Kącik poezji własnej i innych autorów. Część III

[mimoza]

Witam w III części kącika poezji własnej i innych autorów. Zapraszam do poszukiwań ulubionych poetów (poetek) i ich wierszy a także do tworzenia czegoś wlasnego - Cz

[mimoza]

Czesław Miłosz

O KSIĄŻCE

W czasach dziwnych i wrogich żyliśmy, wspaniałych,
nad głowami naszymi pociski śpiewały
i lata nie mniej groźne od rwących szrapneli
nauczały wielkości tych, co nie widzieli
wojny. W pożarze sucho płonących tygodni
pracowaliśmy ciężko i byliśmy głodni
chleba, cudów nieziemskich zjawionych na ziemi
i często, spać nie mogąc, nagle zasmuceni
patrzyliśmy przez okna, czy nad noce sine
nie przypływają znowu stada zeppelinów,
czy nie wybucha sygnał nowy kontynentom,
i sprawdzaliśmy w lustrze, czy na czole piętno
nie wyrosło, na znak, żeśmy już skazani.
W tych czasach nie dość było zawodzić słowami
czystymi, nad patosem świata wiekuistym,
była epoka burzy, dzień apokalipsy,
państwa dawne zburzono, stolice wrzecionem
kręciły się pijane pod niebem spienionem.
Gdzież jest miejsce dla ciebie w tym wieku zamętu,
książko mądra, spokojna, stopie elementów
pogodzonych na wieki spojrzeniem artysty?
Już nam z twoich kart nigdy nie zaświeci mglisty
wieczór na cichych wodach, jak w prozie Conrada,
ani chórem Faustowskim niebo nie zagada
i czoła zapomniany dawno śpiew Hafisa
chłodem swoim nie dotknie, głów nie ukołysze,
ani Norwid surowe nam odkryje prawa
dziejów, które czerwona przesłania kurzawa.
My niespokojni, ślepi i epoce wierni,
gdzieś daleko idziemy, nad nami październik
szumi liściem, jak tamten łopotał sztandarem.
Wawrzyn jest niedostępny nam, świadomym kary,
jaką czas tym wyznacza, którzy pokochali
doczesność, ogłuszoną hałasem metali.
Więc sławę nam znaczono stworzyć - bezimienną,
jak okrzyk pożegnalny odchodzących - w ciemność.

Cz

Wilno, 1934

[mimoza]

Pozdrawiam piszących i czytających poezję.
Znowu napadało - biało i zimno - miłego dnia Cz



nina_dark

W deszczu


W deszczu
Gubię wspomnienia
Niepokój
Zapomnieć to uczucie
Wrażenie niepewności
Wzmagające z coraz szybszym
Biciem serca
Deszczu
Tylko Ty
Potrafisz mnie zrozumieć
Z każdą kroplą
Przeszywasz moje uczucie
Jest tylko jedno
Tak jak jest on
Czasem nierozumiem
Czasem jestem daleko
Zbyt daleko od niego
Tego mi brakuje

W deszczu
Nie potrafię złapać tchu
Czy to z miłości
Powierzyłam duszę wytrwałości

W deszczu
Moknę
Choć wciąż nie rozumiem
Ulotna konsternacja
Czy rozumiesz?
Czy czujesz ten smutek
Nieodgadniony cel przeznaczenia
Niecierpliwość
Zdaje się narzekać
Cisza
Tylko płacz nieba

W deszczu
Zmywam brak bezpieczeństwa
Z trudem
Staram się zrozumieć
Odkryć koniec
A zarazem początek
Deszczu krople
Skryły środek
Jesteś we mnie
A ja w Tobie
Czy to prawda
Jak wyszystko względna
Czy prawda prawdzie doskonała


Cz

[Scarlett]

Samotność

Trzeba zgodzić się wewnętrznie
na samotność,
aby móc wypełnić ją pracą,
wysiłkiem,
miłością,
modlitwą.
Samotności,
na którą się nie godzimy,
nie da się niczym wypełnić.

Anna Kamieńska

[zochna]

Z... POGODĄ DUCHA

Radośnie, ku...
wiośnie zrzucę z...
siebie kilka kilogramów i...
wtedy z...
uznaniem dla...
samej siebie...
spojrzenia innych
odczuję, być może...
nieco...
ukośnie
nieznośnie
zazdrośnie
lub...
sprośnie
albo...
miłośnie

(luty 2009r.)

[Ludgarda]

Kamień

A chociaż to był kamień wesoło siedliśmy
I jako chlebem spólnie dzieliliśmy
Każdy trzymał go w dłoniach,rozgrzewał oddechem
Umiękczał słowem, smarował uśmiechem

Aż stał się cud - gdy w skale zapachniało zbożem
I granit ciało gorące otworzył.

.....
Podaj mi rękę. Tylko tyle mamy
Ciepła co w sobie jak kubek podamy
Z wrzącą herbatą. Zapal jakieś słowo
A ja zapalę inne jak lampę naftową
Może ten mróz podniebny jakoś przeczekamy
Podniosę lampę, zobaczę - a może
Ktoś jeszcze obok czuwa choć go nie widzimy
Może ten blask mu usta zamknięte otworzy
I powie: obok nas czuwają inni.
Zaszeptaj. Niech odszepcą.Krzyknij. Niech odkrzykną.
Popatrzmy dobrze w tę noc trzaskającą
Podnieśmy płomyk niech wszyscy przeliczą
Ilu nas jest...

Ernest Bryll

[mimoza]

~ Książka ~

Janina Gałczyńska

Książko, przyjaciółko wierna, miła


Tyś mnie wprowadziła w piękny świat bajkowy.


Wtedy poznałam Kopciuszka i Śnieżkę,


I krasnoludków wesołe rozmowy.


Dziewczynkę z zapałkami pana Andersena,


co marzła samotna w mroźny dzień zimowy


A gdy urosłam - przez morza i lądy


Tyś mnie prowadziła po szerokim świecie,


Przeżywałaś ze mną rozliczne przygody.


(...)


Choć już siwizna włosy przyprószyła.


Zawsze jesteś ze mną przyjaciółko miła.

Cz

[tar-ninka]

Witam serdecznie w nowej odslonie tego pieknego watku

Nasza Zochna radosnie idzie ku wiosnie ..
Oj Zochno i ja bym tak chciała pare kg. radośnie zrzucić ..oj radosnie

[mimoza]

Pozdrawiam

Antoni Lange


Sonet

Czasami śród kochanków tak płynie rozmowa
Jako z brzękiem śród kwiatów latające pszczoły:
Tak miodem woniejący, tak dźwięcznie wesoły
Jest duch, którym śpiewają bezwiednie ich usta.
Starczy im półuśmiechu, wyrazu połowa,
By się pojąć zupełnie lub choćby na poły,
Co dla nich jednoznaczne, gdyż - jako anioły
Wieczne w modłach, tak wieczna marzeń ich osnowa.
Jedno niemal drugiego uprzedza wyrazy,
Powtarza je, dopełnia, krzyżuje, przeplata,
Lub wlewa w nie melodie - kolory - ekstazy.
I tak płynie kochanków rozmowa skrzydlata,
Jak gdyby za nich śpiewał jakiś duch zza świata,
Dwa serca w jeden kryształ zlewając bez skazy.
***

Cz

[kpwalski20@wp.pl]

Gdy zwątpienia nadszedł czas,
pomyślałem sobie raz:
"Chłopie czy ty mores znasz,
czego się na forum pchasz?"

Może jestem ja jołopem
lecz mieszczuchem a nie chłopem,
więc nie mogąc walić cepem
muszę zostać wierszokletą.

Pomyślałem również że;
pisze każdy tu kto chce
i choć piszę kiepsko, źle,
wolno tobie, wolno mnie.

[kpwalski20@wp.pl]

Amor postrzelił mnie w nogę
a może gdzieś trochę wyżej,
bo w dzień usiedzieć nie mogę
a w nocy wciąż myślę o niej.

Żeby to jakaś na teraz,
z bliska, z biodrami, biustem
a tu madame z komputera,
daleka, za szklanym lustrem.

Gdyby to w maju-rozumiem,
pogoda, wszystko w rozkwicie
a tutaj luty ze śniegiem
i nie tak młode me życie.

Niech dorwę ja tego łotra
co mnie rozkochał w nieznanej,
niech no go gdzieś tylko spotkam
to łuk mu w drzazgi połamię.

[Ludgarda]

Cel

Szukałem tego w Paryżu, szukałem w Berlinie i Rzymie,
A to za oknem było i miało polskie imię.

Myślałem, że to potęga, świat nowy, nowe dzieje,
A to ogródek wiejski, co się kwiatami śmieje.

A to groszek pachnący, georginie i malwy,
Wymalowane słońcem w proste, włościańskie barwy.

Teraz kołysz się, kołysz, nierozumna głowo,
Ze w ogródku niebiesko i płowo, i różowo.

Szukałem tego pogonia - niecierpliwie, proroczo,
A to mi z paru grządek ukazało się oczom.

Będę jeszcze w New Yorku, będę w Moskwie i Hadze,
Da Bóg, to i o Tokio, to i o Tokio zawadzę.

Julian Tuwim

[Scarlett]

(A więc nikt nie przeprosi...)

A więc nikt mnie nie przeprosi
za wszystko co się stało?

Nikt się nie będzie tłumaczył,
że nie mógł wymyślić lepiej?

Nikt mi nie powie Maleństwo
jakżeś się dzielnie trzymalo?

Nikt mi medalu nie przyzna
ni po ramieniu poklepie?

Nikt nie powie dlaczego?
nikt mi nie powie dla kogo?

Nie wyjmie mi z serca strzały?
Nie zdziwi się że z nią żyłam?

Nie pocałuje mnie za to?
I przejdę samotną drogą,

zgubię się i zarzucę,
tak jakbym nigdy nie była?



Pawlikowska-Jasnorzewska

[kpwalski20@wp.pl]

Już widzę w powietrzu wiosnę,
no, może jeszcze przedwiośnie,
gdyż dnie są bardziej słoneczne
a śniegi topnieją właśnie.

Z letargu wstają doliny
zieleniąc się już łatami,
oswobodzone od zimy
zakwitną znów rabatkami.

Chociaż poranki są w szronie
i czasem śnieg z deszczem prószy,
choć zimny wiatr chłodzi dłonie
to wiosna przyjdzie-bo musi.

Krajobraz się zazieleni,
drzewa rozkwitną kwiatami,
a ludzie w siebie wtuleni
znów będą chodzić parami.

[mimoza]

... po zimie, przed wiosną ...

Zima nie odpuszcza
Bielą pokrywa wszystko.
Czas nieubłaganie płynie,
Wiosna puka do bramy.
Słońce coraz wyżej, wyżej …
Ziemia chłonie roztopy
Jak spragniony wędrowiec.
W południe, słoneczne plamy
Na leśnej polanie,
Rozgrzewają do czerwoności
Białe łaty śniegowe,
Pozostałości po zimie.
Brunatna ziemia wypuszcza
Pędy delikatne jak mgiełka.
Jeszcze trochę i pojawią się
Zawilce i sasanki jako forpoczta wiosny,
Będzie to jednoznaczne z końcem zimy.
Tymczasem przedwiośnie mamy,
Pogoda zmienna jest jak kobieta.
Na przemian:
Śnieg garściami hojnie rozdaje,
Deszczem wszystko zmywa.
O tej porze roku, chętnie
Opuszczamy domowe pielesze.
Spacer po parkowych alejkach
Romantycznie nastraja.
Cieszą się wszyscy wkoło, a zima
Czy chce, czy też nie chce
Wiośnie oddaje pola.
Za nami dni niechciane,
Do wiosny coraz bliżej.

Cz

25 lutego 2009 roku

[tar-ninka]

kpwalski zostaw prosze biednego Amorka
jeszcze sie komus przyda..
Czesiu dzięki za ..Po zimie ..
Natchnęłas mnie otuchą juz mam dośc zimy ..
Dziękuje Wam kochani za te wszystkie piekne wiersze .

[bogda]

Witam wszystkich

Kpowalski...rozbawiłeś mnie Amorkiem ale nic dziwnego, przecież wiosna już za progiem

Dziękuję Wam za chwilę wytchnienia z poezją

[mimoza]

Miłego dnia. Witam wszystkich piszących
i dziekuję za rożnorodność wierszy własnych i cytowanych,
proszę o jeszcze - Cz

(znaleziony w necie)

namaste
_l * l_


" Kiedy Cię spotkam, to Ci powiem
że byłaś światłem moim Bogiem
że szmat już drogi przemierzyłem
I byłaś wszędzie tam gdzie byłem
odległą gwiazdą w sztolni nocy
zachodem słońca, snem proroczym
przestrzenią serca, której strzegłem
jak oka w głowie, dla tej jednej,
mądrej i pięknej ludzkim prawem

ave.

Kiedy Cię spotkam, czy ukryję
wszystkie kobiety , których byłem
pacjentem, uczniem, profesorem
żal nie na miejscu i nie w porę
jak mogło być a jak nie było,
że wszystko na nic - tylko miłość
na wieki wieków i że żaden
człowiek nie był mi tak potrzebny

ave.

Kiedy Cię spotkam, jak mam spojrzeć
żebyś nie mogła w oczach dojrzeć
starego głodu, którym chojnie
obdarowałem tyle spojrzeń
blasku księżyca, który każe
od ścian odbijać się, od marzeń
do zjawy Twej wyciągać ręce
w śniegu pościeli pisać wiersze
szkłem ryte skrycie tatuaże"

Cz

[donka]

Mimozko -
dziękuję, dawno nie czytałam tak pięknego wiersza.

[Scarlett]

Blues o poranku

Zerwał mnie Bóg na równe nogi
Szkoda spać gdy wszystko dojrzewa
Lepiej popatrz jak za oknem
Pogoda robi się całkiem bluesowa

Tego przespać nie można - bracie
Bo cię później zapytam w niebie
Czy złapałeś do bluesa ptaki
Które wtedy wypuściłem dla ciebie

Ucz się od nich, od wiatru od deszczu
Tej modlitwy najprostszej na świecie
Przecież jakoś dogadać się trzeba
Kiedy Ziemia jest na zakręcie

Wszystko wisi w powietrzu - bracie
Nawet ty co stąpasz mocno po Ziemi
Dlatego trzymaj się bliżej ptaków
Ludziom nie zawsze można wierzyć
Adam Ziemianin