Kącik poezji własnej i innych autorów - część XIV

[mimoza]

Bronczyk
Zochno - dasz radę, przepędź intruza.
Haniu


Po drugiej stronie lustra


Często bezsilna się czuje
Nie może sprostać oczekiwaniom
Zamknąć się jak ślimak w muszli,
A potem niech się co chce, stanie.
Za daleko są oboje, za daleko
- bez sensu ta przestrzeń -
Chociaż wyciąga ręce,
Nie jest w stanie go chronić.
Na dnie serca coraz częściej
Osiada gorycz, a szczęście
Ustępuje miejsca niewierze
W siłę uczucia.
Coraz częściej czuje się,
Jakby była po drugiej stronie lustra.
Tam gdzie jedno serce bije
Drugie sercewinno być echem.
Ile można stać przed zamkniętymi
Drzwiami ze świadomością,
Że mogą się nigdy nie otworzyć.


- Cz


08 listopada 2011 roku

[bronczyk]

To były nadzieje, a pozostały wiersze niezbyt słuszne. Tylko, że niekiedy piękniejsze od tych pisanych bez agitacji. Stalinie, a jeszcze tak mi się nasunęło, że my sobie ciągle jakichś Leninów tworzymy i dajemy im carte blanche.
To ja proszę Zochny naukowo. Autorka dała nam poetycką wizję życia z komarem, który może symbolizować wszelkie drobne trudności życia codziennego.
Mimozo lekko gorzki w swej wymowie liryk. Cóż tak bywa. Dobrze o rozczarowaniach pisać. Może ktoś zagubiony przeczyta i będzie wiedział jak bolesne jest niezrozumienie, niechęć do rozmowy. Być może.

[Stalin]

Pozostała całkiem fajna poezja, fakt. Nie wiem, czy słuszna, po prostu dobra poezja. Akurat ja sobie nie tworze Leninów ani innych takich, nie demonstruję i nie skanduję na Krakowskim - Jarosław, se partię zbaw!

[bronczyk]

Napisałam my, aby zbytnio nie odstawać od społeczeństwa. Ale nie myślałam, że ty tworzysz sobie Leninów. Nie śmiałabym.

[Stalin]

I słusznie, w zasadzie Leninów to usuwam...

[Honoratka]

Czuję się tak, jakby mnie kto wyprał

Poszłam z Weną
dziś na spacer
złote liście
jej
zbierałam
myślę ...
wiersz mi jaki powie
figę z makiem pokazała

To ci Wena
brawurowa
i odporna ... na chłód
taka
chociaż deszcz siąpi na głowę
jej nie łapie
nawet ...
katar

Honoratka

[zochna]

mimoza
brończyk
Honoratka z... każdym praniem wiruję a potem wieszam ale
superek, że już jesteś



WYMAGANIA

Po co...
mi komfort porządku spokoju i...
ciszy
dlaczego chcę
granic prywatności i...
poczucia, że nad...
głową nic
wreszcie nie...
wisi

Po co...
chcę tak szybko z...
obowiązkami się uporać, nie...
myć okien i, w...
kuchni wciąż nie...
harować
nikogo o nic nie...
prosić do pomocy nie...
wołać

Zrozumiesz odpowiedź na...
to pytanie
dopiero wtedy gdy
najważniejszą dla
ciebie tylko
twórczość
twórczość
twórczość
się stanie

(listopad 2011r.)

[Ludgarda]

x x x ( kiedy umrę kochanie)

kiedy umrę kochanie
gdy się ze słońcem rozstanę
i będę długim przedmiotem raczej smutnym

czy mnie wtedy przygarniesz
ramionami ogarniesz
i naprawisz co popsuł los okrutny

często myślę o tobie
często piszę do ciebie
głupie listy - w nich miłość i uśmiech

potem w piecu je chowam
płomień skacze po słowach
nim spokojnie w popiele nie uśnie

patrząc w płomień kochanie
myślę - co się też stanie
z moim sercem miłości głodnym

a ty nie pozwól przecież
żebym umarła w świecie
który ciemny jest i który jest chłodny

Halina Poświatowska

[mimoza]

Bronczyk, Honoratko, Ludgardo, Zochno



O wierszach raz jeszcze

Znowu wena powiedziała stop!
Ile można tworzyć w napięciu?
Wiersze nie powstają ad hoc,
Aby powstał wiersz, potrzebny
Jest nastrój rym i rytm,
Najlepiej spokój i cisza.
Wieczór, nastrojowa muzyka,
Dla pikanterii chwili – lampka
Czerwonego wina.
Nie, nie, nie,
Nie zgadzam się na to, że
Każdy wiersz jest kalką przeżyć poety.
Niestety muszę rozczarować czytelnika,
Treść wiersza najczęściej
Z fantazji poety wynika.
Ulepiona w fabułę historia zmyślona,
Czasami porywa, to znów złości
Często porusza, rzadziej usypia
Zbyt często wyciska łzy.
Tak już jest z poezją, która
Bez żenady gra na uczuciach.

- Cz

09 listopada 2011 roku

[Amadeusz ze Śląska]

Ratunek.

Dopadła nie puściła oczu postrach,
stołu szczęście rozgoniła tak nagle.
Zgasiła blask życia ofiarą został łach,
gardło pragnieniem pisze edenu mile.

Po kocich łbach z kacem w sercu,
oglądam małą przepustkę do chleba.
Żona kiedyś była jak ciepło przy piecu,
pozostał ino cień i marzeń polewa.

Nogi w miarę zdrowe gonią progi,
przyjaźni wspomnień nadziei mgły.
Nie otwierają w obojętności batogi,
do noclegowni zmęczone będą szły.

Miłość prosiła ja kochałem procenty,
pijackim krzykiem zdeptałem wołanie.
Miotam się proszę pomóż Boże Święty,
ratuj me ciało nim zacznie się konanie.

Amadeusz ze Śląska.

[bronczyk]

Honoratko pewnie już zdrowsza jesteś, stąd poszukiwania tematów w cudnych okolicznościach przyrody. Spacer jednak poetyczny był. Przyniósł wiersz taki co smutnego pocieszy. Jest w nim iskierka humoru i wspaniały dystans do siebie. Ducha tych słów będę nosić ze sobą dzień w dzień.
Zochna tak to kochana jest, że jeden szczęście osiąga przy trzykrotnym myciu okien w tygodniu, a drugi tylko raz je umyje, ale wiersz napisze. Według mnie trochę niesprawiedliwe to jest, ale nikt mnie o zdanie nie pytał jak reguły szczęścia ustalał. Już ja bym inaczej urządziła świat. Poetom i poetkom po trzech służących bym dała. Sobie też z jedną, a to z powodu lenistwa.
Mimozo i ślicznie, że słowa grają uczuciami lub na uczuciach. Niech je liryk dopieszcza, dowartościowuje. Czym bowiem człowiek jest bez nich. Naczyniem pustym, potworem, zlepkiem pierwiastków?
Amadeuszu ze Śląska piszesz bardzo wzruszająco o przegranym życiu. Spotykam takie postacie w trakcie spacerów z psami, takich pozbawionych nadziei i opętanych trunkami, ale żal mi serdecznie tych nieszczęśliwców bez domu.

[Honoratka]

Zochna * Mimoza * Bronczyk * dziękuję

a teraz proszę posłuchać pięknej serenady
http://www.youtube.com/watch?feature...&v=sD3G-sqj8ag

[Ludgarda]

Intymny wiersz

Warto, warto żyć,
Wtedy pachniałaś bzami,
Dziś znów kupiłem flakonik,
Roztarłem kroplę na dłoni
I przeszłość wieje nad nami
Bzami.
Warto, warto żyć.
Mgławo jest za oknami,
Zaraz listonosz zadzwoni,
Ustami przypadam do dłoni,
Całuję cień twojej woni...
Przyjdziesz - będziemy sami,
Jedyni i zakochani,
Chłonąc z czułością perfumy.
W miłym uśmiech intymnej zadumy:
" To my? Ja i ty?"
Wiesz? Wzdycham...I przez łzy
Powtarzam: wart, warto żyć...

Julian Tuwim

[kpwalski]

W moim pokoju
Nie mam spokoju,
Na górze ktoś tam
Montuje zlew,
Obok za ścianą
Mąż klnie na żonę
A ja się rzucam
Jak w klatce lew.
I nagle wiecie,
Na parapecie
Usiadł wróbelek
Ćwierkając w głos,
Ach, ty łobuzie
Zamknąłbyś buzię
Bo ja tych wrzasków
I tak mam dość!
Nigdy, ptaszysko
Dobrym artystą
W śpiewie nie byleś
Więc po co wrzask?
Chcesz bym się wzruszył
I dał okruszek
Chleba lub bułki,
Żebyś się spasł?
Ty zaś w podzięce
Zapiszczysz wstrętnie
Pozostawiając za oknem brud.
Nie, tak nie będzie
Wezmę narzędzia,
Młotek i gwoździe
Piłę i strug.
Z desek ci sklepię
Karmnik na drzewie
Nawet okruchów
Garść mogę dać
Tylko pamiętaj,
Nie skrzecz o piątej
Bo ja do ósmej
Potrafię spać.
Kp.

[mimoza]

Bronczyk, nie ukrywam, że każde Twoje zdanie wyrażone,
po przeczytaniu wierszy jest dla mnie bardzo ważne,
budujące i inspirujące.
Dziekuję, tym bardziej, że mnie rozpieszczasz nieustannie.
Honoratko serenada piękna, Twoje strofy przeplatane obrazem
współgrają i stanowią jedność. Cudownie to zrobiłaś.
Ludgardo kiedy widzę, że weszłaś do "Kącika poezji..." wiem, że wybrany
przez Ciebie wiersz jest z najwyższej pólki. Nie mniej jednak czekam
na kolejny Twój własny.
Staszku wróbelek będzie na pewno wdzięczny za karmnik i pokocha Ciebie
swoim maleńkim serduszkiem, a z wdzięczności zaśpiewa jakoby słowik
lub inny pięknie śpiewający ptak. - Cz

[Honoratka]

Czesiu - ten piękny klip to zrobił pewien wspaniały Pan,
niejaki Jerzy J, ja tylko napisałam tych parę słów do cudownej serenady.Niemniej dziękuję za słowa pochwały

Staszku ślicznie opisałeś swoje nocne perypetie i całe szczęście,
że wróbelek będzie miał swój karmnik, on się odwdzięczy
i pozwoli Ci spać do ósmej a nawet dłużej

[mimoza]

Honoratko Jerzy J. powiadasz - brzmi tajemniczo.


Odwieczny dylemat

W wyrażaniu uczuć
Pomocne są dłonie i usta
Można nic nie mówić,
Wystarczy dotyk i pocałunek.
Jeszcze oczy, które nie kłamią
Kiedy patrzą w zachwycie,
Splecione ciała, gdy się kochają
Skrywane głęboko myśli
Uzewnętrzniane dotykiem
Delikatnym, jak muśnięcie,
Jak powiew zefiru.
Usta rozchylone w uśmiechu,
Do tego błysk oka,
Pocałunkiem oddają smak
Niesiony na końcu języka.
W uczuciach pomocne są
Słowa, dużo słów o miłości,
Najważniejsze słowo KOCHAM
Musi wypływać z serca,
Spinać klamrą to wszystko,
Co niesie pocałunek i dotyk.


- Cz


10 listopada 2011 roku

[bronczyk]

Honoratko cudowna prezentacja. Już sobie włożyłam do ulubionych i myślę, że pozwolisz mi link rozesłać do znajomych, aby i oni mieli święto piękna.
Kpwalski ja się zakochałam już teraz na amen w twoich utworach. Są jak ożywcze promyki słońca wiosną. Człowiek uśmiechnięty czyta słowa mądrego pana poety z internetu, tak mu radośnie, że ktoś potrafi zebrać uciążliwości życia i połączyć je z leciutką kpiną z rzeczywistości. Ach, ten twój dobrotliwy uśmiech.
Mimozo najtrudniej znaleźć dobre, ciekawe słowa dla prawd znanych, a ty potrafisz stworzyć efekt nowości. Przy twoich utworach odkrywam na nowo swoje spostrzeżenia i w zaskoczeniu i podziwie czytam.

[mimoza]

Jan Pietrzak

Taki Kraj
http://www.youtube.com/watch?v=RBB2WSgUEYs

Jest takie miejsce u zbiegu dróg
Gdzie się spotyka z zachodem wschód
Nasz pępek świata, nasz biedny raj
Jest takie miejsce, taki kraj

Nad pastwiskami ciągnący dym
Wierzby jak mary w welonach mgły
Tu krzyż przydrożny, tam święty gaj
Jest takie miejsce, taki kraj

Kto tutaj zechce w rozpaczy tkwić
Załamać ręce, płakać i pić
Ten święte prawo ma bez dwóch zdań
Jest takie miejsce, taki kraj

Nadziei uczą ci co na stos
Umieli rzucić swój życia los
Za groby ojców, za Trzeci Maj
Jest takie miejsce, taki kraj

Z pokoleń trudów, z ofiarnej krwi
Zwycięskiej chwały nadejdą dni
Dopomóż boże i wytrwać daj
To nasze miejsce, to nasz kraj!

- Cz

[kasyda4]

Przez tydzień byłam odcięta od świata, bo zepsuł mi się laptop, dopiero dzisiaj mi go zreperowano, zobaczyłam jaka bieda bez internetu, ale już jestem.