|
|||||||
| Książka, literatura, poezja Literatura, dyskusje, własne próby pisarsko-poetyckie. |
 |
| Narzędzia wątku | Przeszukaj ten wątek |
|
|||||||
| Książka, literatura, poezja Literatura, dyskusje, własne próby pisarsko-poetyckie. |
|
| Narzędzia wątku | Przeszukaj ten wątek |
|
#41
|
||||
|
||||
 MAŁŻEŃSTWO - Anna Kamieńska Że tak im było dane zestarzeć się jak świątkom przy drodze tak samo spróchniali tak samo poorani mrozem i zawieją Że tak im dozwolono iść serce w serce biodro w biodro zmarszczka w zmarszczkę Że tak im darowano istnieć w sobie podwójnie i milczeć wzajemnie Że tak im dopuszczono by nawet w sen wchodzili razem on ją obejmował na poduszce by o kamień snu nie zraniła stopy Że tak ich wysłuchano aby to on czerwone jabłko niósł jej do szpitala i ukląkł w jej ostatniej łzie ŻONA - Władysław Broniewski Obłoki obłąkane, kolory pokłócone, drzewo przed oknem złamane i -- widzę żonę. Czarnieckiego 80, parter z ogródkiem. "Czy przyjdzie na obiad, czy gdzieś się zawieruszy?" -- myśli ze smutkiem. A ja idę z autobusu "M", bo muszę, bo już siebie odnalazłem i wiem, gdzie mam duszę. żona wygląda przez drzwi od ogrodu, w oczach niepokój, a ja myślę: "Kochana, młoda, i w sercu spokój". Pięć lat tułaczki, więzienia, ona -- Oświęcim... Jakże gorzki ten na do widzenia wiersz o "świętej pamięci". MIŁOŚĆ OD PIERWSZEGO WEJRZENIA Wisława Szymborska - Oboje są przekonani, że połączyło ich uczucie nagłe. Piękna jest taka pewność, ale niepewność jest piękniejsza. Sądzą, że skoro nie znali się wcześniej, nic miedy nimi nigdy się nie działo. A co na to ulice, schody, korytarze, na których mogli się od dawna mijać? Chciałabym ich zapytać, czy nie pamietają - może w drzwiach obrotowych kiedyś twarzą w twarz? jakieś "przepraszam" w ścisku? głos "pomyłka" w słuchawce? - ale znam ich odpowiedź. Nie, nie pamietają. Bardzo by ich zdziwiło, że od dłuższego już czasu bawił się nimi przypadek. Jeszcze nie całkiem gotów zamienić się dla nich w los, zbliżał ich i oddalał, zabiegał im droge i tłumiąc chichot odskakiwał w bok. Były znaki, sygnały, cóż z tego, że nieczytelne. Może trzy lata temu albo w zeszły wtorek pewien listek przefrunął z ramienia na ramię? Było coś zgubionego i podniesionego. Kto wie, czy już nie piłka w zaroślach dzieciństwa? Były klamki i dzwonki, na których zawczasu dotyk kladł się na dotyk. Walizki obok siebie w przechowalni. Był może pewnej nocy jednakowy sen, natychmiast po zbudzeniu zamazany. Każdy przecież początek to tylko ciąg dalszy, a księga zdarzeń zawsze otwarta w połowie. |
|
#42
20-02-2008, 17:29
|
|||
|
|||
|
Dzięki Ewito za podpowiedź Każda porada dla mnie jako nowicjusza /komputerowego także/ jest cenna.
|
|
#43
20-02-2008, 20:02
|
||||
|
||||
|
Dzięki za Pawła i Gawła po śląskiemu, poniżej załączam ten sam utwór po poznańsku:
Pawoł i Gawoł wew jedny chacie pomiyszkania mieli Pawoł na dole a Gawoł na piyrszym kiju bez antrei Gawoł mioł rułe i bachandryji nie wystworzoł nikumu Pawoł mioł wek i i kusiuł po nocach wew swoim dumu Trumbiuł i szczyloł fest chałasowoł Ciyngiym polowoł furt zaś rojbrowoł Świgoł wew ryczki i bumboł nie do spiłowania Oż Gaweł zloz na dół uskrumnić dziebko drania „Tej Pawol miej rozum nie bumbej z cołki epy ryczkami Bo jo jutro do szklorza musze iść zez łoknami”. A Pawoł na to.” To sum moje ściany śtyry Stroisz muki to idź w pyry” Gawoł wdzioł krymke na glace i zaś na schodach Szpycnuł zez winkla na ambe sumsioda Deknuł by w kluber i w kałund dziada Lecz poloz du sie bo nie wypada Skorno dryzd Pawoł jeszczyk fest garuje A tu zez sufita coś mu na kluber zlatuje Wychycnuł zez wyrka i wyrywo do góry Stuk puk Zakluczune wiync przytknuł ślyp do dziury Szpycnuł a tam w cołki chacie wody jak wew basynie A Gawoł zez wyndkum na szafunierce mo siedzynie „Tej!Gawoł durch ci odbiuło Nie rybcie se łapie Ale sumsiedzie mi do wyra kapie A jo przy łokazji mocze sobie giyry Stroisz muki to idz w pyry” Zes ty powiastki nauka płynie Nie wywijej sumsiodowi bo ci tyż wywinie. |
|
#44
20-02-2008, 20:32
|
||||
|
||||
|
Fajne i nawet dość zrozumiałe.
Piękne są te nasze gwary /obecnie niektóre uznane jako języki/. Prof. Miodek wyraził się kiedyś, że wzbogacają one nasz język polski. Dla ciekawości podaję: Biblioteka Kongresu USA 18 lipca 2007 wpisała język śląski w rejestr języków świata[7]. Język śląski został również zarejestrowany w Międzynarodowej Organizacji Językowej, gdzie przydzielono mu kod ISO: "szl"[8]. Język kaszubski (csb. kaszëbskô mòwa) – język z grupy zachodniosłowiańskiej języków słowiańskich, którym posługuje się w Polsce na co dzień ponad 50 tys.Kaszubów. Gwara poznańska - gwara języka polskiego charakterystyczna dla mieszkańców Poznania i pośrednio całej Wielkopolski,fonetycznie spokrewniona z gwarą krakowską. Ostatnio edytowane przez donka : 20-02-2008 o 21:07. |
|
#45
21-02-2008, 13:03
|
||||
|
||||
|
O ZWIERZĘTACH
 KOT W PUSTYM MIESZKANIU Wisława Szymborska /wiersz napewno dobrze znany miłośnikom poezji, ale można go czytać bez końca./ Umrzeć - tego nie robi się kotu. Bo co ma począć kot w pustym mieszkaniu. Wdrapywać się na ściany. Ocierać między meblami. Nic niby tu nie zmienione, a jednak pozamieniane. Niby nie przesunięte, a jednak porozsuwane. I wieczorami lampa już nie świeci. Słychać kroki na schodach, ale to nie te. Ręka, co kładzie rybę na talerzyk, także nie ta, co kładła. Coś się tu nie zaczyna w swojej zwykłej porze. Coś się tu nie odbywa jak powinno. Ktoś tutaj był i był, a potem nagle zniknął i uporczywie go nie ma. Do wszystkich szaf sie zajrzało. Przez półki przebiegło. Wcisnął się pod dywan i sprawdziło. Nawet złamało zakaz i rozrzuciło papiery. Co więcej jest do zrobienia. Spać i czekać. Niech no on tylko wróci, niech no sie pokaże. Już on się dowie, że tak z kotem nie można. Będzie się szło w jego stronę jakby się wcale nie chciało, pomalutku, na bardzo obrażonych łapach. I żadnych skoków pisków na początek. JAK ROZMAWIAĆ TRZEBA Z PSEM- Jan Brzechwa  Wy nie wiecie, a ja wiem, Jak rozmawiać trzeba z psem, Bo poznałem język psi, Gdy mieszkałem w pewnej wsi. A więc wołam: - Do mnie, psie! I już pies odzywa się. Potem wołam: - Hop-sa-sa! I już mam przy sobie psa. A gdy powiem: - Cicho leż! Leżę ja i pies mój też. Kiedy dłoń wyciągam doń, Grzecznie liże moją dłoń. I zabawnie szczerzy kły, Choć nie bywa nigdy zły. Gdy psu kość dam - pies ją ssie, Bo to są zwyczaje psie. Gdy pisałem wierszyk ten, Pies u nóg mych zapadł w sen, Potem wstał, wyprężył grzbiet, Żebym z nim na spacer szedł. Szliśmy razem - ja i on, Pies postraszył stado wron, Potem biegł zwyczajem psim, A ja biegłem razem z nim. On ujadał. A ja nie. Pies i tak rozumie mnie, Pies rozumie, bo ja wiem, Jak rozmawiać trzeba z psem. SŁOŃ TRĄBALSKI- Julian Tuwim  Był sobie słoń wielki - jak słoń. Zwał się ten słoń Tomasz Trąbalski. Wszystko, co miał, było jak słoń! Lecz straszny był Zapominalski. Sloniową miał głowę i nogi słoniowe, I kły z prawdziwej kości słoniowej, I trąbę, którą wspaniale kręcił, Wszystko słoniowe - oprócz pamięci. Zaprosił kolegów słoni na karty Na wpół do czwartej. Przychodzą - ryczą: "Dzień dobry, kolego!" Nikt nie odpowiada, Nie ma Trąbalskiego. Zapomniał! Wyszedł! Miał przyjść do państwa Krokodylów Na filiżankę wody z Nilu: Zapomniał! Nie przyszedł! Ma on chłopczyka i dziewczynkę, Miłego słonika i śliczną dziewczynkę, Miłego słonika i śliczną słoninkę. Bardzo kocha te swoje słonięta, Ale ich imion nie pamięta. Synek nazywa się Biały Ząbek, A ojciec woła: "Trąbek! Bombek!" Córeczce na imię po prostu Kachna, A ojciec woła: "Grubachna! Wielgachna!" Nawet gdy własne imię wymawia, Gdy się na przykład komuś przedstawia, Często się myli Tomasz Trąbalski I mówi: "jestem Tobiasz Bimbalski". Żonę ma taką - jakby sześć żon miał! (Imię jej: Bania, ale zapomniał), No i ta żona kiedyś powiada: "Idź do doktora, niechaj cię zbada, Niech cię wyleczy na stare lata!" Więc zaraz poszedł - do adwokata, Potem do szewca i do rejenta, I wszędzie mówi, że nie pamięta! "Dobrze wiedziałem, lecz zapomniałem, może kto z panów wie, czego chciałem?" Błąka się, krąży, jest coraz później, Aż do kowala trafił, do kuźni. Ten chciał go podkuć, więc oprzytomniał, Przypomniał sobie to, co zapomniał! Kowal go zbadał, miechem podmuchał, Zajrzał do gardła, zajrzał do ucha, Potem opukał młotem kowalskim I mówi: "Wiem już, panie Trąbalski! Co dzień na głowę wody kubełek Oraz na trąbie zrobić supełek". I chlust go wodą! Sekundę trwało I w supeł związał trąbę wspaniałą! Pędem poleciał Tomasz do domu. Żona w krzyk: "Co to?" - "Nie mów nikomu! To dla pamięci!" - "O czym?" - "No... chciałem..." - "Co chciałeś?" - "Nie wiem! Już zapomniałem!" Aby się nam nie przytrafiało to co Trąbalskiemu w Dziale Zdrowie - Dieta - Zdrowie Seniora podaję 12 sposobów na wyśmienitą formę umysłu/podobno./ Ostatnio edytowane przez donka : 21-02-2008 o 14:15. |
|
#46
22-02-2008, 09:36
|
||||
|
||||
|
Z poezji japońskiej
CZAS ZMROKU TO DOBRY CZAS Czas zmroku to dobry czas. Bezgranicznie słodki czas. Nie jest to zależne od pory roku. Z nastaniem zimy usiąść przy kominku, w lecie – w cieniu wielkiego drzewa: to jest zawsze pełne tajemniczego uroku, to zawsze oczarowuje ludzkie serca. Zmrok, jakby wiedział, że ludzkie serce najczęściej uwielbia ciszę i spokój, więc mówi cicho, szepcze delikatnie. Czas zmroku to dobry czas. Bezgranicznie słodki czas. Dla ludzi tchnących młodością to pora wypełniona pieszczotą, to pora przepojona słodyczą, to pora podsycająca nadzieję, a dla ludzi wyzbytych marzeń młodości, gdyż je już utracili, to pora słodkich wspomnień, pora upajania się dawno przeżytymi snami, ale też jest to pora miłego aromatu ich przeszłości, której nie zdołali zapomnieć, choć dziś w ich sercach wywołuje już tylko ból. Czas zmroku to dobry czas. Bezgranicznie słodki czas. Skąd bierze się ta melancholia zmroku? Nikt tego nie wie! (Haa! Czy ktoś spośród ludzi w ogóle cokolwiek wie?) A zmrok gęstnieje w miarę pogłębiania się nocy i prowadzi człowieka do coraz śmielszych marzeń i iluzji. Czas zmroku to dobry czas. Bezgranicznie słodki czas. O zmroku natura jakby zachęcała człowieka do spoczynku. Wiatr łagodnieje, milkną wszystkie odgłosy, człowiek czuje się tak, jakby słuchał oddechu kwiatów, nawet źdźbła traw dotąd kołysane wiatrem nieruchomieją w jednej chwili, a ptaszki chowają główki między skrzydła.... Czas zmroku to dobry czas. Bezgranicznie słodki czas. Horiguchi Daigaku NIE OPUSZCZAJ MNIE - Jaques Brel / tłum. Wojciech Młynarski / Nie opuszczaj mnie każda moja łza szepcze, że co złe się zapomnieć da, zapomnijmy ten utracony czas, co oddalał nas co zabijał nas i pytania złe i natrętne tak - jak? - dlaczego? - Jak? zapomnijmy je nie opuszczaj mnie Ja deszczowym dniem ci przyniosę z ziem gdzie nie pada deszcz pereł deszczu sznur, jeśli umrę, z chmur spłynie do twych rąk światła złoty krąg i to będę ja, w świecie ziemskich spraw miłowanie twe będzie pierwszym z praw, królem staniesz się a królową ja nie opuszczaj mnie Nie opuszczaj mnie ja wymyślę ci słowa, których sens pojmiesz tylko ty, z nich ułożę baśń jak się serca dwa pokochały na przekór ludziom złym, z nich ułożę baśń o tym królu, co umarł z żalu, bo nie mógł poznać cię nie opuszczaj mnie Przecież zdarza się, że największy żar ciska wulkan, co niby dawno zmarł, pól spalonych skraj więcej zrodzi zbóż niż zielony maj w czas wiosennych zórz gdy księżyca cierń lśni na nieba tle i z czerwienią czerń nie chcą rozstać się me opuszczaj mnie Nie opuszczaj mnie już nie będzie łez, już nie będzie słów dobrze jest jak jest tylko taki kąt mały kąt mi wskaż, gdzie twój słychać śmiech, widać twoją twarz, chcę gdy słońca krąg wzejdzie- być co dnia cieniem twoich rąk, cieniem twego psa nie opuszczaj mnie MODLITWA O WSCHODZIE SŁOŃCA- Natan Tenenbaum / z repertuaru Jacka Kaczmarskiego / Każdy Twój wyrok przyjmę twardy, Przed mocą Twoją się ukorzę. Ale chroń mnie Panie od pogardy, Od nienawiści strzeż mnie Boże. Wszak Tyś jest niezmierzone dobro, Którego nie wyrażą słowa. Więc mnie od nienawiści obroń I od pogardy mnie zachowaj. Co postanowisz, niech się ziści, Niechaj się wola Twoja stanie. Ale zbaw mnie od nienawiści, Ocal mnie od pogardy Panie. |
|
#48
22-02-2008, 10:24
|
||||
|
||||
|
Fakt, piękne i moje ulubione...
...a ja lecę na wątek muzyczny popytać, czy ktoś nie ma nagrania "Nie opuszczaj mnie" w wykonaniu Edyty Górniak...
__________________
Myślę, więc jestem... (Kartezjusz) |
|
#49
23-02-2008, 10:03
|
||||
|
||||
|
TESTAMENT MÓJ Juliusz Słowacki
Żyłem z wami, cierpiałem i płakałem z wami, Nigdy mi, kto szlachetny, nie był obojętny, Dziś was rzucam i dalej idę w cień - z duchami - A jak gdyby tu szczęście było - idę smętny. Nie zostawiłem tutaj żadnego dziedzica Ani dla mojej lutni, ani dla imienia; - Imię moje tak przeszło jako błyskawica I będzie jak dźwięk pusty trwać przez pokolenia. Lecz wy, coście mnie znali, w podaniach przekażcie, Żem dla ojczyzny sterał moje lata młode; A póki okręt walczył - siedziałem na maszcie, A gdy tonął - z okrętem poszedłem pod wodę... Ale kiedyś - o smętnych losach zadumany Mojej biednej ojczyzny- przyzna, kto szlachetny, Że płaszcz na moim duchu był nie wyżebrany, Lecz świetnościami dawnych moich przodków świetny. Niech przyjaciele moi w nocy się zgromadzą I biedne serce moje spalą w aloesie, I tej, która mi dała to serce, oddadzą - Tak się matkom wypłaca świat, gdy proch odniesie... Niech przyjaciele moi siądą przy pucharze I zapiją mój pogrzeb - oraz własną biédę: Jeżeli będę duchem, to się im pokażę, Jeśli Bóg uwolni od męki - nie przyjdę... Lecz zaklinam - niech żywi nie tracą nadziei I przed narodem niosą oświaty kaganiec; A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei, Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec!... Co do mnie - ja zostawiam maleńką tu drużbę Tych, co mogli pokochać serce moje dumne; Znać, że srogą spełniłem, twardą bożą służbę I zgodziłem się tu mieć - niepłakaną trumnę. Kto drugi tak bez świata oklasków się zgodzi Iść... taką obojętność, jak ja, mieć dla świata? Być sternikiem duchami napełnionéj łodzi, I tak cicho odlecieć, jak duch, gdy odlata? Jednak zostanie po mnie ta siła fatalna, Co mi żywemu na nic... tylko czoło zdobi; Lecz po śmierci was będzie gniotła niewidzialna, Aż was, zjadacze chleba - w aniołów przerobi. CZUCIE NIEWINNE - Leopold Staff Łąkami idę. W krąg kwiaty I słyszę brzęki pszczelne. W powietrzu modrozłotym Śni próżnowanie niedzielne. Słońce świeci spokojnie, Jak gdyby od niechcenia; Obłoki są tak białe, Jak by nie mogły siać cienia. Ptak śpiewa, jak by nie śpiewać Nikomu ani się śniło. Jest mi tak dobrze na duszy, Jak by mnie wcale nie było. Najpiękniej bowiem jest, kiedy Piękna nie czuje się zgoła I tylko jest się, po prostu Tak, jak jest wszystko dokoła. ZAPOMNIJ - Czesław Miłosz. Zapomnij o cierpieniach, Które sam zadałeś. Zapomnij o cierpieniach, Które tobie zadano. Wody płyną i płyną, Wiosny błysną i giną, Idziesz ziemią ledwie pamiętaną. Czasem słyszysz daleko piosenkę. Co to znaczy, pytasz, kto tam śpiewa? Dziecinne słońce wschodzi, Wnuk i prawnuk się rodzi. Teraz ciebie prowadzą za rękę. Nazwy rzek tobie jeszcze zostały. Jakże długo umieją trwać rzeki! Pola twoje, ugorne, Wieże miast, niepodobne. Ty na progu stoisz, zaniemiały. |
|
#50
24-02-2008, 10:41
|
||||
|
||||
|
Roman Brandstaetter - chcę dzisiaj zaprezentować jego kilka wierszy.
Przypomniało mi o nim wczorajsze słuchowisko w programie II Polskiego pod tyt." Kamienny Dom " właśnie jego autorstwa. Jego wiersze i także ksiązki /np." Biblijny Krąg "/ poznałam kilka lat temu . Niektóre wiersze bardzo mnie zachwyciły, wracam do nich co pewien czas Żeby je zrozumieć,trzeba jednak wiedzieć o nim więcej. Zamieszczam więc krótki życiorys poety. Roman Brandstaetter - znakomity polski pisarz, poeta, dramaturg i tłumacz pochodzenia żydowskiego. Wybitny znawca Pisma Świętego - ceniony w świecie, lecz stale za mało znany i uznawany w Polsce. Jego dzieła przenika głęboka mądrość i teologia. Urodził się 3 stycznia 1906 r. w Tarnowie w rodzinie żydowskiej, w której wielką czcią darzono Stary Testament. Już jako małe dziecko z pomocą matki uczył się czytać i pisać po polsku, za wzór obierając Pismo Święte. Dziadek rozbudził w nim ogromną miłość do Biblii, która po latach zaowocowała w jego pisarstwie wyjątkowymi poetyckimi kartami. W oparciu o Księgę Rodzaju tłumaczył mu piękno stworzenia świata i odkrywał przed nim plany Boże zapisane w faktach historycznych. Ze świadomością poety nierozerwalnie zrosło się przykazanie dziadka: "Będziesz Biblię nieustannie czytał, będziesz ją kochał więcej niż rodziców, więcej niż mnie, nigdy się z nią nie rozstaniesz. A gdy się zestarzejesz, dojdziesz do przekonania, że wszystkie książki, jakie przeczytałeś w życiu, są tylko nieudolnym komentarzem do tej jedynej Księgi". Na Uniwersytecie Jagiellońskim studiował filozofię i filologię polską. W czasie II wojny światowej poeta przebywał w Palestynie, Czas pobytu Brandstaettera w Jerozolimie był okresem przełomowym w jego życiu, gdyż wtedy przeszedł na wiarę katolicką. Brandstaetter był laureatem wielu nagród literackich, takich jak Nagroda Polskiego PEN Clubu za przekłady hebrajskie (1973), Nagroda Literacka miasta Poznania (1974) czy Nagroda Ministra Kultury i Sztuki (1978). Roman Brandstaetter zmarł na zawał serca 27 września 1987. BIBLIO OJCZYZNO MOJA Biblio, ojczyzno moja, Biblio, moja ziemio polska, Galilejska I franciszkańska, O wy, Księgi mojego dzieciństwa, Pisane dwujęzyczną mową, Polską hebrajszczyzną, Hebrajską polszczyzną, Dwumową Świętą I jedyną. Gdy ma się ku zachodowi I z lipy przed moim domem opadają liście, Siedzę nad Tobą, Biblio, I wywołuję z Twoich wersetów Wszystkich najlepszych, Którzy są dla mnie niedościgłym wzorem, Wszystkich najpiękniejszych, Których podziwiam, Wszystkich szlachetnych, Którym nie umiem dorównać, Biblio, Mówiąca do mnie głosem napomnienia I głosem nagany, I głosem gniewu, I głosem kary, I głosem potępienia, I głosem przestrogi, I głosem sumienia, Biblio, Sprawująca nade mną Sąd. Gdy ma się ku zachodowi, A z lipy przed moim domem opadają liście, Patrzysz na mnie Oczami Ojca i Syna, i Ducha Świętego, Oczami moich praojców, Oczami mojego dziadka, Oczami mojej żony, Oczami moich umiłowanych poetów, Oczami Jana z Czarnolasu, Skargi i Anhellego. Wołasz do mnie z głębokości Psalmem krematoriów, Płaczem nad ruinami walczącej Warszawy, Lamentem nad zwłokami spalonego getta, Pamięcią Oświęcimia, Treblinki, Majdanka, Jeremiaszowym jękiem Moich w dwójnasób umęczonych Dziejów. Wszystko jest w Tobie, Cokolwiek przeżyłem. Wszystko jest w Tobie, Cokolwiek kochałem. Wszystko. Cały żywot własny Człowieka, Żyjącego w nawiedzonym przez szatana Wieku. Zaplątany w jego sprzecznościach, W szaleństwach I w kłamstwach, Jak Absalom w gałęziach wisielczego dębu, Na Tobie uczyłem się żyć. Na Tobie uczyłem się czytać, Na Tobie uczyłem się pisać, Na Tobie uczyłem się myśleć, Na Tobie uczyłem się prawdy, Na Tobie uczyłem się prosić o odpuszczenie grzechów, Na Tobie uczyłem się kochać, Na Tobie uczyłem się mądrości, Na Tobie uczyłem się przebaczenia, Na Tobie uczyłem się pokory, Na Tobie uczyłem się modlić. Jeżeli jednak nie nauczyłem się żyć, Jeżeli nie nauczyłem się czytać, Jeżeli nie nauczyłem się pisać, Jeżeli nie nauczyłem się myśleć, Jeżeli nie nauczyłem się prawdy, Jeżeli nie nauczyłem się prosić o odpuszczenie grzechów, Jeżeli nie nauczyłem się kochać, Jeżeli nie nauczyłem się mądrości, Jeżeli nie nauczyłem się przebaczać, Jeżeli nie nauczyłem się pokory, Jeżeli nie nauczyłem się modlić, Moja wina, Moja wina, Moja bardzo wielka wina. Już ma się ku zachodowi, Z lipy przed moim domem opadają liście. Ludzie z mojego życia bezpowrotnie odchodzą, Grobów jest więcej niż żywych przyjaciół, Nawet spłowiał atrament na matczynych listach, Pisanych do mnie nocą z dzielnicy pogromu. A ja siedzę nad Tobą, Biblio, I uczę się śmierci. Może tego jednego w końcu się nauczę. SPOTKANIE Z BOGIEM wraz z wstępem, pisanym przez autora. - Patrząc na moje dość długie życie,zawsze pamiętam o powiedzeniu Alberta Einsteina, który wyraził bardzo biblijną mądrość, że "Bóg pisze prosto na liniach krzywych ". Ja sobie to nieustannie powtarzam. Codziennie to sobie powtarzam. -- Bóg pisze prosto na liniach krzywych --. To jest jedno takie ważne powiedzenie w moim życiu. A drugie też biblijne i też Einsteina, że " Bóg w kości nie gra ". To znaczy -- przypadków nie ma. Wszystko co się dzieje w życiu ludzkim ma swój głęboki sens. A ten sens spostrzega się dopiero wtedy, kiedy się przekroczy osiemdziesiątkę i patrzy się wstecz. Wówczas widzi człowiek,że nie ma nigdy żadnych przypadków, że wszystko jest bardzo głęboko przemyślane, że na tych krzywych liniach życia ludzkiego Pan Bóg bardzo prosto pisze, bardzo prosto..... Drżąc bezsilnie w Twoim spojrzeniu Jak w dziobie mewy złowiona ryba, Z głębi mej nędzy wołam do Ciebie: " Wysłuchaj mojego głosu i moich dziejów I nakłoń uszy swoje na głos moich modlitw, I uczyń mnie dobrym człowiekiem, Albowiem tylko wówczas Jestem, Gdy jestem dobry. Oto jedyna wiara Mojego człowieczeństwa I istnienia " Idąc przez mój niski dzień Pochylam czoło, Ciężkie od pochmurnych chórów. Nic nie jest przypadkiem. Ty nie grasz w kości , Boże, I dlatego jesteś bardzo złożony, W swojej niepodzielnej i troistej Jedności, I dlatego zmierzam do Ciebie Trudnymi drogami, Przez niedocieczone prawa i formuły, Przez materię, która jest energią, Przez linię prostą, która jest linią krzywą, I przez promieniowanie martwych przedmiotów. Niech będą błogosławione wszystkie drogi, Proste, krzywe i dookolne, Jeżeli prowadzą do Ciebie, Albowiem moja dusza bardziej tęskni za Tobą, Niż tęsknią nocami stróże, pokryci rosą, Za wschodzącym słońcem. Połóż dłoń na człowieczej trzcinie I dotknięciem palców obudż w niej Muzykę nowegożycia, Boże. MODLITWA BEZ SŁÓW Jeżeli nie umiesz modlić się słowami, Nie rozdzieraj szat, Ani głowy nie posypuj popiołem, Ale módl się tak jak umiesz, Bez słów, Jak drzewa, Jak trawy, Jak morza, Które również zmawiają modlitwę Bez słów. Słowa są nieporadne, Zawodne, Nieokreślone I nieokreślające. Są rozczarowaniem. Bolesną omylnością. Myślałeś, że słowem Wyplenisz zło, Myślałeś, że słowem Wywołasz żródło ze skały, Myślałeś, że słowem Odmienisz człowieka. Nie wypleniłeś, Nie wywołaleś, Nie odmieniłeś. Módl się zatem bez słów, Jak drzewo, Jak trawa, Jak morze... Ostatnio edytowane przez donka : 24-02-2008 o 11:18. |
|
#51
25-02-2008, 09:42
|
||||
|
||||
|
DWADZIEŚCIA LAT PÓŹNIEJ - Edward Stachura
czyli spotkanie ze szkolnym kolegą w mieście X, gdzie czas jakiś zatrzymał się poeta w drodze / jak podaje / na pewien płaskowyż andyjski. Więc tutaj, stary, w twoim mieście goszczę Nieduży pokój, ale lubię go Poddasze, widzisz, siadaj tam przy oknie Przestronny widok, jasna dzisiaj noc Ja już muszę iść... Spokojnie, stary, nie ma tu pobudki Przyszliśmy ledwie, już uciekać chcesz? Herbaty zrobię, dobra rzecz po wódce No i w ogóle nie tak późno jest Pamiętasz, stary, dawne czasy szkolne? Najlepszy byłeś w całej siódmej B Potęga w bójce i w nauce orzeł Rój dziewuch wtedy w tobie durzył się Co z tobą stary? Jak papuga trujesz Pijany jesteś, masz herbatę, pij Odpocznij chwilę, trochę wyparujesz A potem, bracie, gdzie cię pędzi, mknij Ja już muszę iść... do żony Bo mnie całkiem z domu przegoni Ty płaczesz, stary? Niech to licho trzaśnie! Kapelusz popraw, proszę: nie płacz już Już nie wiem zresztą, może popłacz właśnie A jakby coś tam, no to wracaj tu CZAS ZROBIŁ SWOJE - Magda Czapińska Dziewczynka, którą kiedyś byłam, Odwiedza mnie czasami w snach. Częstuje dropsem lub agrestem I patrzy na mnie, jakoś tak.... Z niedowierzaniem w piwnych oczach, W zdumieniu tak dziecinnym trwa, Jak by nie mogła w to uwierzyć, Że ... ja - to ja, Że ja - to ja. To czas, kochanie, Zrobił swoje, Dokładnie i solidnie. Każda dziewczynka to przechodzi, A potem... trochę brzydnie. To czas, kochanie, Zrobił swoje I cofnąć go nie można. Pamiętaj o tym, Wróć do mamy. Na przyszłość bądź ostrożna. Z pożółkłej starej fotografii Uśmiecha się znajoma twarz; Zabawne jasne warkoczyki, A w oczach ten bezczelny blask. Pamiętasz? - pyta - tamte wiosny, Wagary, flirty, pierwsze bzy, I tego, który kochać nie chciał, Więc dotąd się, za karę śni. To czas, kochanie, Zrobił swoje, I depcze nam po piętach. On jakoś nie zna się na żartach, Na żadnych sentymentach. To czas, kochanie, Zrobił swoje Najlepiej jak potrafił. A ty - ty wiecznie uśmiechnięta Na starej fotografii. W codziennym życia kołowrotku, Wciąż zrywa mi się jakaś nić, Więc trzeba wiązać koniec z końcem I mimo wszystko jakoś żyć. W pośpiechu, podle, podle, bez nadziei... Z dnia na dzień przeżyć byle jak, A nocą pytać aż do świtu I po co tak? I na co tak? To czas, kochanie, Robi swoje, Traktuje nas jak gości, On nie ma złudzeń, ani pytań I żadnych wątpliwości. Bo czas nie pyta Tylko płynie I twarze wokół zmienia, Aż nagle widzisz Jak go mało Zostało do stracenia. CZUŁOŚĆ - Julia Hartwig Patrzy na ciebie zadarłszy główkę do góry Jesteś jej niebem i twoja twarz stanowi na tym niebie słońce i niepogodę Jest małym pisklęciem które chciałoby usiąść wśród gałęzi twoich ramion pełna świergotów i tak od ciebie zależna że wzruszyłoby to nawet serce z kamienia Już tyle lat minęło a w lustrze w które patrzysz wciąż jeszcze jawi ci się obraz jej malutkiej stojącej obok ciebie z zadartą główką i zapomnianą już dziś prośbą czy pytaniem na które teraz odpowiedzieć za późno |
|
#52
26-02-2008, 10:37
|
||||
|
||||
|
SZCZĘŚCIE - wiersz nieznanej mi poetki - Krystyny Jabłońskiej
Co to jest szczęście? - częste pytanie. Odpowiedź złożona, ja jednak odpowiem, bo dla mnie szczęściem, móc dawać coś z siebie dla tych których kocham, i obcych w potrzebie. Każda życzliwie wyciągnięta ręka, uśmiech na twarzy i w oczach zmęczonych, drobny gest wdzięczności - to przecież tak mało, a znaczy tak wiele w szarej codzienności. To dom rodzinny, ściany, cztery kąty i jego progi przyjaźnie skrzypiące. Po dniu pełnym zmagań, po trudach i znoju, spieszymy do portu - oazy spokoju. Szczęściem jest dzień jasny, co po nocy wstaje i wieczór wytchnienia w gronie osób bliskich i czyste sumienie, gdy bez żadnych wahań, zapiszę spełnione uczynki - na zyski. Szczęściem samo życie, które nam jest dane, jeżeli rozważnie kierujemy sterem, wszakże tyle piękna można dostrzec wokól i tak dużo dobra, gdy dobro się sieje. Daleko szukamy co mamy tak blisko, wciąż się rozglądamy, chcemy z życia wszystko. Tyle w świecie złego, zawiści i krzyku, a szczęście przysiadło cichutko w kąciku SZCZĘŚCIE- Julian Tuwim Nieciekaw jestem świata, Ogromnych, pięknych miast: Nie więcej one powiedzą, Jak ten przydrożny chwast. Nieciekaw jestem ludzi, Co nauk zgłębili sto: Wystarczy mi pierwszy lepszy, Wystarczy mi byle kto. I ksiąg nie jestem ciekaw - Możecie ze mnie drwić - Wiem ja bez ksiąg niemało I wiem, co znaczy żyć. Usiadłem sobie pod drzewem, Spokojny jestem i sam - O, Boże! O, szczęście moje! Jakże dziękować Ci mam? ZAPACH SZCZĘŚCIA - Julian Tuwim Wtedy paloną kawą pachniało w kredensie A zimne, świeże mleko, jak lody, wanilią. Kiedy się, mrużąc oczy, orzeszynę trzęsie, Po gałęziach w olśnieniu pędzi liści milion. Żywiołem zachłyśnięty, zziajany w rozpędzie, Ileś pokrzyw posiekał, ile traw stratował! A kijem obtłukując szyszki i żołędzie Ileżeś mil po drzewach małpio przecwałował! I wszystko to w ognistej pamięci dziś błyska. Ciska się małe, szybkie, gorąco, daleko... I szczęście pachnie kawą. I chłoniesz je z bliska. A chłód w pokoju sączy waniliowe mleko. |
|
#53
27-02-2008, 09:04
|
||||
|
||||
Elbląg 2007-08-20
Zofia Szydzik * * * ( powracasz do mnie ...) marzeniem wiosennym - parną czerwcową nocą rozmytym na prześcieradłach zapachem jaśminu nocnymi ogrodami co olejkiem różanym się pocą niosąc woń do mych okien...upajając mnie do świtu powracasz delikatnym zefirem plącząc moje włosy kroplą deszczu spadającą na papierową twarz łoskotem burzowej chmury lub nawałnicy chłostą smagającą wspomnieniem bezlitośnie raz po raz powracasz do mnie zwiewnym snem letnim przetykanym zapachem bzu i trelem słowika podczas którego przeżywam i nie po raz ostatni smakuję chwile wspólne i delikatnie je dotykam w rozmyślaniu cichym dzielę je na frazy oplatam w kokon słów wypowiadanych szeptem każdą z osobna doprowadzam do ekstazy potem – umieram - to znów za myślami drepczę zgarbiona... by pukać ponownie do bram ogrodów Semiramidy i otwierać je kluczem słów szeptanych najciszej... Elbląg 2007-07-27 Zofia Szydzik Słodka chwila Trzymałam ją kiedyś w dłoniach... Słodką, miłości pełną... Była maleńka - jak kropelka dżdżu. Pachniała delikatnie... Jak w pełni rozkwitnięta kiść bzu. Uchyliłam dłonie... Uleciała wraz z zapachem, Lekko - jak promyk słońca przed zmrokiem . Wciąż stoję w tym samym miejscu, Zaczarowana jej urokiem... Cudownie jest łapać małe chwile, Lecz trwają krótko, jak życie motyli. Lubię również taką poezję, wklejam zatem swóje wiersze i pozdrawiam autorkę wątku i wszystkich miłośników poezji, Zofia :-)
__________________
...a myśli jak zbłąkane ptaki lata...przylatują do moich okien śpiewając,a potem odlatują... (Złote myśli, Tagore) |
|
#54
27-02-2008, 09:08
|
||||
|
||||
 ŻYDZI- Julian Tuwim Czarni, chytrzy, brodaci, Z obłąkanymi oczyma, W których jest wieczny lęk, W których jest wieków spuścizna, Ludzie, Którzy nie wiedzą, co znaczy ojczyzna, Bo żyją wszędy, Tragiczni, nerwowi ludzie, Przybłędy. Szwargocą, wiecznie szwargocą Wymachując długimi rękoma, Opowiadają sobie jakieś trwożne rzeczy I uśmiechają się chytrze, Tajnie posiedli najskrytsze Z miliarda czarnych, pokracznych literek Ci chorzy obłąkańcy, Wybrany Ród człowieczy! Pomazańcy! Pogładzą mokre brody I znowu radzą, radzą... - Tego na bok odprowadzą, Tego wołają na stronę, Trzęsą się... oczy strwożone Rzucą szybko przed siebie, Czy ktoś nie słyszy... Wieki wyryły im na twarzach Bolesny grymas cierpienia, Bo noszą w duszy wspomnienia O murach Jerozolimy, O jakimś czarnym pogrzebie, O rykach na cmentarzach... ...Jakaś szatańska Msza, Jakieś ukryte zbrodnie (...pod oknami... w piątki... przechodnie... Goje... zajrzą do okien... Sza! Sza-a-a!) SKLEPIKI - Władysław Szlengel przedwojenny poeta pochodzenia żydowskiego,zginął w powstaniu getta warszawskiego w 1943r. zza lady chmurnej nie widać nieba tylko reklamę czerwoną: maggi strzęp słońca odbija się w nożu do chleba i blasze mosiężnej od wagi... nad drzwiami jest dzwonek lecz nigdy nie dzwoni nad oknem jest zegar – lecz dawno nie chodzi... jest za kasą z kluczykiem – lecz także co po niej... jest kłódka – zbyteczna cóż znajdzie tu złodziej?... wystawa jest w oknie lecz dzieci nie nęci bo nie ma w niej reklam obrazków zabawek... i neon nie błyszczy i nic się nie kręci w tym małym sklepiku ze Smoczej czy Stawek w tym małym sklepiku są półki i kosze a sklep jest milczący i smutny i starczy... a człowiek zgarbiony wpatruje się w grosze i liczy... i widzi że znowu nie starczy... i dzwonek nie dzwoni – i milczy mruk zegar i półki są puste i lampka migoce a żona jest w domu... bo coś jej dolega i coraz ciemniejsze i dłuższe są noce w maleńkim sklepiku na półkach jest troska a chleb taki ciemny jak ciężkość na duszy a w kącie śpi żałość i bieda żydowska patrzy na zegar... i czeka aż ruszy... papierki papierki – nędzarskie kredyty... marzenia marzenia wiecznie niesytej ulicy... ulicy... żydowskiej ulicy... kilo mydła... kilo chleba... by uciszyć głód... poproś w sklepiku centymetr nieba i szczęścia jeden łut... ELEGIA MIASTECZEK ŻYDOWSKICH - Antoni Słonimski Nie masz już, nie masz w Polsce żydowskich miasteczek, W Hrubieszowie, Karczewie, Brodach, Falenicy Próżno byś szukał w oknach zapalonych świeczek, I śpiewu nasłuchiwał z drewnianej bóżnicy. Znikły resztki ostatnie, żydowskie łachmany, Krew piaskiem przysypano, ślady uprzątnięto I wapnem sinym czysto wybielono ściany Jak po zarazie jakiejś lub na wielkie święto. Błyszczy tu księżyc jeden, chłodny, blady, obcy, Już za miastem na szosie, gdy noc się rozpala, Krewni moi żydowscy, poetyczni chłopcy, Nie odnajdą dwu złotych księżyców Chagala. Te księżyce nad inną już chodzą planetą, Odfrunęły spłoszone milczeniem ponurym. Już nie ma tych miasteczek, gdzie szewc był poetą, Zegarmistrz filozofem, fryzjer trubadurem. Nie ma już tych miasteczek, gdzie biblijne pieśni Wiatr łączył z polską piosnką i słowiańskim żalem, Gdzie starzy żydzi w sadach pod cieniem czereśni Opłakiwali święte mury Jeruzalem. Nie ma już tych miasteczek, przeminęły cieniem, I cień ten kłaść się będzie między nasze słowa, Nim się zbliżą bratersko i złączą od nowa Dwa narody karmione stuleci cierpieniem. Zwyczajowo nigdy nie zamieszczam więcej niż 3 wiersze, by nie przemęczać ewentualnych, miłych mi bardzo czytelników tej strony, ale zdecydowałam się dodać jeszcze jeden utwór bardzo znamienny Władysława Szlengela, napisany przez niego przed 1939r.a jak bardzo cały czas aktualny. NIHIL NOVI Idę swoją smutną drogą dwa tysiące lat a za mną w ślad co dzień wlecze się jak cień – litania bezecna i zła – że zatruwam w studniach wodę – że sprowadzam złą pogodę – że uroki znam na trzodę – że kradnę z świątyń krzyże złote – by je oplwać zmieszać z błotem – by je sprzedać drogo potem – krwawy haracz Bogu płacę – krwią dziecinną mieszam macę – i na każde swoje święta – kradnę blade pacholęta – by wyłupać martwe oczy – i serdecznej krwi utoczyć... mijają lata i lata i zmienia się obraz świata kultura światło postęp a dla was to wciąż takie proste: – że mam lochy tajemnicze – że nocami złoto liczę – wojny robi się na prędce – kiedy zechcą Syjonu Mędrce Wielki Paskarz – Wielki Mag rewolucja – gdy dam znak! lecą w przepaść kalendarze tyle zdarzeń tyle zdarzeń bajdy i przesądy giną przyszło radio tempo kino ludzkość się nad wszystkim głowi tylko ze mną..... nihil novi: – ja – to burżuazja wyzysk – ja światowy jestem kryzys – komunista ja i bogacz – jestem chasyd – zwalczam Boga – wszystko zło z całego świata – w jednym sercu mym się splata – nadal grabię dławię po to – by w piwnicach chować zło – świat zdobędzie złote runo – jeśli tylko mnie usuną – wiecznie ja – beczka prochu – ... na ogłuszenie motłochu a ja?... żyję przykre prawda? nawet wstyd lecz ja tak na złość wiadomo Żyd Ostatnio edytowane przez donka : 27-02-2008 o 14:00. |
|
#55
27-02-2008, 10:28
|
||||
|
||||
|
KAROLU - ZOSIU
Bardzo podobają mi się Twoje wiersze,mają niepowtarzalny urok ,ale poezję własną zamieszczamy w wątku Ewitki - - Kącik poezji własnej i nie tylko - Nie myśl ,że staram się Ciebie pozbyć z wątku założonego przeze mnie ,bardzo mi miło ,że Twoje wiersze tu są, ale byłoby to mocno nie w porządku, gdybym Cię nie poinformowała o zwyczajach, jakie nieoficjalnie panują w zakresie prezentowania poezji na naszych forach. |
|
#56
27-02-2008, 10:57
|
||||
|
||||
|
do Donki
Dziękuję za informację, mam nadzieję, że wątek Twój nie stracił na wartości jeżeli zamieściłam tu swoje dwa wiersze. Reprymendę przyjmuję z pokorą, obiecuje poprawę. Dziękuję za gościnę, Zofia :-)
__________________
...a myśli jak zbłąkane ptaki lata...przylatują do moich okien śpiewając,a potem odlatują... (Złote myśli, Tagore) |
|
#57
27-02-2008, 12:07
|
||||
|
||||
|
Zosiu
Przykro mi bardzo, że zrozumiałaś to jako reprymendę. Chodzi o to ,że wątek poezji własnej należy do Ewity i nigdy nie chciałabym by pomyślała, że uzurpuję sobie prawo i roszczenia do zawłaszczenia jej "poletka". Ewitka pisze piękne wiersze i jest wielką znawczynią poezji. Jej oceny poezji są bardzo cenne , bezinteresowne, płynące z serca. Więc naprawdę warto tam u niej zamieszczać swoja poezję. Uwierz mi ,że ja naprawdę nie chciałam się Ciebie pozbyć. Pozdrawiam serdecznie, mam nadzieję, że zaprezentujesz nam więcej swoich wierszy. |
|
#58
27-02-2008, 12:26
|
||||
|
||||
|
Donka, spokojnie!
Na pewno niczego takiego nie pomyślę
 , no coś ty! Cieszę się, że takie masz o mnie dobre zdanie, dziękuję! Sformułowanie "wątek należy do Ewity" nie jest jednak prawdziwe. Wątek należy do nas wszystkich, ja go tylko założyłam, a każdy ma prawo zamieszczać w nim poezję jaką chce - ze swoją własną na czele. Podobają mi się wiersze Zosi. Nie komentuję, bo nie wiem czy sobie tego życzy. A że są refleksyjne - pasują tutaj!
__________________
Myślę, więc jestem... (Kartezjusz) |
|
#59
27-02-2008, 14:08
|
||||
|
||||
|
Dziękuję Ewo i Donko
To dobrze, że nic się nie stało, zasady - zasadami, a życie - życiem. Chodzi o to żeby się dobrze bawić, bo przecież wszyscy tu po to jesteśmy.
Z.
__________________
...a myśli jak zbłąkane ptaki lata...przylatują do moich okien śpiewając,a potem odlatują... (Złote myśli, Tagore) |
|
#60
27-02-2008, 14:33
|
||||
|
||||
|
Gdziekolwiek zamieszczacie wiersze,Donko,Ewitko,Zosiu,Grazynko/Amni/czy to własne,czy znalezione w necie,lub tez specjalnie dla nas dedykowane.Wszystkie z wielka przyjemnoscia czytam i sie nimi zachwycam.Dziekuję.blume16.gif
__________________
1.-"Prawda jest taka, że ludzie dzielą się na przyzwoitych i kanalie, oba rodzaje człowieczeństwa są po obu stronach." /maja59- senior/ 
|
|
Podobne wątki
|
||||
| Wątek | Autor wątku | Senior Cafe | Odpowiedzi | Ostatni Post / Autor |
| Piosenki, poezja śpiewana, ballady-po polsku | Srebrzysta | Muzyka - wątki archiwalne | 507 | 23-03-2009 15:23 |
| Muzyka poważna | irex | Muzyka - wątki archiwalne | 589 | 22-09-2008 19:23 |
| Poezja śpiewana, piosenka turystyczna, szanty | Melissa | Muzyka - wątki archiwalne | 74 | 06-06-2008 22:23 |
| Poezja | lucyna | Książka, literatura, poezja | 2 | 15-01-2008 22:41 |
| Narzędzia wątku | Przeszukaj ten wątek |
|
|
© Senior.pl 2006-2024. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Nasze projekty: 
Ewita
