Kącik poezji własnej i innych autorów - część VIII

[mimoza]

Zapraszam do wspólnej zabawy tworzenia wlasnych wierszy,
szukania i wklejania wierszy innych poetów, do czytania,
komentowania i bycia razem w krainie zwanej poezją. - Cz

[mimoza]

Wo***ka - namieszałam, przepraszam przeniosłam Twój wiersz do kolejnej części "Kącika ..."
nie wyszło jak w zamierzeniu, ale odzyskałam wiersz w całości (łups...). Część VII została zamknięta, a Twój wpis zostałby niezauważony.


Wo***ka
"widziałam dzisiaj
dwie splecione tęcze,
jedna może być moja,
druga dla Ciebie...

ach... weź obie,
mnie wystarczy
ich uśmiech odbity
w Twoich oczach"


__________________
każdy dzień rozpoczynam tak, jakby nie było dnia wczorajszego

[Niezabudka]

Jesień

Kasztany z drzew strącają mali chłopcy,
Pożółkłe liście niesie drogą wiatr.
Jesiennym chłodem idziesz przesiąknięty,
I przez to bardziej zszarzał cały świat.
Ostatnie kwiaty więdną na balkonach,
Zasypia wcześniej w bramie nocny stróż.
I stare domy stoją przemoknięte,
na pustych oknach osiadł ciężki kurz.

Ty chcesz jesieni pełnej słońca,
Z wiatrem, który liście strąca,
Choć za chwilę Cię przykryje śniegu zimna biel.
I życie ciężko jest odmienić,
Wśród szarych dni i serc kamieni,
Zapytaj się człowieka obok,
Może on coś wie.

Kasztany z drzew spadają nam pod nogi,
Pożółkłe liście niesie drogą wiatr.
Przechodnie idą, tuląc się do płotów,
Zziębnięte twarze kryjąc w fałdach palt.
Jadące auta przecierają oczy
I woda spływa z ich gumowych rzęs.
I coraz ciemniej robi się na dworze,
I wszystko to ma swój jesienny sens.
I wszystko to ma swój jesienny sens.

Krzysztof Daukszewicz

[jip]

Fajnie tu jest, taki zapach poezji, jesieni, lata, miłości, wszystkiego co fajne, nie wpuszczajcie tu smutku....
dla poezjolubów i wierszokletów trochę korali koloru koralowego:

[mimoza]

Zosiu - e, Niezabudko
Jip-ku jarzębina przecudna, a smutek tak się składa, że z radością się splata.
Czasami potrzeba trochę tego i odrobinę drugiego - jak przyprawy do potraw.
Zaglądaj do nas jak najczęściej - Cz

[Ludgarda]

O, Mimozo, zatem to już kolejny, nowy i przytulny wątek poezji...
Emerytko piękny ten cytat!
Jip dzięki za te piękne korale koloru koralowego...miła gra słów!
W rok poety Juliusza Słowackiego, ten oto poruszający wiersz:

W pamiętniku Zofii Bobrówny

Niechaj mnie Zośka o wiersze nie prosi,
Bo kiedy Zośka do ojczyzny wróci,
To każdy kwiatek powie wiersze Zosi,
Każda jej gwiazdka piosenkę zanuci.
Nim kwiat przekwitnie, nim gwiazdeczka zleci,
Słuchaj - bo to są najlepsi poeci.

Gwiazdy błękitne, kwiateczki czerwone
Będą całe poemata składać.
Ja bym to samo powiedział, co one,
Bo ja się od nich nauczyłem gadać;
Bo tam, gdzie Ikwy srebrne fale płyną,
Byłem i ja niegdyś, jak Zośka dzieciną.

Dzisiaj daleko pojechałem w gości
I dalej mię los nieszczęśliwy goni.
Przywież mi, Zośko, od tych gwiazd światłości,
Przywież mi, Zośko z tamtych kwiatów woni,
Bo mi zaprawdę odmłodnieć potrzeba.
Wróć mi więc z kraju taką - jakby z nieba.

Juliusz Słowacki

[mimoza]

Ludgardo, dziękuję za przypomnienie
tym wierszem twórczości Juliusza Słowackiego
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

„ *** ”

W bezmiarze uczuć
Echem odbita przyjaźń
Na końcu alejki
Słychać tylko
Stukot obcasów
Wyciągnięta ręka
Trafia w pustkę
Pozamykane wszystkie
Drzwi
Szuka znaków na niebie
Czeka na puste koperty
Z tęsknoty, z księżycem
Rozmowy prowadzi
Kiedy dobrze spała
Kto wie
Czy śniła – nie pamięta
W czterech ścianach
Bezradnie się miota
Nie rozumie dlaczego
Zostawił ją bez słowa
Jednak jest gotowa
Na jeszcze jeden gest
Na jeszcze jeden uśmiech
Życie zbyt krótkie jest.

Cz

23 września 2009 roku

[bronczyk]

Tadeusz Różewicz - Bursztynowy ptaszek
Jesień
ptaszek bursztynowy
przejrzysty
z gałązki na gałązkę
nosi kroplę złota.
Jesień
ptaszek rubinowy
świetlisty
z gałązki na gałązkę
nosi kroplę krwi.
Jesień
ptaszek lazurowy
umiera
z gałązki na gałązkę
kropla deszczu spada.

[mimoza]

Ludgardo, ja tez przyniosłam wiersz Juliusza Słowackiego

*** (A jednak ja nie wątpię...)


A jednak ja nie wątpię - bo się pora zbliża,

Że się to wielkie światło na niebie zapali,

I Polski Ty, o Boże, nie odepniesz z krzyża,

Aż będziesz wiedział, że się jako trup nie zwali.



Dzięki Ci więc, o Boże - [że] już byłeś blisko,

A jeszcześ twojej złotej nie odsłonił twarzy,

Aleś nas, syny twoje, dał na pośmiewisko,

Byśmy rośli jak kłosy pod deszczem potwarzy.



Takiej chwały - od czasu, jak na wiatrach stoi

Glob ziemski - na żadnego nie włożyłeś ducha,

Że się cichości naszej cała ziemia boi

I sądzi się, że wolna jak dziecko - a słucha.



Zaprawdę w ciałach naszych światłość jakaś wielka

Balsamująca ciało - formy żywicielka,

Uwiecznica... promienie swe dawała złote

Przez alabastry ciała.

Cz

[mimoza]

Bronczyk - wzruszający jest ten wiersz
taki delikatny, pełen smutku i taki kruchy
jak kruchy jest żywot ptaszka - Cz

[Honoratka]

Mimoza-dzięki za nowy wątek.Wszystkie wiersze takie piękne,
aż nie mogę doczekać do wieczora,aby je poczytać.

Chcę być z Tobą

Chcę być z Tobą,tylko z Tobą
kiedy jesień stoi obok
gdy w kominie grają świerszcze
chcę być z Tobą
jeszcze......jeszcze

Chcę być z Tobą tej jesieni
co się cała złotem mieni
i szeleści w tańcu liścmi
bysmy.....byśmy

Byśmy zawsze razem,razem
nawet kiedy zima z mrozem
nawet kiedy wichry,deszcze
tyle marzeń mamy jeszcze
jeszcze......

i gdy majem się rozmai
byśmy byli tacy sami
potem w zbożu,w żniwnym znoju
tak Cię kocham...................
........................................
życie moje.

23.09.09 H

[mimoza]

Honoratko

Wszystkim wierszolubom miłego dnia.

Zabite drzewo

Leopold Staff

Z ciemnych mojego lasu drzew jedno najcichsze
Ukochałem, najbardziej smutne i najwiotsze:
Brzozę, co nie szumiała w najszaleńszym wichrze,
Zawsze niema, choć wiatru wiew się o nią otrze.

Wszystkich innych drzew znałem najlżejsze poszumy,
Tylko to jedno tajni swej mi nie otwarło...
Próżno je ma tęsknota wśród bladej zadumy
Oplata, by w nim duszę ożywić zamarłą.

Nie wiał wicher, któremu obudzić je dano...
I gniew wstał we mnie... Dłońmi chwyciłem włos brzozy
I targnąłem, by wydrzeć choć skargę, jęk grozy...

Milczała... Mocą dziką, szaleństwem wezbraną,
Połamałem ją... - Leży zabita mą dłonią...
Nie wyszumiała tajni swej... A wichry gonią...

Cz

[Scarlett]

Mężczyzna jesienny

Z tej drogi, którą przeszło
za wiosną swoją lato
nie patrzę już na przeszłość
przed siebie patrzę za to
Ze wzrokiem na zakręcie
za którym zima w szronach
wciąż czekam nieugięcie
że nim nadejdzie ona

Mężczyzna Jesienny, od innych odmienny
przybędzie z chryzantemami, z chryzantemami
Mężczyzna Jesienny, mężczyzna bezcenny
i nie zamienny już na nic, już na nic

Tłum chłopców jest wiosennych
i letnich mężczyzn sporo
Lecz jeden jest jesienny
przed zimy pustą porą
O tamtych zresztą mniejsza
gdy złoto i szkarłatnie
przystroi jesień pejzaż
bo przyjść ma ten ostatni

Mężczyzna Jesienny, mężczyzna bezcenny
mężczyzna czuły i zdrowy, bezzałogowy
Mężczyzna namiętny, mężczyzna majętny
i obojętny dla owych - gotowych

Wyciągnie ręce ku mnie
z uśmiechu odrobiną
a potem będzie promień
płonący na kominku
I zachód, co w niuansach
czerwieni gaśnie zimnej
i on ostatnia szansa
po której nie ma innej

Mężczyzna Jesienny, mężczyzna bezcenny
mężczyzna na stanowisku, na stanowisku
Mężczyzna namiętny, mężczyzna majętny
Rekompensata za wszystko, za wszystko!

Jeremi Przybora

Nie poddaj się, bierz życie jakim jest
I pomyśl, że na drugie nie masz szans


Po co ten stres, myślisz, że nie masz nic
Każdy ma - nawet Ty
Czasem trzeba to po prostu znaleźć
Miłość, noc i deszcz, życie też
Dla tego warto starać się
Powiedz, czy naprawdę nic nie jesteś wart
Znajdź to w sobie, tak

Nie poddaj się, bierz życie jakim jest
I pomyśl, że na drugie nie masz szans

Ten kraj jest jak psychodeliczny lot
Czujesz, że nie zmienisz nic
Spróbuj wziąć z tego coś
To przecież Twoje życie jest
Popełniaj błędy i naprawiaj je
Gdy dotkniesz dna odbijaj się
Wykorzystaj czas, drugiego już nie będziesz miał

Nie poddaj się, bierz życie jakim jest
I pomyśl, że na drugie nie masz szans

Odetchnij więc, zastanów się
Znajdź jego sens, bierz życie takim jakie jest
I ciągle szarp, i zmieniaj je
Przed siebie idź, bierz życie takim jakie jest
I zmieniaj je, i ciągle walcz, przed siebie idź

( z netu pobrane )

[Stalin]

Spadła jak tornado,
Żywioł rozszalały,
Ciemną chmurą włosów
Spowiła me ciało,

Upadłem na wznak
Sprasowany furią,
Ona z całą mocą
Szalała nade mną...

Burzowe Nemezis
Bodaj nockę całą,
Nie licząc się ze mną
Brało to, co chciało...

Nad ranem ucichło,
Lecz tylko na chwilę,
Gdy słońce zabłysło
Sztorm przybrał na sile...

Dalej nie pamiętam,
Późno się ocknąłem,
Jak rozbitek na plaży
Po walce z żywiołem...

[Kazimierz]

Jednym słowem, Stalińciu !

Ciało padło na ciało,
Nie wiedziało to ciało,
Co się działo,
I ciało sflaczało.

E tam, ta moja poezja nijak sie ma do Twojej. Zostanie to docenione.
Albo sie ma talent od korzeni,czy w korzeniu, albo ma sie, to co sie ma.

[maluna]

Pod powiekami


Wciąż myślisz, że tamta czułość,
Została daleko, za nami,
A ja cię, uwięziłam,
Głęboko, pod powiekami,
Ta myśl, wciąż we mnie, kołacze,
Cicho, pulsują skronie,
I czasem, coś, w środku, zaboli,
Kiedy, tak ciągle, się bronisz...
Twe dłonie, ciepłe i chętne...
To tylko, skrawki pamięci,
Dziś, już nie wracasz, do tego,
I tyle, w nas ciągle, niechęci...
W twym, głosie, kiedyś, wesołym,
Ta nuta, zimna i wroga,
Obojgu, dokucza samotność,
Gdzie, bliskość sercu tak, droga?
Obudzę cię, raz jeszcze,
Potrząsne, serce uśpione,
Ech...łza się w oku kręci...
Już chyba, wszystko, stracone...

maluna21

[Scarlett]

Starzy mężczyźni

Kiedyś przystojni i zgrabni,
sprężyści i silni,
zwinni jak orły

Dziś nieporadni jak dzieci.
Skrzypią jak stare drzewa.
Mrugają oczami.
Nie lubią rówieśnic.
"Strzelają" za dziewczynami

Są trochę śmieszni
Jak trzmiele jesienne
machają skrzydłami
gotowi do lotu
Lecz wzlecieć się nie da
Kochani

Irena Hryniewicz