Kącik poezji własnej i innych autorów - część XIV

[bronczyk]

Mimozo już prawdziwych pasjansów dziś nie ma. Tylko w wierszach jeszcze ten wieczorny nastrój, to skupienie przy kartach istnieje. Jak dobrze, że potrafisz odtworzyć ten świat bez komputerów.

[HelenaB]

Dzięki za zaproszenie-Czesiu moje gratulacje !!!Masz wspaniały blog,a teraz coś o wiośnie(E.Jones)

WIOSNA


Dzisiaj sloneczko
Tak zaswiecilo,
Ze az na duszy
Robi sie milo.

Czekamy wszyscy,
By piekna wiosna
Duzo radosci
Dla nas przyniosla.

Przy domu wzeszly
Zolte zonkile.
Moze przystane,
Popatrze chwile.

Obok nich widze
Tez tukipany,
Lecz kazdy jeszcze
Jakby zaspany.

Czekaja pewnie
Na prysznic z gory,
Wtedy pokaza
Swoje figury.

Gdy jutro rankiem
Znow spojrze na nie,
Szepna "dzien dobry"
Na przywitanie.Miłego popołudnia życzę

[Amadeusz ze Śląska]

Po cichutku przez gęste chmury
z przebłyskiem promieni,
zagląda w smutne serca.
Nieśmiało ku słoneczku,
pnie się nie tylko zielone,
z kroplami chłodu szarość
jeszcze gości.
Uśmiechem już wita,
kwiatem zauroczy świat,
znów zagoszczą miłości
uśpione.
Dusza usiądzie na ramieniu
i zaśpiewa: jesteś kochana
Wiosno.

Amadeusz ze Śląska.

[Mar-Basia]

21 marca to Światowy Dzień Poezji.

Obchodzony na wszystkich kontynentach, we wszystkich kręgach kulturowych, Dzień proklamowany został na 30. sesji Konferencji Generalnej UNESCO w 1999 roku w celu promocji różnorodności językowej i jako forma wsparcia dla języków zagrożonych wymarciem.

[bronczyk]

Amadeuszu prawdziwie dziewczęca jest wiosna widziana twoimi oczyma.

[Astra]

Witam wiosennie

Dziś Dzień Poezji

poezja

to tylko białe kartki
znaczone słowami
wypieszczone myśli
które zrodziły się bezsenną nocą
lub nieśmiałym świtem
gdy czasem ronimy łzę

jak skrzydlate gołębie
fruną i fruną
ponad przestworza do serc
spragnionych czułej pieszczoty
przysiadają tylko na chwilkę
grając muzykę rozmarzenia
i odlatują w niepamięć

Astra

[mimoza]

Napisał Mar-Basia

21 marca to Światowy Dzień Poezji.

Obchodzony na wszystkich kontynentach, we wszystkich kręgach kulturowych, Dzień proklamowany został na 30. sesji Konferencji Generalnej UNESCO w 1999 roku w celu promocji różnorodności językowej i jako forma wsparcia dla języków zagrożonych wymarciem.

MarBasiu sprawiłaś mi/nam ogromną radość swoim
wpisem w kąciku - przypominając o jakże ważnym
dniu dla lubiących czytać i dla piszących wiersze.
DZIĘKUJĘ... - Cz

[mimoza]

Halinko

Miło Ciebie gościć w "Kąciku..." Helenko.
Mam nadzieję, że zakotwiczysz na dłużej.

Amadeuszu, Astro - wiosennie się zrobiło, dzięki
Waszym strofom. - Cz


***

Tęsknota moja
wielka jak morze,
ja muszelką na jego dnie.
W mym sercu,
drzazgą wbitą głęboko
tkwi okruch pamięci
o naszym małym szczęściu.
Myśli jak w rauszu
zatopione czerwonym winem
kołyszą się, unoszą
na rozdrganej strunie uczuć.
Zmęczone oczy przymykam
na wady świata,
rzęsami zmiatam obrazy
klatka po klatce ...
wstecz, do początku.
Do dnia, kiedy
po raz pierwszy
spotkały się nasze spojrzenia.
Nieświadomie, nierealnie,
podmuchem oddechu
do mojego serca
wlałeś kielich ambrozji,
kropla po kropli, aż do upojenia.
Miłość nasza pierwszą
i ostatnią była,
przez lata słonością łez,
słodyczą pocałunków
trwała, wabiła, nęciła.

Cz

27 maja 2009 roku
popr. autorskie 21.03.2017 r.

[bronczyk]

Astro idealnie, z wprawą mistrzyni słowa oddałaś czar wierszy. Jest w nim wszystko co o poezji powiedzieć trzeba.
Mimozo potrafisz tak opisać miłość, że nawet ktoś kto zapomniał dawnych drżeń serca natychmiast chce być zakochanym. Czuć ów niepokój, radość ze spotkań, poczuć jak miłość barwi codzienność.

[mimoza]

Halinko
O miłości piszę to co serce dyktuje
a pamięć skrzętnie zachowała...
Nic odkrywczego Jak pięknie śpiewał
Piotr Szczepanik - "kochać, jak to łatwo powiedzieć"...,
ale kochać naprawdę - z oddaniem, to dar nie
każdemu dany.

~~~~~~~~






Jak u Ikara

Na łące pełnej kwiecia
dziewczyna
z włosem rozwianym czeka,
może się ziści - wyśniony
jak u Ikara - sen o lataniu.

Spokój ją całą ogarnia,
jak liść na wietrze,
się czuje.
Wzrusza ją
błogość taka…

Marzy by stać się
ptakiem,
rozwinąć skrzydła
– odlecieć.

Zostawić za sobą
Smutki, troski i ból,
wzbić się wysoko
do chmur,
i lecieć, za ulotnym
szczęściem lecieć.

Cz

11 marca 2009 roku
(popr. autorskie 26.03.2017 r.)

[bronczyk]

Mimozo piszesz , że nic odkrywczego nie zawierają twoje słowa o miłości. W tym braku odkrywania po nowemu, udziwniania emocji , a ukazaniu tego co w każdym istnieje, tkwi prawda przeżytych chwil, to co w pisaniu czytający odkryje jeśli nie rozumem to sercem. To jest istota poezji, którą ty czujesz, oddychasz nią i dzielisz się z nami.

[Amadeusz ze Śląska]

Witam i pozdrawiam wiosennie.
Na dzisiejszym spacerku zobaczyłem jakże wczesne kwitnienie Magnolii, klimat tężni i nowa mała architektura sprawiła, że wróciliśmy tacy szczęśliwi.
Temat Magnolii opisałem kilka lat wcześniej w wierszu, dzisiaj na przypomnienie.

[Amadeusz ze Śląska]

W zaciszu ogrodu rozmarzona Elizabeth
Suknię gałązek rozścieliła czekając wiosny
Z pąków wydobywa się przeuroczy uśmiech
Zapachem w rozkwicie słoneczko się skrzy

Jasno żółte tepale witają serca zakochane
Arystokracji powab tańczy w salonie miłości
Chwilą zieleń się rozścieli radością oddana
Pośród tęczy kwiatów dostojność jej lśni

Amadeusz ze Śląska

[bronczyk]

Amadeuszu jest w tym wierszu i powiew wiosny i serdeczne emocje z dużą nutą elegancji.

[Amadeusz ze Śląska]

Wiosna płatkami się ścieli,
a smutek z nadzieją w parze,
rękę wyciąga powoli.
Prośba wzrokiem zaszlocha,
o groszy kilka na teraz.
Doznania biedy to nie wstyd,
gdy marzenia o pracy na szarych
puzzlach błądzą wśród aut.
Jutro podobne głodniejszym echem
do kosza zajrzy, bez rozgłosu.

Amadeusz ze Śląska

[Amadeusz ze Śląska]

Krzyżmo
Poświęcone otoczone modlitwą
Wychwalając Pana Boga i Jezusa
Zstępuje mocą skupionych nawą
Wiara z pokorą i wyleczona dusza
Słowo
Ciszą do ołtarza bez krzyża i świec
Głębia uniżenia modlitwa i prostracja
Męka Pańska odżywa ukłonem serc
W drodze krzyżowej miłość zapisana
Liturgia
Jesteśmy i trwamy skupieni myślą
Z darami nieba w koszu zebranymi
Czekamy na ciało i krew ofiarowaną
A świtem bicie dzwonów nam oznajmi
Rezurekcja
Przed tak wielkim sakramentem ….
Posileni pokojem złączeni w Te Deum..
Z dobrą nowiną i błogosławieństwem
Radością dnia i nocy w oddanym sercu

Amadeusz ze Śląska

[mimoza]

Halinko

Amadeuszu - ten sam temat, chociaż spojrzenie
zgoła inne, u Ciebie podniosłe i święte, u mnie
trochę dziecinne - przyciągnął nas do "Kącika..."
w czas wiosennego wieczoru...


Koszyczek święconek pełny
(wierszowana bajka)

Wielkanocną tradycją
malowane jaja
mała Kasia z Bartusiem
z wielkim zapałem
kraszanki i pisanki
na przemian malowali.

Wielki kosz przed domem
mama wystawiła,
do kosza serwetę
dzierganą włożyła.

Barwinkiem ubrała,
oplotła wstążkami
wszystkie jaja malowane
wkładała garściami.

Dodała kiełbasy,
sól i pieprz wraz z chrzanem
i maleńką babkę
i kawałek chlebka, i …

Kasia i Bartuś za koszyk
po społem chwycili,
z trudem go zanieśli
do poświęcenia.

Wracając do domu
ze święconką w koszu,
Spotkali na polnej dróżce
zajączka z barankiem.

Dołączył do nich
kurczaczek,
I mnóstwo żółciutkich
kaczuszek.

Truchcikiem przez pole
w długim korowodzie,
gromadką weszli do ogródka
wesoło śpiewając Alleluja, Alleluja.

- Cz
09 kwietnia 2009 roku

[mimoza]

Ten wiersz, w którym nie zmieniłam żadnego wersu,
żadnego słowa... ukazuje moje emocje towarzyszące
chwili, gdy dotarła do nas wiadomość o katastrofie.
Wiadomość wykrzyczana, wyszeptana... przez media.

Po chwili, kiedy mogłam zebrać rozsypane myśli,
napisałam... [***]



Klucz zbłąkanych dusz
(Katyń – 70 lat później)

W dole spowity we mgle
gęsty smoleński las.
Drzewa jak krzyże
na mogiłach wybrańców.
To miejsce święte,
miejsce przeklęte,
miejsce dotknięte fatum.
Ostatni lot,
warkot silników,
Trzask i błysk …
a potem nastała chwila,
rozdarta krzykiem niemocy
DLACZEGO, DLACZEGO, DLACZEGO…
Ostatnia Misja, ostatni hołd...
Katyński las, to miejsce
na przystań dla „klucza”
zbłąkanych dusz
ulatujących do Ciebie Panie
na swój ostatni apel…

- Cz

11 kwietnia 2010 roku

[Vika]

Czesiu,nie wypada już nic powiedzieć,
komentować,rozpłakałam się
Pamiętam ten dzień jak dziś

[kpwalski]

Można i tak
Pewien facet z miasta Dobre,
(dla Was chyba znany),
uznał, że po świętach będzie
doszczętnie spłukany.

Przyjdą ciotki, wujki, kumple
wraz z szarańczą dzieci
którzy jak tornado wszelkie
pyszne dania zmiecie.

Wyjdą stąd napchane, syte,
okrągłe jak dynie
zostawiając niewymyte
po sobie naczynia.

Po obiedzie będą mruczeć
śpiewkę dobrze znaną,
w której refren jest jednaki,
że nic nie podano.

Więc wyruszył byle dalej,
gdzieś na Polski kraniec
zostawiając na drzwiach kartkę:
"Wybaczcie kochani,,.

Bo z rodziną jest najpiękniej
oprawić się w ramkę,
więc na święta zamiast niego
niechaj cmokną w klamkę.
Kp.