senior.pl - aktywni w każdym wieku

Wszystkim, którzy znajdują przyjemność w czytaniu książek, życzę na świąteczne dni spokojnego serca, dobrych wzruszeń i odpoczynku z ciekawą lekturą.

Czytam obecnie biografie Astrid Lindgren Jensa Andersena. Bardzo polecam bo i autorka moich ulubionych wczesnych lektur, niezwykła osobowość, pokazana idea świadomego pełnego uważności wychowania dzieci, emancypacja kobiet w Skandynawii.

https://matfel.pl/pol_m_Ksiazki_Biografie-2112.html

Ogólnie to spory dział z ciekawymi biografiami jest na Matfel.

Jako dziecko dostałam w prezencie "Dzieci z Bullerbyn". Była to książeczka niewielkiego formatu, dość gruba, w sztywnej kolorowej oprawie - pamiętam, jakby to było dziś. Ja też byłam dzieckiem, też mieszkałam na wsi, ale jakże innej. To chyba właśnie ta lektura uświadomiła mi, że oprócz mojej wsi i okolic jest inny, szerszy świat. Czytałam ją wiele, wiele razy, aż do zupełnego "zaczytania".

Skończyłam czytać ( po raz drugi lub trzeci) "Pożogę" Zofii Kossak-Szczuckiej. Dużo się mówi o Kresach w czasie II wojny światowej, jednak tragiczne wydarzenia zapoczątkował polityczny przewrót w Rosji w 1917 roku. Autorka jest naocznym świadkiem tych wydarzeń, a książka to rodzaj dokumentu przedstawiający tamten czas nieoficjalnie, blisko odczuć mieszkających tam Polaków, prawdziwie, chociaż często z goryczą.

Czytam "Jaśminową sagę" Anny Sakowicz. To trylogia: "Czas grzechu", "Czas gniewu", "Czas goryczy". Po tytule sądziłam, że będzie to jakaś ckliwa fabuła, ale jestem mile zaskoczona. Jest to historia gdańskiej rodziny od 1. wojny światowej do czasów obecnych. Tłem są wydarzenia społeczno - polityczne, a wiadomo, że Gdańsk ma trudną przeszłość. Napisana bez patosu i martyrologii, i dobrze się czyta.

Może trafi tu jakiś zabłąkany czytelnik... A jeśli nie, to sobie a księgom składam serdeczne życzenia, aby w ten wiosenny czas w sercu zagościła radość, spokój i wielka nadzieja odradzającego się życia.

Ostatnio mam szczęście do sag. Niedawno czytałam "Jaśminową sagę" o gdańskiej rodzinie, a dzisiaj skończyłam 3 - tomową powieść niemieckiej pisarki Charlotte Link: "Czas burz", "Dziki łubin", "Niespokojne niebo". I chociaż bardzo często ta najnowsza literatura nie podoba mi się, to teraz znowu trafiłam dobrą rzecz. Książka przedstawia losy pochodzącej z Prus Wschodnich niemieckiej rodziny od wybuchu I wojny światowej do lat 80. ub. wieku. Ciekawie przedstawione są postacie kobiet i ich rola w rodzinie.
Na przeczytanie trzeba poświęcić trochę czasu (ok. 1500 stron), ale warto.

Szczęście do sag mnie nie opuszcza. Ponieważ biblioteka na lato miała być zamknięta z powodu przeprowadzki, mogłam wypożyczyć nieograniczoną ilość książek. Skorzystałam z okazji i m.in. przywiozłam cały 17-tomowy cykl Joanny Jax: "Zemsta i przebaczenie", "Zanim nadejdzie jutro", "Prawda zapisana w popiołach", "Duchy minionych lat", "Epilog". W każdej części jest kilka tomów, z równie pretensjonalnymi tytułami - muszę się do czegoś przyczepić, czyż nie?
Akcja rozpoczyna się tuż po 1. wojnie światowej i trwa - czytam "Epilog" i jestem w 1989 r. W 1. części - głównie Warszawa i Mazowsze, w 2. - Oszmiana i Wilno, od 3.- losy bohaterów przeplatają się. Wiarygodnie pokazane pasje i rozterki duchowe bohaterów na szerokim tle historyczno-społeczno-politycznym - a działo się dużo, oj działo. Może historyk czy politolog chciałby szczegółowszej analizy wydarzeń, ale zwykłemu czytelnikowi zupełnie wystarczy. Autorka przedstawia różne typy osobowości, różne postawy moralno-etyczne, różne zachowania, osobiste dramaty - i robi to bez patosu, bez zajadłości, chociaż często wyciąga gorzkie wnioski. Warto przeczytać - nie ma co obawiać się ogromu cyklu, bo czyta się z wielkim zainteresowaniem.

Gorąco polecam biografię Kazimiery Iłłakowiczówny, niedocenianej poetki i pisarki, pt. "Iłła"

Skończyłam czytać "Łakome" Małgorzaty Lebdy. To jedna z tegorocznych laureatek Nagrody Nike.
Książka nie zapiera tchu w piersiach, ale zmusza do myślenia, do zastanawiania się, do przewartościowania priorytetów. Ślimacza akcja, dużo niedomówień stwarzających możliwość dowolnej interpretacji; sprzeczności - natura i cywilizacja, życie i śmierć...
Niby proste, a trudne; niby jasne, a niezrozumiałe; niby błahostki, a pełne znaczenia...
Trzeba wracać do już przeczytanego, aby zastanowić się nad życiem, widzianym jakby od środka, odsłaniającym to dzikie, pierwotne, zwierzęce, łakome tkwiące w każdym z nas.
Fabułę można zamknąć w jednym zdaniu: choroba, oczekiwanie na śmierć, która przychodzi płatając wszystkim figla.
Lektura nie dla rozrywki, ale przeczytać warto.

Niech Święta upłyną w spokoju i radości, bez trosk i zmartwień, wśród Rodziny i przyjaciół. A pod choinką niech znajdą się ciekawe książki...

Niech nowy rok obdarzy Was wszystkim, co najlepsze, co najbardziej oczekiwane. Niech nie zabraknie spokojnych dni ze słońcem, niech będą one ciekawe i radosne.

Znowu nadszedł czas na życzenia świąteczne. Z głęboką wiarą w to, że kiedyś ten wątek ożyje, życzę wszystkim czytającym Świąt z radością w sercu, pogodą ducha i nadzieją, że wszystko dobre jeszcze przed nami.

Przeczytałam Książkę Macieja Siembiedy "Katharsis", klasyfikowaną jako kryminał, sensacja, thriller. Dla mnie to po prostu ciekawa opowieść o dziwnie splecionych greckich i polskich ludzkich losach, zaskakujących zwrotach akcji i zupełnie nieoczekiwanym zakończeniu. Przypadek łączy czwórkę Greków i Polaków, ich życie toczy się na tle historii i polityki XX wieku, które są właśnie tłem i nie dominują treści.
Najważniejszy jest człowiek, jego wybory, uczucia, poszukiwanie prawdy ze wszystkimi tego konsekwencjami.
Jeśli więc ktoś nie lubi lektury ociekającej krwią, brutalnej, z opisami wymyślnych tortur lub pełnych cukru i lukru opowiastek z seksem w jedwabnej pościeli - polecam.

"Null" Szczepana Twardocha to kolejna książka warta przeczytania. Opowiada o współczesnej wojnie, jakże innej niż ta, o której czytaliśmy u Nałkowskiej, Borowskiego, Białoszewskiego, Bratnego, Kamińskiego i in. Innej, bo opowiada o wojnie z wykorzystaniem najnowszej techniki stworzonej do zabijania na dużą odległość. Bohater, Koń, jest polskim ochotnikiem w armii ukraińskiej, w pewnym sensie elitą, bo pilotuje drony, ale wychodzi też na pozycje patrolowe i właśnie tam ginie, jako "miasnik", tzn. przeznaczony na mięso (armatnie). "Miasników" po obydwu stronach są całe oddziały.
Scena śmierci Konia przypomniała mi opowiadanie Lwa Tołstoja ( nie pamiętam tytułu) z cyklu opowiadań o obronie Sewastopola w czasie wojen krymskich. Tam podobnie żołnierz patrząc na wybuchający u jego stóp granat miał w głowie rzekę myśli o ocaleniu. Mimo upływu prawie dwustu lat, mimo bardzo nowoczesnych technik zabijania, cierpienie, ból i śmierć są takie same.
Jedynym minusem z początku był dla mnie język, wulgarny do potęgi, ale potem nie zwracałam uwagi, bo przecież dzięki temu książka nabiera autentyzmu.
Szczepan Twardoch jest zaangażowany w pomoc Ukrainie, organizuje i prowadzi konwoje ze sprzętem wojskowym, spotyka się z żołnierzami, bywa na froncie.

Jeszcze wracam do "Nulla". Pod koniec książki autor wypowiedział proroctwo odnośnie zakończenia wojny. Twierdzi, że Ukraina straci terytoria, do których rości pretensje Rosja i pokój na takich warunkach zaakceptują światowi przywódcy, a także i Wołodymir Zełenski. I to będzie dobry pokój, bo ludzie " może zgorzkniali, ale będą żyć, płodzić dzieci, zarabiać pieniądze, kochać, zdradzać i umierać nie od fali uderzeniowej albo drona, tylko zwyczajnie, ze starości, na raka, w wypadku samochodowym, albo od picia, albo złamanego serca, tak jak powinni umierać. (str. 262)