Kącik poezji własnej i innych autorów - część XIV

[bronczyk]

Serdecznie dziękuję za życzenia.
Byłam i jestem z wami cudnie piszącymi. Tylko jak czytałam wiersze i ogarniało mnie dziwne uczucie - i tak słowami nie oddam emocji przy czytaniu i tak nie wypowiem jak coś tam we mnie poruszacie, więc po co pisać.

[senesco]

Podrzucam wiersz, przeze mnie spolszczony.
O chorobie Alzheimera, ale czy tylko?
Autor nieznany

To bardzo długie pożegnanie

Ona mnie zostawia, odchodzi powoli, po trochu, chciałbym móc ją zatrzymać.
Posiedzę przy niej, jak długo będę jej potrzebny.
Jak jej to powiedzieć?
Chciałbym zachować wspomnienia.
Chciałbym także nimi się podzielić.
Lecz ona odchodzi, coraz dalej i dalej.
A przecież nadal tu jest.
To bardzo długie pożegnanie,
mam nadzieję, że „my” coś dla niej jeszcze znaczy.
Tak wiele jest czasu pomiędzy teraz i wtedy, kiedy czas jest przeciwko nam.
Są chwile, kiedy wydaje się być niemal sobą.
Czasami to tylko jakiś gest.
Cząstka osoby, którą kiedyś znałem,
czasami zaledwie jej cień.
To bardzo długie pożegnanie, a ja nadal nie wiem, co powiedzieć.
Tak wiele jest czasu pomiędzy teraz i wtedy,
bo ona odchodzi, a to bardzo długie pożegnanie.
Powiedz mi, czy z innymi też tak jest?
Tak wiele jest czasu pomiędzy teraz i wtedy.
Jak sobie z tym poradzić?
To bardzo długie pożegnanie.

[kpwalski]

Przepraszam senesco, że piszę ale twój wiersz mnie poruszył. Mój brat jest chory na Alzhaimera i wiem jak to jest kiedy coraz bardziej wszystko zapomina i nie może poprawnie wypowiedzieć nawet kilku najprostszych słów, a przecież był to człowiek na wysokim stanowisku zawodowym.
Dziękuję za wiersz.

[mimoza]

Gdyby żyła,
dzisiaj miałaby 92 urodziny.

Wisława Szymborska - cudowna Poetka i Noblistka.

Kot w pustym mieszkaniu

Umrzeć - tego się nie robi kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu.
Wdrapywać się na ściany.
Ocierać między meblami.
Nic niby tu nie zmienione,
a jednak pozamieniane.
Niby nie przesunięte,
a jednak porozsuwane.
I wieczorami lampa już nie świeci.

Słychać kroki na schodach,
ale to nie te.
Ręka, co kładzie rybę na talerzyk,
także nie ta, co kładła.

Coś sie tu nie zaczyna
w swojej zwykłej porze.
Coś się tu nie odbywa
jak powinno.
Ktoś tutaj był i był,
a potem nagle zniknął
i uporczywie go nie ma.

Do wszystkich szaf sie zajrzało.
Przez półki przebiegło.
Wcisnęło się pod dywan i sprawdziło.
Nawet złamało zakaz
i rozrzuciło papiery.
Co więcej jest do zrobienia.
Spać i czekać.

Niech no on tylko wróci,
niech no się pokaże.
Już on się dowie,
że tak z kotem nie można.
Będzie się szło w jego stronę
jakby się wcale nie chciało,
pomalutku,
na bardzo obrażonych łapach.
O żadnych skoków pisków na początek.

- Cz

[bronczyk]

Mimozo to ja dołączę z wierszem Szymborskiej, który ostatnio chodzi obok mnie.

Cebula
Co innego cebula.
Ona nie ma wnętrzności.
Jest sobą na wskroś cebulą,
do stopnia cebuliczności.
Cebulasta na zewnątrz,
cebulowa do rdzenia,
mogłaby wejrzeć w siebie
cebula bez przerażenia.

W nas obczyzna i dzikość
ledwie skórą przykryta,
inferno w nas interny,
anatomia gwałtowna,
a w cebuli cebula,
nie pokrętne jelita.
Ona wielekroć naga,
do głębi i tym podobna.

Byt niesprzeczny cebula,
udany cebula twór.
W jednej po prostu druga,
w większej mniejsza zawarta,
a w następnej kolejna,
czyli trzecia i czwarta.
Dośrodkowa fuga.
Echo złożone w chór.

Cebula, to ja rozumiem:
najnadobniejszy brzuch świata.
Sam się aureolami
na własną chwałę oplata.
W nas - tłuszcze, nerwy, żyły,
śluzy i sekretności.
I jest nam odmówiony
idiotyzm doskonałości

[kpwalski]

Znów w samotności dzień mi przeminął,
jedynie w wierszach pisane słowa
są dla mnie często westchnieniem, chwilą
której odtworzyć nigdy nie zdołam.

Układam zdania w szeregi rymów
spisane często w smutną godzinę,
odlotem pragnę w niebyt odpłynąć
aby upiększyć dzień który minął.

W myślach rozkwita noc księżycowa
z gwiazdami które mrugają do mnie,
a obok ze mną ona-królowa,
ta wymarzona w noce bezsenne.

Szeptem mówimy nasze marzenia
aby nie prysnął urok tej nocy
i chociaż nie znam twego imienia
lecz tak mi błogo patrzeć w twe oczy.

Jak mam opisać cud tej fantazji
który w umyśle się rozprzestrzenia,
wielką tęsknotę co w świat mnie wabi
aby móc poznać to, czego nie mam.

A dziś pogodnie, słońce wprost smaży,
czemu nie jestem nad wody brzegiem
lecz w kącie domu siedzę i marzę,
może tak piękniej, doprawdy nie wiem.
Kp.

[joannap]

Halinko Przepraszam za spóźnione życzenia

http://www.yapfiles.ru/files/1198622/imieniny_6.swf

po otwarciu kliknij w głośniczek na obrazku u góry

Zdrowia i szczęścia większego od marzeń

[joannap]

Kochani ..Czesiu ,Aniu,Staszku.
Dzis uroniłam łezkę czytając Wasze wiersze..
Aniu -"do ciebie"
czytam i wiem co czujesz.
Tak samo jest z wierszami Staszka-
wzruszam się do łez
Przytulam WAS serdecznie
i dziękuję za tyle wzruszeń

[Astra]

Joasiu, jak tylko pojawiasz się u nas, zaraz robi się kolorowo, pięknie
Dziękuję za czytanie moich wierszydeł i miłe słowa :)
Staszku, jak zwykle pięknie


pozwól mi

usta malujesz
są takie obce
oczy perłowe
też są nie twoje
włosy pachną Chanel

pozwól mi ciebie kochać saute`
rankiem w cienkiej koszulce
oczy jak niebo błękitne
piersi stulone snem
stopy bose jak piękne motyle
fruną za tobą po naszym mieszkaniu

pozwól mi ciebie kochać
w sukience z wiosennych marzeń
pachnącą kwiatami
w bluzeczce skrzydlatej ptakiem
tańczącą z wiatrem

dla mnie bądź zawsze taką
- jak stworzył Bóg

suknię czerwoną
- dla świata włóż
usta pomaluj karminem

1.07.2015
Astra

obraz V. Volegov

[bronczyk]

Kpwalski tak już jest w życiu, że jest samotność i nie to miejsce, ale są marzenia i o tym najpiękniej piszesz.
Astro tak dobrze żyć bez maski, przy kimś bliskim najlepiej. Za dziewczynę wiecznie młodą, która w tobie tkwi trzyma kciuki.
Joasiu jestem oczarowana życzeniami. Dziękuję.

[kpwalski]

Joasiu , bardzo dziękuję. Teraz ludzie zaszyci są w lasach albo opalają się nad wodą, więc dobrze, że jeszcze jest ktoś, kto nasze wiersze czyta.
Aniu, jesteś mistrzynią w tworzeniu wierszy!
Bronczyk, napisałem ten wiersz po pewnym Twoim komentarzu.

[Astra]

Halinko, miło, że znowu z nami jesteś
Joasiu
Staszku

W te upalne dni, siedziałam w cieniu i bazgrałam ...takie bzdetki


upalne igraszki

zanurzam ciało
w rozkoszy chłodu
cudownie pieści
wezbrane piersi
tkliwie się kurczą
pod zimna dotykiem
srebrnymi kołami
uda gorące
masuje nurt
lekko leciutko
muska też brzuch
nurkuję głęboko
w boskości chłodu
glonami włosy
rozdarły toń

niczym syrena
z włosami jak fale
spienione bryzą
składam swe ciało
na miękkim piasku
u brzegu wód
by słońce lipcowe
złotymi pocałunkami
zmieniło skórę
w atłas brązowy
marzenie
plażowych mód

4. 07. 2015
Astra

[kpwalski]

Romantycznie.
To nic, że dziś pada deszcz, wkrótce będzie znów gorąco i wtedy na pewno wrócimy nad wodę. W leśnych jeziorach są komary, a na pobliskiej plaży jest masa wczasowiców więć w tam pisać nie mogę wierszy.

[bronczyk]

Astro cudownie i cieleśnie, ale ta fizyczność podszyta i poezją i byciem szczęściem.
Kpwalski twoje słowa są dla mnie bardzo ważne. Dziękuję.

[Astra]

Halinko
Staszku
Jestem po lekturze, która bardzo mną poruszyła...stąd taka tematyka...

Ryfka

…gdy życie to piekło
śmierć musi być niebem…

wysokie druty
jak cierniowa korona otaczają
jej świat
nie przechowała w pamięci
kolorowych wspomnień
nie pamięta życia
spoza cierniowego bólu
zachód słońca spływa krwią
muzyka sabotów
dudni złowrogo
drży zimnem
w łachmanach strachu
i kiedy przez kraty
skrada się duszek nocy
srebrem przysiada na jej posłaniu
ona śni szczęściem
…o chlebie

nad ranem w paluszkach
trzyma okruchy
w każdym widzi Boga
i nagle zdarza się cud
brunatnym obłokiem płynie wysoko
nad padołami spopielonego dzieciństwa
znika za czarnym horyzontem
nie czuje głodu
nie czuje już nic

Astra

[nutaDo]

Aniu - poezja Twoja przemieniła potworności jakie zadawali ludzie innym /których skazali na zagładę/
..."i kiedy przez kraty
skrada się duszek nocy
srebrem przysiada na jej posłaniu
ona śni szczęściem
…o chlebie"...

[kpwalski]

Dziś sami Niemcy dziwią się jak do takiej potworności mogło dojść.

[nutaDo]

Herbert Zbigniew

Przesłanie Pana Cogito

Idź dokąd poszli tamci do ciemnego kresu
po złote runo nicości twoją ostatnią nagrodę

idź wyprostowany wśród tych co na kolanach
wśród odwróconych plecami i obalonych w proch

ocalałeś nie po to aby żyć
masz mało czasu trzeba dać świadectwo

bądź odważny gdy rozum zawodzi bądź odważny
w ostatecznym rachunku jedynie to się liczy

a Gniew twój bezsilny niech będzie jak morze
ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych

niech nie opuszcza ciebie twoja siostra Pogarda
dla szpiclów katów tchórzy - oni wygrają
pójdą na twój pogrzeb i z ulgą rzucą grudę
a kornik napisze twój uładzony życiorys

i nie przebaczaj zaiste nie w twojej mocy
przebaczać w imieniu tych których zdradzono o świcie(...)

[Astra]

Nutko, znam, bardzo poruszający wiersz.
Mam jeszcze jeden...


skarga

rozkołysane drzewa
i cisza
ptaki bojaźnie zmilkły
tylko ona naga
tuli do piersi córeczkę
i śpiewa jej kołysankę
luli, luli, luli
maleńka
cienkim głosikiem wtóruje
wiatr zaczął śpiewać
żałobną melodię
a potem fajerwerków kanonada
w rowie usnęły obie
przykryte czerwienią atłasu
lecz cienki głosik
nadal niesie donośnie wysoko
wysoko do nieba
może obudzą się wszyscy święci
usłyszą żałosną skargę
i wstrząsną światem w posadach

Astra

[bronczyk]

Astro niezwykłe skojarzenia, takie do zapisania w pamięci, choć przy nich serce poboli, ale warto na ten ból się zgodzić, ponieważ takie słowa dodają wiary w nas ludzi.