Krakowscy Iluminarze Sztuki.

[Wilhelmina]

Jan Kanty Pawluśkiewicz


Piotr Ferster - dyrektor


Leszek Wójtowicz


Jan Nowicki

[Basia.]

miałam się nie odzywać i nie zaśmiecać tego wątku swoimi uwagami ale nie wytrzymałam. Mam nadzieję, że autorka wątku się na mnie nie obrazi.

[Wilhelmina]

O Boże, popatrz Basiu, Piotr siedzi i czeka. Może właśnie na Ciebie?

[Anielka]

55uk9.gifA może na mnie?Dziekuję Uleńko za ten wątek.Pozdrawiam cieplutko

[jolita]

żeby wyrazić swój zachwyt dla "projekcji' wszystkich dzieł...img.jpg

[Nika]

Bardzo ciekawy watek.Gratuluję pomysłu.

[felicyta]

Wilhelmino,dziekuje za prezentacje pieknych rzezb znakomitego
artysty.Pozdrawiam
Felicyta

[Wilhelmina]

Wahałam się, czy po tych jakże miłych wpisać, wklejać dalsze zdjęcia wielkich osobowości z małej kabaretowej sceny. Jednakże przeważyła chęć w pewnym sensie docenienia postaci, które z czasem zdobyły ogólnopolskie uznanie. Bez nich, wspomnienie o " Piwnicy pod Baranami " nie byłoby prawdziwe.

Krzysztof Litwin




Wiesław Dymny


Leszek Długosz, Irena Wiśniewska i Ewa Demarczyk

[Wilhelmina]

Leszek Herdegen


Krystyna Zachwatowicz


Irena Wiśniewska i Miki Oblinski


Kwinta

[Wilhelmina]

Majka Zając


Święcicki


Scena kabaretu, gdzie wszystko się zaczęło i gdzie dalej trwa


Z tą sceną wiąże się całkiem miła historyjka.
Ogłoszono w prasie, że scenka piwnicy jest uboga, brak funduszy na wyposażenie i aktorzy przyjmą dary serca krakowian pozwolące zagospodarować przestrzeń sceniczną. Żeby każdy kto może, podarował to co może. No i...zaczęło się! Obrazy, ramy bez obrazów, fotele bez tapicerki i sama tapicerka, zegary piękne i popsute, rowery, suknie, buty do pary i bez pary, piórka, baloniki i szaliki. Z takich darów powstała jedna z najbardziej niepowtarzalnych scen.
Pamiętam też, tylko latami trudno mi umiejscowić, ale gdzieś z początkiem lat 80 - tych, sylwestra w " Piwnicy ". Blaty stolików zamiast obrusów przykryte były radziecką "Prawdą".
Na ową chwilę, było to rewelacyjne pociągnięcie. Zabawa była szampańska, jak to zwykle w kabarecie. A po północy z innych krakowskich lokali, sypnęła się fala balowiczów z życzeniami dla gospodarzy. Niezapomniany, miły kącik w pamięci.

[Wilhelmina]

Anna Demarczyk



Pieśniarka - gwiazda Piwnicy Pod Baranami zwana Czarnym Aniołem ; ur. w Krakowie; studia : Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna, Kraków - dyplom 1966r.
1962 - 24 czerwca pierwszy występ w krakowskim kabarecie literacko-muzycznym "Piwnica pod Baranami" /"Karuzela z Madonnami"/ 1972 - Zakończenie współpracy z kabaretem "Piwnica pod Baranami". 1962-66 - Współpraca z kompozytorem Zygmuntem Koniecznym. 1966-84 - Współpraca z kompozytorem Andrzejem Zaryckim. 1985 - Założenie Państwowego Teatru Muzyki i Poezji "Teatr Ewy Demarczyk" w Krakowie. 2000 - Założenie Stowarzyszenia "Teatr Ewy Demarczyk".
Twórczość Demarczyk to interpretacja pieśni do wierszy poetów polskich i obcych (m.in.: Krzysztof Kamil Baczyński, Bolesław Leśmian, Julian Tuwim, Johan Wolfgang von Goethe, Georg Trakl, Osip Mandelsztam, Jules Supervielle, Nicolas Guillén) z muz. Zygmunta Koniecznego, m.in. Karuzela z Madonnami, Taki pejzaż, Czarne Anioły, Wiersze wojenne, oraz z muz. Andrzeja Zaryckiego m.in.: Ballada o cudownych narodzinach Bolesława Krzywoustego, Cyganka, Skrzypek Hercowicz, Pieśni nad Pieśniami.
Śpiewała we Francji, Szwajcarii, Hiszpanii, Szwecji, Włoszech, Jugosławii, Belgii, Holandii, Niemczech Zachodnich, Kanadzie, na Kubie, w Izraelu, Grecji, Australii, Japonii, w Związku Radzieckim i Stanach Zjednoczonych.

[Wilhelmina]

Tomaszów

A może byśmy tak, jedyna,
Wpadli na dzień do Tomaszowa?
Może tam jeszcze zmierzchem złotym
Ta sama cisza trwa wrześniowa...
W tym białym domu, w tym pokoju,
Gdzie cudze meble postawiono,
Musimy skończyć naszą dawną
Rozmowę smutnie nie skończoną.

Do dzisiaj przy okrągłym stole
Siedzimy martwo jak zaklęci!
Kto odczaruje nas? Kto wyrwie
Z nieubłaganej niepamięci?

Jeszcze mi ciągle z jasnych oczu
Spływa do warg kropelka słona,
A ty mi nic nie odpowiadasz
I jesz zielone winogrona.

Jeszcze ci wciąż spojrzeniem śpiewam :
"Du holde Kunst"... i serce pęka!
I muszę jechać... więc mnie żegnasz,
Lecz nie drży w dłoni mej twa ręka.

I wyjechałem, zostawiłem,
Jak sen urwała się rozmowa,
Błogosławiłem, przeklinałem:
"Du holde Kunst! Więc tak bez słowa?"

Ten biały dom, ten pokój martwy
Do dziś się dziwi, nie rozumie...
Wstawili ludzie cudze meble
I wychodzili stąd w zadumie...

A przecież wszystko - tam zostało!
Nawet ta cisza trwa wrześniowa...
Więc może byśmy tak, najmilsza,
Wpadli na dzień do Tomaszowa?...

[Wilhelmina]

Groszki

Masz takie oczy zielone
Zielone jak letni wiatr
Zaczarowanych lasów
I zaczarowanych malw
Dla ciebie mały ogrodnik
Zasadził groszków tysiąc
W kapocie stracha na wróble
Pragnął ci miłość przysiąc
Więc z koszem groszków mały strach
Pierwszy raz spojrzał ci w oczy
O tysiąc więcej znalazł barw
Niż wyśnił sobie w nocy
I odtąd pod oknem twoim
Zaczarowany kamienny
Z bukietem groszków stoi
Strach romantyczny wierny

Masz takie usta czerwone
Czerwone jak pożar zórz
Zaczarowanych ranków
I zaczarowanych róż
Dla ciebie mały ogrodnik
Posadził pnące róże
Że tobą był urzeczony
Pragnął cię nimi urzec
I z róż naręczem przyszedł raz
Prosić o jedno twe słowo
Oślepił go twych oczu blask
Milczałaś kolorowo
I odtąd pod oknem twoim
I groszki kwitną i róże
Na modłę wiotkich powoi
Pną się i pną po murze

Masz takie usta czerwone
Czerwone jak pożar zórz
Zaczarowanych ranków
I zaczarowanych róż

Masz takie oczy zielone
Zielone jak letni wiatr
Zaczarowanych lasów
I zaczarowanych malw

[donka]

Wilhelminko- "Piwnica" - wspaniały wątek, jak masz to jeszcze pokazuj.

[Wilhelmina]

WĘDRÓWKI TEATRU
Państwowy Teatr Muzyki i Poezji powołano w 1986 r. z myślą o stworzeniu stałej sceny dla Ewy Demarczyk. Początkowo teatr mieścił się przy ul. Floriańskiej 55, lecz z powodu remontu kapitalnego kamienicy jego siedzibę przeniesiono do Muzeum Historycznego Miasta Krakowa przy ul. Królowej Jadwigi. W 1995 r. nastąpiła druga przeprowadzka - do budynku dawnego kina "Wisła" u zbiegu ul. Podgórskiej i Gazowej, administrowanego wówczas przez PGM.
Nie odbywały sie tam spektakle, a jedynie próby przed koncertami.
Przy Gazowej mieściło sie również studio nagrań oraz kasa, księgowość i archiwa teatru.
Tułał się teatr E. Demarczyk po Bochni, wyrzucony z Gazowej , został ostatecznie wcielony do Teatru Ludowego, jako Scena Piosenki i Poezji.

Na zakończenie tematu, piękny wiersz Edwarda Stachury.
Życie to nie teatr
Życie to jest teatr, mówisz ciągle, opowiadasz;
Maski coraz inne, coraz mylne się zakłada;
Wszystko to zabawa, wszystko to jest jedna gra
Przy otwartych i zamkniętych drzwiach.
To jest gra!
Życie to nie teatr, ja ci na to odpowiadam;
Życie to nie tylko kolorowa maskarada;
Życie jest straszniejsze i piękniejsze jeszcze jest;
Wszystko przy nim blednie, blednie nawet sama śmierć!
Ty i ja - teatry to są dwa!
Ty i ja!
Ty - ty prawdziwej nie uronisz łzy.
Ty najwyżej w górę wznosisz brwi.
Nawet kiedy źle ci jest, to nie jest źle.
Bo ty grasz!
Ja - duszę na ramieniu wiecznie mam.
Cały jestem zbudowany z ran.
Lecz kaleką nie ja jestem, tylko ty!
Dzisiaj bankiet u artystów, ty się tam wybierasz;
Gości będzie dużo, nieodstępna tyraliera;
Flirt i alkohole, może tańce będą też,
Drzwi otwarte zamkną potem się.
No i cześć!
Wpadnę tam na chwilę, zanim spuchnie atmosfera;
Wódki dwie wypiję, potem cicho się pozbieram;
Wyjdę na ulicę, przy fontannie zmoczę łeb;
Wyjdę na przestworza, przecudowny stworzę wiersz.
Ty....