Kącik poezji własnej i innych autorów - część XIV

[mimoza]

Wszystkich, bez wyjątku witam.
Dziękuję za kolejny "pakiet" wierszy, od których trudno
jest się oderwać. W długie zimowe wieczory to dla mnie
najlepsza rozrywka, pora na snucie wspomnień i ...
dopowiadanie tego, co Autor(ka) miał na myśli, jeśli miał... - Cz



Stare albumy

Podekscytowana oglądam albumy
w nich zdjęcia zbierane przez lata,
na każdym okruch życia zapisany,
życia z tamtego świata.

Świata który minął, przysypany
piaskiem klepsydry,
odmierzającej czas w takt zegarów
i kalendarzy z wsteczną datą.

Tylko fotografie i pamięć krucha
pozwalają do tamtych dni powrócić...
To naprawdę ja? Nie wierzę,
To ty jakże męski, jak posąg Dawida.

Tutaj nasza jedyna córka,
ależ piękna i młoda...
Na tym zdjęciu, popatrz wnuki
szczęśliwe, roześmiane.

W albumach jak w pamiętnikach
obrazkowym pismem zapisano
dzień po dniu, rok po roku…
wszystko to co było nam dane.

Albumy samotnie oglądam
najczęściej wieczorem
takim jak ten,
który bezpowrotnie przemija...

Wszystko co na tych zdjęciach
jest mirażem, snem,
jest bajką z przeszłości,
do której wracam gdy …

- Cz

19 stycznia 2013 roku

[bronczyk]

Ach, te nasze lata z listą długą chwil minionych. Wspominamy i zaludniamy nasze domy tymi co byli, tymi co urośli, zmienili się i wracamy popijając wystygłą herbatę do rzeczywistości szczęśliwsze o tę jeszcze jedną wycieczkę w przeszłość.

[Astra]

Mimozo, Twój wiersz przypomina o pięknie starych albumów, które też uwielbiam. Fotki wgrane w komputer nie mają tej magii


nienazwanie

pokochałam ścieżki
które razem z tobą
pokonuję już od lat
z dłonią w dłoni
zatopiona po kres twych tęczówek
zasłuchana w barwę głosu
pogrążona w miąższu słodkich chwil
o zapachu pomarańczy
lub w kolorze błękitnego szczęścia

to nie tylko miłość
to coś więcej
wrosło we mnie
jak konary ogromnego drzewa
podtrzymuje gdy upadam
i przytula gdy zasłabnę
słaba kobiecością

twoje usta
twoje dłonie
i twój szept

nie przemija

18. 01. 2016
Astra

[bronczyk]

Astro cudowny erotyk. Mądra i znająca siebie kobieta go napisała.

[Astra]

Halinko, niezbyt mądra, ciągle uczy się

Wyznanie

Nie będzie róż czerwonych, by miłość tobie wyznać,
Świec nie zapalę , toasty rubinem nie popłyną.
Nie będzie atłasu nocy i gwiazdy nie rozbłysną,
Pierścionek złoty zbędny, by światu głosić naszą bliskość.

Jutro z nastaniem świtu zabiorę ciebie w podróż
Z muzyką wiatru nad łąkami, w powodzi fal błękitów,
Gdzie zieleń mieni się klejnotem, ułożę bukiet kwiatów
Z czerwieni polnych maków, szumiących śpiewem mórz.

A ty przepiękna zmysłowością, w sukience tkanej wiatrem,
Napełnisz moje serce po brzegi nutą słodką,
Usłyszysz moje – kocham, wzniesiemy toast rosy kroplą.

Na wieki sobie przyrzeczeni, na wieki zaślubieni
Pójdziemy szlakiem ptaków i w głosie ich szczebiotu
Wtuleni w siebie, zapatrzeni, powiemy o tym światu.

21. 01. 2016
Astra

[bronczyk]

Astro tylko mądrzy się ciągle uczą. Aż wstrzymałam oddech przy czytaniu. Tak się bałam, że przeszkodzę w tej cudownej podróży.

[mimoza]

Halinko
Astro - nic więcej nie dodam ponadto co
napisała Halinka.

ZIMOWO - II



Zimo piękna Pani wróciłaś jak do siebie,
jesteś gościem, na którego nie czekam
byłaś tu z nami czas jakiś,
rozkapryszona odeszłaś w nieznane.

Dlaczego więc powróciłaś cicho nad ranem?
Obsypałaś puchem białym wszystko dokoła,
tworząc zaspy,
przemarznięte krzewy szadzią skułaś …

Popatrz słońce coraz wyżej, coraz dłużej świeci,
promieniami na śnieżnych połaciach
wytapia esy floresy, tworząc abstrakcyjne obrazy
widoczne z kościelnej wieży.

Na leśnych ścieżkach utrwalasz
tropy przebiegającej zwierzyny.
Ławki w parkowych alejkach
puchową pierzynką pokryłaś...

Piękna, dostojna i groźna jesteś Pani Zimo.
Czasami szalona kiedy z wiatrem
wirujesz w tańcu chocholim,
prósząc płatkami, tkasz misterne zasłony,
delikatne jak welon panny młodej.

Lubię spoglądać na Ciebie
przez okno z ciepłego mieszkania,
jednak nie umiem, nie potrafię
Cieszyć się Tobą jak dziecko, dla mnie jesteś
jednocześnie piękna, zimna i niechciana…

- Cz
24 stycznia 2011 roku
(popr. autorskie 23.01.2014 roku)

[bronczyk]

Mimozo taką białą, śnieżną to lubię, ale tej zimy bez przybrania, nagiej i szarej nie znoszę. Chociaż wtedy gdy minusy na termometrze najlepiej się czyta wiersze.

[Astra]

Witam
U mnie deszczowo i potoki wody. Zima odeszła?

seledynowa obietnica

kiedy siadam nad brzegiem
jeziora marzeń
w małych łupinach seledynu
kołyszą się jeszcze
te nie spełnione

wyciągam dłoń
aż do dna snu
gdzie w srebrnych witrażach
wyłaniasz się ty
lecz już nie z wargami
lepkimi od zachłannej miłości
- stateczny dojrzałością
o skrzydlatych ramionach
jak anioł w poświacie seledynu
stoisz na straży moich lęków

prawdomównymi ustami
szeptem obiecaj
- nie pozostawisz mnie samotności

nie może być
- bez ciebie
nie może być
- bez twojego oddechu

znikną seledynowe rozmarzenia
w szarościach umrze moje serce

Astra
obrazek mój

[nutaDo]

Zawiłość
Jedną idziemy wciąż drogą,
A coraz jesteśmy dalej,
Po jednej błądzimy fali,
Łodzie się spotkać nie mogą.

Wołamy siebie imieniem,
Nie znając siebie nawzajem,
Jednym błądzimy wciąż krajem,
Nie mogąc znaleźć spojrzeniem.

Nie mamy celu podróży,
A wciąż jesteśmy w pogoni,
Nie chcemy połączyć dłoni,
Choć jedna droga nas nuży.

Cudna zaiste zawiłość!
Któż pierwszy w drodze ustanie?
Bo jedno mamy pytanie:
Czy to nienawiść ? czy miłość...

Jak dobrze zajrzeć na wątek poezji - wierszem opowiedziane uczucia i te co minęły i te, które teraz przeżywamy.
Mimozo, Aniu - czytam i wspominam
Staszku - świetna pora, ta zimowa, do pisania.

Serdecznie pozdrawiam

[kpwalski]

Danusiu, ja piszę, tylko nie publikowałem.

[kpwalski]

Z obojętnością mógłbym przejść życie
zamknięty w swoich rozmyślań kole,
a jednak pragnę troszeczkę skrycie
aby się wyrwać z mojej niewoli.

Chciałbym odmienić świat moich marzeń
ze smutnych wspomnień, westchnień żałosnych
na uśmiech który wśród wielu zdarzeń
da mi początek prawdziwej wiosny.

Nie było dla mnie szczęścia na ziemi
lecz jednostajność, zwaną rutyną,
trudno jest czasem bieg zdarzeń zmienić
gdy idziesz w życiu nad zgliszcz ruiną.

Nie pragnę teraz posadzić drzewa
w sadzie gdy wyrwał go wiatr z korzeni,
chcę tylko aby gdy ptaszek śpiewa
wyjść z kimś kto jednak ten śpiew doceni.

Cóż, że z przyrodą jestem związany
która mnie często potrafi wzruszyć,
nie zgoi ona życiowej rany
i tak codziennie kaleczy duszę.

Łąki mi pachną świeżością trawy,
las uspakaja poszumem sosny
ale najbardziej oczekiwany
byłby mi szczery uśmiech miłosny.
Kp.

[mimoza]

Halinko, Astro, Nutko, Staszku...
Wszyscy pragniemy miłości, każdy chce być kochany...
Jedni to mają w nadmiarze, innym to nie jest dane...
Ale każda istota, czy mała czy duża - przed snem
oczy zamyka i w marzenia o spełnionej miłości,
cała się zanurza.
Miłości życzę i cudownego przeżywania kolejnych strof
sercem pisanych...


Dla niej warto …




Górnolotnie, zalotnie, płochliwie
z żarem w sercu, z kolcem zazdrości,
strofy uwielbienia pełne,
o tej jednej, jedynej miłości.

Kochanie,
gdy to jest kochanie
powodem uniesień się staje,
przyczyną szczęść i nieszczęść.

Zakochanym nie są obce
gorycz łez, słodycz pocałunków,
serca rozterki
i kłębowisko myśli.

To wszystko o niej, dla niej
znajdziesz w poematach.
Na miłość, wszyscy czekamy
przez całe lata.

Dla niej góry przenosić
niejeden by mógł,
gdy cichutko się zjawi,
do serca drzwi zapuka...

Wtedy niebo i ziemia
stają otworem,
zewsząd słychać pieśń,
miłosną pieśń trubadura.

A On i Ona
w tęczowej poświacie,
wbrew i na przekór
Biegną naprzeciw miłości.

W zatraceniu, w zapomnieniu,
Każdy chce miłość przeżyć,
dla niej warto żyć,
o niej śnić warto
I czekać..., nawet całe życie.

- Cz

14 lutego 2009 roku

[bronczyk]

Astro u mnie dzięki tobie pięknie i seledynowo. A jeszcze jakoś tak w środku odmłodniałam. Plastyczne zdolności też masz duże. Obrazek ma pewien nastrój, jakąś tęsknotę niesie swoim widokiem.
Kpwalski potrafisz jak dawni mistrzowie pióra pisać o sobie, o myślach smutnych. Jest w nich to co u nich - spokój, zaduma i czekanie.
Mimozo warto dla miłości żyć, choć trudna i niebezpieczna. Tak mnie zaczarowałaś, że chyba sobie wmówię od nowa zakochanie i niech się dzieje co chce. Najważniejsze abym ten szybki rytm krwi w żyłach poczuła.

[Astra]

Pięknie się Was czyta

powrót

zagubiłam się gdzieś pomiędzy
istnieniem a nieistnieniem
nadzieją i beznadzieją
zamknięta w swoich myślach

powinnam rozmawiać
tylko z tobą Boże
zanurzyć się świtaniem
w różanej nadziei
nocą poprzez zamknięte powieki
szukać twojej światłości

teraz nieśmiała w pokutnej sukience
samotna zbolała
szukam okruchów wiary

być może w ogrodzie mojego życia
gdzie kwiaty podlewane łzami umierają
zalśni wreszcie słońce to najpiękniejsze
które ufnością pozłaca duszę
na drzewach wyrosną anioły
skrzydlate wiarą
a w małym cichym zakątku
odnajdę boską świątynię

do drzwi jej zapukam
ubrana w niewiarę
zrzuć ze mnie całun pokutny
który uwiera i dusi
już nie mam siły sama dźwigać życia
chcę byś rozpostarł dłonie
i wtedy deszcz będzie kolorowy
a ja niedoskonała
pójdę za tobą

27. 01. 2016
Astra

[bronczyk]

Och, czemu w pokutnej sukience? Żyjesz pięknie, dobrze to kwietny strój ci przynależny.

[mimoza]

Cicho wchodzę do kącika..., siadam i czytam i czytam...
Halinko, Astro...


Cisza


Nie lubię ciszy wymuszonej,
która wdarła się do mego domu.
Próbuję z nią walczyć,
polubić próbuję.
W ciszy, tak jak w nadmiarze hałasu
można się pogubić.

Gdy rano wstaję włączam tv,
w kuchni radio gra cichą melodię z przed lat.
Moje rozmowy to maile i skype,
czasami na forum wymiana poglądów,
telefon zadzwoni, ktoś sms napisze,
a ja mimo to, tylko ciszę słyszę.

Wieczorami mieliśmy
tyle do zrobienia,
nie przeczytane książki zostały na półce,
filmy nie obejrzane...,
nie wysłuchane melodie
przykrył kurz zapomnienia, zaniechania kurz.

Nie tak być miało, nie tak…
Marzyłam od długich spacerach we dwoje,
w kafejce stolik, kawa, wino czerwone
albo białe wino...
Szarlotka z lodami, a potem
wieczorny powrót do ciepłego domu,
i tylko księżyc i gwiazdy nad nami.

Cz

09 października 2008 roku

[Astra]

Halinko
Mimozo, cisza w samotności, czasami boli, to prawda


małe radości

dla ciebie frunę jak barwny motyl
po małych przestrzeniach naszego życia
lecz czasem zamykam oczy połykam łzę
i cicho przysiadam zmęczona bólem
lecz tylko na chwilkę by ciebie nie smucić

a ty spoglądasz troskliwym błękitem
podajesz radości w pachnącej cytrynie
otulasz troską jak ciepłym pledem
i słów jest wiele lecz teraz są zbędne

przytul nadzieją na nasze podróże
które powiodą w krainy cudowności
gdzie zieleń nas splecie jak słowa miłości
gdy przyjdzie wiosna wraz z twoim śpiewem
na moich ustach pojawi się uśmiech – dla ciebie
[/size]
30. 01. 2016
Astra
obrazek mój

[bronczyk]

Mimozo dzięki za tak piękny wiersz. Wzrusza, pytania trudne zadaje, no bo czemu tak cicho i tamto szczęście tak szybko minęło? Szukamy odpowiedzi i najczęściej już w trakcie poszukiwań zajmujemy się tym co los daje. Wiedz jednak, że choć się nie słyszymy, ja ci najlepsze słowa przesyłam.
Astro, Astro unosisz i tych co czytają o twoich ku gwiazdom wędrówkach. Niech tak pięknie, motylowo ci się stanie już teraz.

[joannap]

Dawno nie pisałam
ale czytałam.

Dziś Cisza Czesi uzmysłowiła mi ,
że i u mnie tak jest
łzy lecą mi z oczu...


Znowu zaczynam przeżywać wszystko..
Tu jest miejsce mego wypoczynku.
Dziękuję wszystkim Autorom
i pięknie komentującej Halince
Zawsze o Was pamiętam