Sztambuch

[hebra]

łac. album amicorum,
Do sztambucha wpisywano cytaty z dzieł, sentencje, powiedzenia, przysłowia i życzenia, motto.
Do tekstu dołączano rysunki, grafiki i różne obrazki.

[hebra]

Wiadmości 24.pl

Książka ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego, jest wstrząsającym dokumentem potwornych zbrodni na Polakach i Ormianach na Kresach i Wołyniu przez Organizację Ukraińskich Nacjonalistów i Ukraińskiej Armii Powstańczej w latach 1939-1946


/ Fot. Ks.T.Isakowicz-Zaleski
Z niezrozumianych powodów ludobójstwo to było i jest przemilczane w naszym kraju i do dziś nie ma oficjalnej reakcji na ujawnienie tej okropnej zbrodni. Mało tego, na Ukrainie stawia się pomniki tym, którzy organizowali rzezie Polaków.

Książka nie jest powieścią, a dokumentem, który krok po kroku opisuje przerażające fakty niesłychanego okrucieństwa, nieludzkiej, nie mającej odpowiednika tragedii Polaków mieszkających na terenach dawnej II Rzeczypospolitej Polskiej. Jak podaje się w przybliżeniu zginęło śmiercią męczeńską około 150 tysięcy bezbronnych ludzi, w tym kobiet i dzieci.

Czytając tę książkę, zastanawiam się gdzie się zaczyna i kończy człowieczeństwo. Tam nie używano broni palnej, tam zabijano siekierami i nożami. Rozrywano dzieci, przecinano piłą księdza, rozpruwano brzuchy ciężarnych kobiet, deptano płody. Nie będę tu opisywał szczegółów. Uważam, że każdy Polak powinien przeczytać tę wstrząsającą relację.Uważam, że ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski dokonuje ogromnej rzeczy, starając się ujawnić fakty historyczne. Wielka to Jego zasługa.
Ryszard Kulejowski

[hebra]

Dzień Wszystkich Świętych (Festum omnium sanctorum) jest chrześcijańską uroczystością ku czci wszystkich znanych i nieznanych świętych i męczenników, którzy są w niebie z Bogiem.
Dzień Wszystkich Świętych przypomina nam przede wszystkim tych Świętych Pańskich, którzy nie mają swoich osobnych dni w roku liturgicznym, nieznanych sług Bożych.

Zaduszki - rzeczywiste Święto Zmarłych, często mylone z dniem Wszystkich Świętych wywodzące się z pogańskiego obrzędu Dziadów. W tym dniu oddajemy hołd modląc się za zmarłych
W Dzień Zaduszny tradycją jest chodzenie na groby bliskich, palenie zniczy, modlitwy i odprawianie mszy w intencji zmarłych.
„Dzień Zaduszny bywa pluśny,
Niebo płacze, ludzie płaczą,
A ubogich chlebem raczą,
rozdając jałmużnę za duszyczki różne.”
(Adalberg S. Nowa księga przysłów polskich. T. 3 Warszawa 1969, s. 816)

[hebra]

Ks. Piotr A. Faliński
Zaduszki

kręte alejki wiodące przez ziemię
znaczone krzyżami
poświata płomieni wypełnia
ogrom ciemności
i cisza zmieszana z zadumą
otwiera jak klucz grobowe milczenie
spotkanie dwóch światów,
które są tak odległe
jednak bliskie bo związane
z człowiekiem
to życie
to jedność
to zaduszki

Nie poukładane alegorie
Gliwice 1994 – 95

Tu jest pamięć i tutaj świeczka.
Tutaj napis i kwiat pozostanie.
Ale zmarły gdzie indziej mieszka
na wieczne odpoczywanie.
(...)
Smutek to jest mrok po zmarłych tu
ale dla nich są wysokie jasne światy.
Zapal świeczkę.
Westchnij.
Pacierz zmów.
Odejdź pełen jasności skrzydlatej.
(J. Kulmowa, "W zaduszki")

[hebra]

Jak walczyć z jesienną szarugą

Justyna F. (zredagowany przez: Magda Głowala-Habel)

Piękna polska złota jesień... Czy oby na pewno? Często z jesienną szarugą i słotą przychodzi, nieproszeni smutek i lenistwo... jak sobie z nimi poradzić, kiedy nie mamy nawet sił, żeby wstać z łóżka?

Jesień - cóż w niej takiego cudownego? Wiosną ludzie się zakochują, latem wszystko tętni życiem, zimą rozkoszujemy się szaleństwem w górach, a jesienią... jesienią walczymy z depresją.

Kiedyś przeczytałam w jakimś tomiku aforyzmów, że :"Istnieje w najniższym kręgu nieszczęścia przyjemność, której większość ludzi nie potrafi zrozumieć... przyjemność życia i oddychania". Może to jest sekret zadowolenia i wewnętrznej motywacji, kiedy słysząc o 6.00 dźwięk budzika, chowamy głowę pod poduszkę? Nie dajmy się pokonać aurze w końcu możemy ją przechytrzyć i mieć nie lada powód do dumy. Nie szukajmy sami problemów. Jesień jak przychodzi, tak minie, a my nie możemy z tego powodu zamykać się w domu na cztery spusty, tkwiąc w wytartym dresie.
Nie jesteśmy z cukru, deszcz nas nie roztopi. Bawmy się nim, jak wtedy, kiedy byliśmy dziećmi. Czy musimy za każdym razem omijać kałuże? A może by tak raz w nią wskoczyć z przyjacielem? Nocne lampki niech stoją zakurzone, tak jak do tej pory, my potrzebujemy teraz światła i energii! Nie silmy się więc na nastrój, jeśli jest on zbędny, a przebywajmy w jasnych pomieszczeniach, gdzie jest dobry dostęp do światła to zwiększy naszą koncentrację i polepszy nastrój.
Pamiętajmy też, że sałatki i woda mineralna sprawdzają się nie tylko latem, one zawsze będą źródłem energii, a przy tym możemy mieć też niezłą zabawę.
I wy się możecie przekonać, że jesień, to pora roku jak każda inna, czasem smutna, a czasem przychylna. A my możemy jej w tym pomóc. Pamiętając także, że czymże jest życie, jeśli nie szeregiem natchnionych szaleństw! Trzeba tylko umieć je popełniać! A pierwszy warunek - nie pomijając żadnej sposobności, bo nie zdarzają się na co dzień". Może i taka sposobność zdarzy się i jesienią?

[hebra]

Moda na deszczowe dni

niedziela 28 września 2008 17:51
Jak nie wyglądać szaro w jesienną szarugę?

Jesienna słota, deszcz, błoto to niewystarczające powody, by przeobrazić się w wełnianą kłębek. Okutana czarnymi szalikami, zmoknięta i przemarznięta, z czerwonym nosem - nie możesz wyglądać i czuć się dobrze. Tej jesieni noś się ciepło, ale i wygodnie oraz kolorowo!
czytaj dalej...

Jaskrawe kolory nie tylko odstraszą jesienną szarugę, ale dodadzą ci energii do walki z coraz krótszymi, zimniejszymi i bardziej mokrymi dniami. Jadowite żółcie, energetyczne pomarańcze, optymistyczne zielenie i róże, kolorowe kwiaty - oto jak powitać jesień z klasą.

Jakie materiały?

Nikomu nie trzeba przypominać, że wielu projektantów na ten sezon poleca ceratowe i plastikowe płaszczyki. I można się z nimi zaprzyjaźnić. Wystarczy tylko dobrać do nich odpowiednio stonowaną torebkę i buty. Warto sprawdzić, z jakich tkanin wykonane są płaszcze, które mają nas chronić przed wilgocią. Mają one specjalne wskaźniki nieprzepuszczalności (nieprzemakalności).

Nie zapominajcie o parasolach i innych dodatkach. W taką pogodę stają się nieodłącznym elementem - nie tylko przedmiotem osłaniającym od deszczu. Dobrany z gustem, uzupełnia strój jak mało która apaszka czy broszka!
Z kaloszami za pan brat

Kalosze wcale nie odeszły do lamusa! I wcale nie są zarezerwowane dla przedszkolaków taplających się w brudnej kałuży! W groszki, kwiatki, paski, z komiksowymi nadrukami, kosmicznie srebrne, z wbudowanymi koralikami, klamerkami, sznurówkami - takie desenie można znaleźć właśnie na kaloszach. Są one nie tylko niezwykle modne, wygodne, ale i przede wszystkim praktyczne. W sam raz na deszczową i błotnistą drogę do pracy czy na uczelnię. Kalosze na dobre weszły do oferty najpoważniejszych domów mody, np. Burberry lub Pucci.

[hebra]

W ramach zajęć Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Legnicy w dniu 22 listopada 2008 r odbyła się pielgrzymka do Sanktuarium Matki Bożej w Grodowcu.

Od 1945 roku wieś nosi polską nazwę Grodowiec. W 1949 roku administracyjnie zmieniono nazwę miejscowości na Wysoka Cerkiew, później, by nie kojarzyła się z cerkwią prawosławną zmieniono jej nazwę na Wysoka Cerekiew, by w końcu od 1 stycznia 1992 roku powrócić do pierwotnej polskiej nazwy Grodowiec.

Sanktuarium Matki Bożej w Grodowcu powstało pod koniec XII wieku.
Ciekawostka. 1
Jedna z legend podaje, że trzykrotnie zwożono drewno na wybudowanie świątyni i składano je w najwyższym punkcie, tj. na wzgórzu Winnicy , gdzie dziś znajduje się Kalwaria. Nocą jakaś niewidzialna siła przenosiła drewno w to miejsce, gdzie dziś stoi kościół, tam więc w końcu go wzniesiono. Kościół pod wezwaniem Jana Chrzciciela przez siedmioma wiekami był drewniany i dużo mniejszy od obecnego.

Świątynia w Grodowcu ma 7 ołtarzy bocznych. Przy ołtarzu głównym, wykonanym z drewna, jest cudowna figura Matki Bożej Grodowieckiej w postawie modlitewnej. Jest to rzeźba o cechach gotyckich, wysokości jednego metra (w roku 1945 ówczesny polski już kapłan zastał ją zdewastowaną: bez korony, z ułamanymi złożonymi rączkami i z bardzo zniszczoną polichromią; słynny rzeźbiarz Jan Serafin gruntownie odnowił figurkę i do dziś jest ozdobą Grodowieckiego Sanktuarium).
Boczne ołtarze to: ołtarz św. Barbary, św. Jana Chrzciciela, Dobrej Śmierci, Zaślubin NMP ze św. Józefem, Chrztu Jezusa w Jordanie, Świętego Krzyża oraz piękny ołtarz Czternastu Wspomożycieli, pod którym znajduje się (tu ciekawostka) grobowiec znakomitej włoskiej artystki Barberity Campianini - jednej z fundatorek niniejszego kościoła (figury z wizerunkami fundatorów kościoła znajdują się na epitafiach, które wmurowane są w ścianę zewnętrzną Świątyni).
Matka Boża zwana jest w Grodowcu – Jutrzenką Nadziei.

[hebra]

Aniołki z nieba,

Sypią nam runem;

Już cała gleba,

Śpi pod całunem.

Rzeki, strumienie,

Lód w więzach trzyma!

Próżne złudzenie:

Ach ! to już zima!

Zima
Władysław Bełza

[hebra]

Lodowym blaskiem gwiazd promienie
Skrzą się nad pola śnieżno-białe
I rozlewają w krąg milczenie
Melancholijne, oniemiałe.
Zima
Antoni Lange

[hebra]

Czym innym jest zdolność do śmiechu, czym innym poczucie humoru. Zdolność do śmiechu jest powszechną i wyróżniającą cechą człowieka (...). Poczucie humoru natomiast jest rzadkie, zakłada bowiem umiejętność osiągnięcia przez człowieka dystansu względem samego siebie, dystansu ironicznego.
Leszek Kołakowski

[hebra]

Motyli białych — kwiatów białych,
Padły na ziemię gęste roje:
W dziecinnych pląsach rozszalałych,
Złożyły senne płatki swoje.

Spuściło niebo swe muśliny,
I otuliło świat ich bielą...
Nadeszły białych snów godziny,
Pod śnieżną, ciepłą ich pościelą.

Antoni Lange

[jakempa]

Ewuniu, gdzie jest Grodowiec? Nigdy chyba nie byłam w takiej miejscowości, ale zaciekawila mnie.

[hebra]

Grodowiec to wieś leżąca 17 km na południowy wschód od Głogowa i niecałe 20 km na północ od Lubina. Od Stolicy powiatu – Polkowic, Grodowiec dzieli 9 km (jadąc przez Trzebcz, Guzice i Żuków) oraz 14 km, jadąc trasa nr 331, relacji Polkowice – Rudna. Pierwsza trasa jest zdecydowanie lepsza dla rowerzystów (do Żukowa cały czas z górki), natomiast druga trasa lepsza jest dla samochodów, ponieważ droga jest dużo prostsza
i ma równiejszą nawierzchnię.

Grodowiec położony jest we wschodniej części Wzgórz Dalkowskich, na wzniesieniu o wysokości 157 metrów n.p.m.. Od południa otoczony jest lasami. Ze względu na malownicze położenie zyskała miano „Głogowskiej Szwajcarii”.

[hebra]

Edward Szymański

Chodził malarz od chaty do chaty,
wszystkie szyby malował nam w kwiaty -
wszystkie szyby malował srebrzyście
w małe gwiazdki i w palmowe liście.
A choć każdy z malarzem się spotkał,
nikt go nie chciał zaprosić do chaty -
nikt za pracę mu nie dał zapłaty ...

[hebra]

Święty Mikołaj (ang. Santa Claus, Father Christmas) – baśniowa postać starszego mężczyzny z brodą ubranego w czerwony strój,
w Polsce, podobnie jak w większej części Europy dzień Świętego Mikołaja obchodzony jest tradycyjnie 6 grudnia jako wspomnienie świętego Mikołaja, biskupa Miry. Święty Mikołaj, biskup Miry, ze względu na przypisywane mu legendą uczynki (m.in. cały majątek rozdał biednym), został pierwowzorem postaci rozdającej prezenty dzieciom. Przedstawiany jako starzec z okazałą brodą, często w infule i pastorałem, z workiem prezentów i pękiem rózeg w ręce, 6 grudnia (w rocznicę śmierci świętego) grzecznym dzieciom przynosi prezenty (zwykle słodycze) a niegrzecznym, na ostrzeżenie, rózgę. Rankiem tego dnia dzieci, które przez cały mijający rok były grzeczne, znajdują drobne upominki, ukryte pod poduszką, w buciku lub w innym specjalnie przygotowanym w tym celu miejscu (np. w skarpecie).
http://www.voila.pl/198/gxyy4/

[hebra]

Cztery świece spokojnie płonęły. Było tak cicho, że słychać było jak ze sobą rozmawiały.
Pierwsza powiedziała:
- Ja jestem POKÓJ. Niestety, ludzie nie potrafią mnie chronić. Myślę, że nie pozostaje mi nic innego jak tylko zgasnąć.
I płomień tej świecy zgasł.

[hebra]

Druga:
Ja jestem WIARA. Niestety nie jestem nikomu potrzebna. Ludzie nie chcą o mnie wiedzieć, nie ma sensu, żebym dalej płonęła.
Ledwie to powiedziała, lekki powiew wiatru zgasił ją.

[hebra]

Trzecia:
Ja jestem MIŁOŚĆ. Nie mam już siły płonąć. Ludziom nie zależy na mnie i nie chcą mnie rozumieć. Nienawidzą najbardziej tych, których kochają - swoich bliskich.
I nie czekając długo i ta świeca zgasła.

[hebra]

Nagle do pokoju weszło dziecko i zobaczyło trzy zgasłe świece. Przestraszone zawołało: Co robicie? Musicie płonąć! Boję się ciemności!
I zapłakało.
Wzruszona czwarta świeca powiedziała: Nie bój się! Dopóki ja płonę zawsze możemy zapalić tamte świece.
Ja jestem NADZIEJA.

[hebra]

Z błyszczącymi i pełnymi łez oczyma, dziecko wzięło świecę i zapaliło pozostałe świece.
Niech nigdy w naszych sercach nie gaśnie Nadzieja i każdy z nas jak to dziecko, niech będzie narzędziem, gotowym swoją Nadzieją zawsze rozpalić Wiarę, Pokój i Miłość.

Autor nieznany