Cztery Pory Roku ***WIOSNA ***

[gjotka]

Pozdrowię Was Majem Beaty Obertyńskiej


Fot. Przemysław Degórski

Tarnina biała wybuchła pod lasem,
Kłębi się, puszy i pieni,
W biel jej kojącą zanurza się czasem
Wiatr, co na przełaj przepycha się lasem,
W lepkiej, najmłodszej zieleni!
Jak młody wyżeł, chudy, zziajany,
Wpada znienacka w wat kwietnej piany,
Dech traci i milknie pod lasem...
Rozkołysana pędem jego biegu
Tarnina pręty odgina sprężyście,
Kwiat sypiąc biały na trawę i liście...
Wiosenny, niedorzeczny sen o ciepłym śniegu...

***

Właśnie na wszystkich miedzach rozkwitły już tarniny... biało, pachnąco, uroczo... z brzęczeniem pszczół i trzmieli.
Słonecznego dnia, u mnie od rana ani chmurki na niebie

[gjotka]

...a dzisiaj o motylach...



*** Motyl ***

Z pięknej róży motyl płowy,
Wychyliwszy trochę głowy,
Zwołał braci rój niestały.
Nuż prawić morały,
Stałość wychwalać,
Do cnoty zapalać,
I we wszystkim, co rozprawiał,
Siebie za przykład wystawiał;
Słowem - nagadał i nałajał tyle,
Ze o poprawie myśleć zaczęły motyle.
Wtem jakiś młodzik na fijałku siada
I tak powiada:
- Nie wierzajcie, co on prawi;
Ja powiem, czemu latać go nie bawi:
Oto przed kilką chwilami,
Gdy aż do znoju swawolił z kwiatkami,
Nadszedł starzec, co kosą wszystko w swojej drodze
Wycina i niszczy srodze,
Co ciągle idzie, nigdy nie odpocznie w trudzie,
Ten to sam, co go Czasem nazywają ludzie.
Nadszedł, a wkoło ostrym tnąc żelazem,
Podciął i braciszkowi skrzydełka zarazem;
Dlatego stałość chwali, jedne lubi różę,
Bo sam już latać nie może. -
Nie jest tu moją myślą, młode, piękne panie,
Często zbyt płoche pochwalać latanie,
Ale słuchając niejednej matrony,
Trzeba wyznać z drugiej strony,
Ze i to motyl...

ale motyl obarczony.

Aleksander Fredro

***

Pozdrawiam

[gjotka]

Wiersz mojej ulubionej Poetki, Zofii Szydzik...


Fot.Dariusz Żuk

Konwalie

w leśnej ciszy
gdzie Driad królestwo
o boskości wiosny
dają świadectwo
skromnością formy
zapachu finezją
zrywanie bukietów
graniczy z herezją

mam przemożną chęć
nie zaprzeczam
by zerwać kilka gron
by zerwać mały bukiecik
przybrany brylantem
majowej mgły
o zapachu świeżym
jak dziecięce sny

zanurzam nos
w dzwoneczki niczym z porcelany
w drobne kwiatki
z leśnej polany
jak łzy radości
pocałunki majowe
malowane skromnością

przypominają
miłość pierwszą
nieśmiałą
z opuszczoną twarzyczką ku ziemi
z przejęcia białą
co stała po szkole
pod domem u płota

tak tylko pachnie wiosna
młodość
tęsknota

Pozdrawiam majowo, z zapachem konwalii

[gjotka]

...wiosenne brzozy... spodobał mi się wiersz Zygmunta Różyckiego




Brzoza

Nad zwierciadlaną, srebrną tonią
Marzyła brzoza wiecznie drżąca,
U stóp jej cicho fale dzwonią
I zefir z lekka o nią trąca…

Lubieżnie czesze jej warkocze,
Dziwną tęsknotą ku niej wzdycha,
Pieści u nóg jej wód przezrocze,
A ona stoi srebrna, cicha…

Wypłynął księżyc na niebiosa,
I gwiazd niebieskich błysły krocie,
A brzoza marzy srebrnowłosa,
W miesięcznej kąpiąc się pozłocie…

Niedosłyszalnym jękiem wzdycha,
Wysnuwa z siebie piosnkę złotą…
O czem ty marzysz brzozo cicha,
Do kogo taką drżysz tęsknotą?

Może ty tęsknisz za tą ciszą,
Co idzie nocą sennym lasem,
Może do gwiazd, co się kołyszą
Na niebie smutnem, zadumanem?...

Może ty tęsknisz do kochania,
Co winno w sercach drżeć srebrzyście?...
Cicho… już świt się z mgieł wyłania,
A smutnej brzozy płaczą liście…

***

Radosnego zbliżającego się weekendu, z prawdziwie wiosennym samopoczuciem