|
|||||||
Moi przyjaciele
Kocham Cię życie.... Pragnę poświęcić tę stronę najwierniejszej i najlepszej z przyjaciółek-Krysi. Znamy się od zawsze-niemal od piaskownicy. I o ile los obszedł się ze mną dosyć łaskawie, to o Krysi-zwanej Krysiuńcią lub Karoliną-nie można tego powiedzieć! Nieudane małżeństwo, nieuleczalna choroba-stwardnienie rozsiane, operacja tętniaka na mózgu, amputacja nogi, zawał serca..., wreszcie ponad dwadzieścia lat leżenia w całkowitym paraliżu przy zachowanych do końca zmysłach! A przy tym-co szczególnie pragnę podkreślić!-zawsze uśmiechnięta buzia, życzliwość wobec innych, wiele empatii, optymizmu i pogodzenia się ze swoim nieszczęściem! Krysia martwiła się zawsze o innych, o swoich starych rodzicach, którzy-póki mogli-opiekowali się z poświęceniem ciężko chorym jedynym dzieckiem, o swoją jedyną córkę, która zbyt wcześnie musiała sama troszczyć się o siebie, o swoich przyjaciół-których problemy stawały się Jej problemami...Ostatni rok życia spędziła w Domu Opieki Społecznej, niczym nikomu nie wyrządzając krzywdy lub kłopotu, zawsze otwarta na innych, nawet w wielkim cierpieniu! A cierpiała nie skarżąc się, czym zawsze mnie zawstydzała, bo co znaczyły moje kłopociki wobec Jej ustawicznego cierpienia! Kocham Ją i będę zawsze kochać!!! Odeszła 1-szego listopada ubiegłego roku w wieku 57 lat! Cześć Jej pamięci!!!
