Miłość czy oczekiwania

[Sunshine]

Napisał Ewita

Ja nie o relacjach damsko - męskich, a międzyludzkich... -

Według mnie relacje te w dużej mierze zależą od intencji.Jeśli te są szczere i bez podtekstu to i odbiór zazwyczaj prawidłowy.
Natomiast jesli wyczuwamy jakiś fałsz lub co gorsza złe intencje to myślę, że w naszym wieku/mając przeważnie pokaźny bagaż doświadczeń/ potrafimy sobie z tym jakoś radzić ,przynajmniej większość z nas ,natomiast napewno jest to problem jesli chodzi o dzieci,młodzież których z jednej strony uczymy ufności do świata a z drugiej chcielibyśmy ostrzec przed jego okropnościami.
I jak te sprzeczności pogodzić.Pamiętam jak mój syn dorastał,i chłonął świat wszystkimi zmysłami,
i jak bardzo mu się wszystko wtedy podobało,a ja jak się dwoiłam i troiłam żeby nie zgasić tego entuzjazmu ale też ostrzec,uchronić.Mnie się udało,/miałam wyjatkowo dobre dziecko/ale znam innych rodziców którzy nie ustrzegli przed poważnymi kłopotami.

[Basia.]

Napisał Ewita

Stwierdzam, że ludziska nie przywykli, że ktoś szczerze i otwarcie okazuje uczucia. W najlepszym wypadku nie wierzą, w gorszym podejrzewają, że ktoś coś knuje.
Przytulenie, pogłaskanie po głowie, ciepły uśmiech - wyszło z mody, jest w nie najlepszym tonie. A gdy dotyczyłoby to serdeczności kobiety w stosunku do mężczyzny (niewinnej serdeczności, ludzkiego i zwykłego współczucia) - od czci i wiary by ją odsądzono "na ten tychmiast" i bez prawa do obrony...

Nie jest tak źle Ewito, ja tam okazuję swoje uczucia i nigdy nie odsądzono mnie od czci i wiary. Kiedy idziemy z Tadziem to trzymamy się za ręce albo pod rękę, jestem często na ulicy całowana w policzek albo "króciutko" w usta i nie zauważyłam żadnego zgorszenia. Zdarza mi się pogłaskać i przytulić obcą osobę /płci żeńskiej lub męskiej/ i to wzbudza sympatię. Tak postępuję kiedy ludzie przychodzą do mnie ze swoimi problemami, bywam przytulana i całowana przez tych ludzi w dowód sympatii i wdzięczności.

[destiny]

Miłość skojarzyła mi się ze szklanką wody, która została już wypita...a że bez wody nie można żyć, więc...napełniam tą szklankę znowu...i znowu.
Tylko smak nie jest już ten sam...za każdym razem inny.
Dlatego uciekam w marzenia. Moja wyobraźnia działa...
Przeszkadza mi tylko moja nadmierna "zasadniczość", która
nie pozwala na spełnianie tych moich marzeń
Nie jest łatwo żyć osobie tak wrażliwej, błądzącej gdzieś...
gdyż pozornie wydawać by się mogło, że do szczęścia nic jej nie brakuje...a jednak.
Myślę, że nie tylko miłość do ludzi, ale realizacja własnych zainteresowań pozwala i daje mi chęć do dalszego życia.
Ot, kocham wszystko co piękne ...a ludzi nade wszystko

[Malgorzata 50]

Deastiny a nie uważasz ,że czasem przed nadmierna wrażliwość i skupienie na sobie umyka nam to co najcenniejsze?????

[destiny]

Napisał Malgorzata 50

Deastiny a nie uważasz ,że czasem przed nadmierna wrażliwość i skupienie na sobie umyka nam to co najcenniejsze?????

O jeny...tak chciałabym być twardą realistką, nawet kobietą silną i bez skrupułów. Udaje mi się to w minimalnym stopniu
Taka moja natura i nic na to nie poradzę. Wrażliwość na wszystko mam chyba w genach.
Hmm..nie jestem skupiona na sobie, tylko na pięknie które mnie otacza...którego się doszukuję.
Gosiu, pewnie masz rację że coś mi umyka bezpowrotnie, ale są we mnie bariery nie do przeskoczenia.
A najcenniejsze to chyba jest zdrowie, bo cóż mi po wspaniałościach tego świata... kiedy go nie ma ???
Pozdrawiam cieplutko