babka Gratka

Jeżeli śmieszy Cię poczucie samotności osób, ktore żyją obok rodzin ( wnuków, dzieci) to ja się specjalnie nie dziwię,
że nie masz bratniej duszy i że Twoi przyjaciele nie mają dla Ciebie czasu. Tu nie ma według mnie nic śmiesznego..

Być może źle się wyraziłam w swojej wypowiedzi. Jednak nadal dziwi mnie samotność osób mających obok siebie dzieci, wnuki, rodzinę? Mimo, że oni są obok, ale zawsze są i w każdej chwili można z nimi być i liczyć na nich. A w takim razie jak nazwać taki stan, kiedy żadnych najbliższych już nie tylko przy nas, ale i obok od dawna nie ma? A osoby deklarujące samotność pochłonięte są swoimi bliskimi i przypominają sobie o nas jak same są w potrzebie. Gdy jednak taka autentycznie samotna osoba potrzebuje wsparcia robi się wokół niej zupełna pustka. Oczywiście i w tłumie można być samotnym, ale to już z własnego wyboru, bo nie akceptuje się otoczenia. Pozdrawiam.

[aniak2015]

Pozdrawiam.Powoli przybliżamy się do Świąt i mamy ciche zamierzenia,gdzie będzie stała choinka jakie meni przygotujemy.U każdej z nas jest to już rytuał do którego podchodzimy z pewną powagą.Każdy region ma swoje tradycje i staramy się je utrzymywać.Przed tymi świętami myśli się o wspólnej wigilii ze swoimi rodzicami,których zawsze mamy w pamięci a wspomnienie narasta wraz z tym świętem.U mnie mama przed świętami Bożego Narodzenia była taka inna nie umie w tej chwili tego ocenić ale jedno wiem,że w domu miał być spokój,nie mieliśmy prawa się bić,kłócić -mam na myśli rodzeństwo a szczególnie w Wigilię.To się u mnie zachowało do dziś choć w tej chwili mam na myśli moje wnuki.Coś w tym jest....Anna

[madera1938]

Dzień dobry ! Wspomnienia opanowują nas, czy chcemy tego czy nie, nie da sie ich wyrzucic z pamięci. Zresztą po co wyrzucać ? Jeśli można wspominać wraz z dziećmi i wnukami, to wspaniale ! Gorzej, gdy robi sie to solo, gdy nie ma osoby, której te wspomnienia najbardziej dotyczą. Wtedy robi sie smutno i żal za tym, co minęło. Jak by nie patrzeć, okres Świąt to nie najlepszy czas dla naprawdę samotnych.
Tradycje kultywować trzeba, uważam że one utrzymują nas w przekonaniu że jednak dalej mamy swoje miejsce w życiu. Ech, tak mi sie jakos zachciało pogadac z rana, no ale jako prawdziwa seniorka mam prawo do marudzenia, prawda ? Pozdrawiam ! Wiktoria.

[sabcia]

Witam.A ja pamiętam jak robilam bombki z bibuly.Pamiętam lancuchy z bibuły i słomy.Prawdziwa choinka ze świeczkami i zimnymi ogniami.

[madera1938]

Napisał sabcia

Witam.A ja pamiętam jak robilam bombki z bibuly.Pamiętam lancuchy z bibuły i słomy.Prawdziwa choinka ze świeczkami i zimnymi ogniami.

Kiedy byłam dzieckiem, na choince wieszało sie przewaznie ozdoby zrobione w domu, właśnie łańcuchy z bibuły i słomy, bałwanki z waty, aniołki - ale także cukierki, ciasteczka, orzechy, rajskie jabłuszka. Dla nas dzieci rozbieranie choinki było atrakcją nie mniejszą niz jej ubieranie - mozna było wtedy zjeść te cukierki, ciastka i orzechy. Najmniej "pożytku" było z cukierków, bo przez Święta dzieci starały sie w tajemnicy je podjadać, zachowując tylko wiszące papierki !
Dzisiejsze choinki ustrojone szklanymi ozdobami sa piekne, ale to juz nie to..... Tak było, ale minęło. Moze szkoda ?

[ŁucjaS]

Wiktorio, Sabciu nasze wspomnienia są kapitałem zgromadzonym przez lata i będąc samotnymi mamy czas aby z pieczołowitością je "odkurzyć" pooglądać w spokoju, nacieszyć się nimi i wypełnić czasem puste chwile.
Ja też pamiętam choinkę z prawdziwymi świeczkami w lichtarzykach, cudne zabawki robione i kolorowych papierków, sreberek i wydmuszek, wiszące cukierki w kolorowych pazłotkach i wiele innych cudności związanych ze świętami. Cieszę się że były i że pamiętam. Jakiż to był cud gdy jechało się saniami na pasterkę przez ośnieżone pola a dźwięk dzwoneczków niósł się daleko w mroźnym powietrzu. Dźwięk był czystrzy, powietrze raźniejsze a noc ciemniejsza niż dzisiaj i zapachy takie jakieś jednoznaczne. Zapach koni i mroźnego wiatru. Nie potrafię tego przekazać nawet dzieciom nie mówiąc o wnuku. Tamten świat był inny i żyje tylko we wspomnieniu.

[sabcia]

A ja pozdrawiam

[aniak2015]

Pozdrawiam wszystkich i życzę miłej słonecznej niedzieli.Anna

[danusiia]

Witam za Twoim pośrednictwem wszystkie samotne i samotnych też!Długo mnie nie było bo siedziałam u babci z alzhaimerem.To dopiero problem dla otoczenia,a dla niej mniejszy bo nie często kojarzy ale często płacze!I tak samo jest bardzo samotna!!!Ale ma już mnie!Ma 2 synów ale ich nie kojarzy oni odwiedzają ją dosłownie na 15 min.Nie daj Panie Boże takiej choroby i takiej starości!A ma tylko 83 lat.Co tu płaczecie nad samotnością?Trzeba się cieszyć że jest się zdrowym i sprawnym i że nikt nikogo nie wyzywa i nie bije (mówię teraz o sobie).pozdrawiam!

[wankabor]

Napisał danusiia

!Długo mnie nie było bo siedziałam u babci z alzhaimerem.To dopiero problem dla otoczenia,Nie daj Panie Boże takiej choroby i takiej starości!Co tu płaczecie nad samotnością?Trzeba się cieszyć że jest się zdrowym i sprawnym i że nikt nikogo nie wyzywa i nie bije (mówię teraz o sobie).pozdrawiam!

Doskonale Cię rozumiem. Wiele lat temu mieszkał z nami teść chory na Alzheimera. Nie oddaliśmy go do domu opieki. Zmarł u nas w domu. Od 4 lat na tę chorobę cierpi mój mąż. Mimo leczenia, choroba nasila się. Wszyscy mi tłumaczą , że muszę być cierpliwa,i wyrozumiała i silna, ale niewiele osób wczuwa się w moją sytuację.

[madera1938]

[quote=wankabor]Doskonale Cię rozumiem. Wiele lat temu


















Dzień dobry ! Zwracam sie głównie do Danusi i Wankabor. Moje drogie, jak ja Was rozumiem ! Przede wszystkim Danusiu : naprawde w kontekście bicia i wyzywania piszesz o sobie ? Mam nadzieję, że to już czas przeszły ?
Wankabor - choroba tak ciężka bliskiej osoby to prawdziwy dramat. Mój mąż był sparaliżowany przez kilka miesięcy, a ja zdana całkowicie na siebie. Kiedy teraz wspominam ten czas dziwie sie sobie, skąd brałam siły na to wszystko. Ale jak człowiek musi, bo nie ma innego wyjścia - to wytrzyma.
Teraz jestem sama jak przysłowiowy palec, do tego stopnia, że jak czytam o tym, że ktoś odwiedza chocby na 15 minut - to prawie zazdroszczę !
Wczoraj byłam na pogrzebie sąsiadki z osiedla. Na nekrologu z wyrazami współczucia było napisane "Zakład Gospodarki Komunalnej". To była osoba naprawde samotna. Oczami wyobraźni widzę na takiej klepsydrze swoje nazwisko.
Ale sie pożaliłam ! Pewnie popsułam Wam dzień, przepraszam, ale jak w tej piosence : "czasami człowiek musi, inaczej się udusi".

[hanka93]

To bardzo szlachetne z Twojej strony.
Pozdrawiam
h

[hanka93]

To do Ignesji

[sabcia]

witam .A ja kiedyś czytalam ,ze ludzie chorujący na ta chorobę są na starosc szczesliwi.Zabieram glos w tej sprawie,bo moja mama chorowała na alzhajmera.Nic nie wiedziala o świecie.Mówiła do mnie Mama .Pytana ,czy jest jej dobrze ,zawsze mowila bardzo.

[ŁucjaS]

Sabciu ta choroba ma przypływy i odpływy (świadomości, dobrego i złego nastroju, agresji). Jest to straszna choroba bo bliska, znana osoba staje się jakby obca. Najgorsze są napady agresji i ucieczki. Przymus wyprawy do "mamusi" np. oraz nie rozpoznawanie najbliżych. Kłopotliwe również jest chowanie różnych rzeczy z ekstrementami włącznie. Przerabiałam ten temat i serdecznie współczuję rodzinom chorych. Choroba działa destrukcyjnie na osobę chorą oraz na jej najbliższych. Zaczyna się niewinnie od zapominania i ciągłego poszukiwania różnych rzeczy oraz niespodziewanych zmian nastroju. Stopniowo narasta aż do skrajnej degradacji i wyniszczenia. Trwa to nieraz bardzo długo i jest ogromnie trudne dla otoczenia.

Danusiu pozdrawiam serdecznie życząc sił i wytrwałości. Łunia

[sabcia]

Znam to wszystko.Tylko już nie musielismy jej szukać.Zlamała sobie biodro i już nie mogla chodzić.Wspolczuję wszystkim,ktorych w rodzinie dotyka ta choroba.No ,ale ida swięta i proponuję zmienić temat.Zimę mamy ładną.Jednych cieszy[dzieci].Drogowcy i kierowcy maja za swoje.Pozdrawiam

[ignesja]

Napisał hanka93

To do Ignesji

Bardzo dziękuję Haniu jeśli tak pomyślałaś /wysłałam do Ciebie wiad. na priv./, ale to zwyczajna sprawa. W naszej tradycji przecież jest zwyczaj zapraszania osób, które nie lubią lub nie chcą spędzać świąt samotnie. Nawet zostawia się czyste nakrycie na wigilijnym stole dla niespodziewanego gościa.
A gość z Seniora to gość znany i specjalny ! Wielka i miła niespodzianka dla gospodarzy, można razem miło i ciekawie spędzić święta.Mam dwóch synów, synowe, troje wnucząt, ale mieszkają blisko mnie i mam ich na co dzień prawie. A ja lubię niespodzianki, szczególnie te miłe. Jeśli Ktoś chce mi i sobie zrobić niepodziankę z okazji świąt to ponawiam zaproszenie, bo nadal będzie wolne to dodatkowe miejsce przy świątecznym stole.

[madera1938]

Napisał sabcia

Znam to wszystko.Tylko już nie musielismy jej szukać.Zlamała sobie biodro i już nie mogla chodzić.Wspolczuję wszystkim,ktorych w rodzinie dotyka ta choroba.No ,ale ida swięta i proponuję zmienić temat.Zimę mamy ładną.Jednych cieszy[dzieci].Drogowcy i kierowcy maja za swoje.Pozdrawiam

Dzisiaj rano przez godzine odśnieżałam i posypywałam piaskiem podwórko i ulicę. Ledwie skonczyłam śnieg znowu zaczął padać. Przestaję lubić zimę !

[sabcia]

To jest wspaniały pomysl zapraszania samotnych do siebie.Ja poznałam samotną pania z Wrocławia.Zostalam zaproszona przez nią na swięta.Jadę do niej z wnukiem,którego wychowuję .Najbardziej to cieszy sie on.Dobrzy ludzie są jeszcze na tym swiecie. Brawo Ignesiu.Wiesz ile radości i pokrzepienia dajesz samotnej duszy.