Kącik poezji własnej i innych autorów - część XIV

[bronczyk]

Zochna do nóg padam na widok twój.

[zochna]

tar-ninka, kapwalski, brończyk

JEDYNY TOWARZYSZ

Ból. Jak...
że intensywnie systematyczny
uporczywie nie...
odstępujący partner każdej z
życiowych ról!

Gdybym się jeszcze o
niego starała do
partii boleści wstąpiła za...
deklarowała za...
biegała pragnęła pożądała czy go chciała

Nie! Pojawił się z...
nikąd jak supermen plaga 'mól' i
tkwi uporczywie wciąż nęka w
dzień wiosenny nocą zimnym latem i
obecna z nim męka pieprzna chili sól

Bez obrączki intercyzy przysięgi
siedzi jak u siebie serwując męki! W
każdym momencie i na
każdej imprezie jest!
Pulsując dręczy 'lezie', w bogatej biedzie

Ten w głowie - subtelnie chwilowy ale w
stawach - ech, to dopiero ZDROWY! Jak prze...
świdruje (nie zdradzi/?!/) prze...
szyje wiernie solidnie przy...
dusi/kręci Ech, tak już będzie do śmierci?

(kwiecień 2016r.)

[mimoza]

Zochno -

Nie było Ciebie przeszło rok
w myślach kłębiły się
zapytania znaki(?)
W "Kąciku Poezji..."
puste krzesło i stół,
w kajecie niezapisane
wierszami kartki.
Heroicznie walczyłaś z niemocą,
nikogo nie wpuszczałaś
za intymny próg.
... Milczałaś w oczekiwaniu
na uzdrowieńczy cud ...

Ku mojej radości stało się,
POWRÓCIŁAŚ (!)


Witaj Zosieńko
... pełna wzruszeń - Czesia

[bronczyk]

Zochna aż boli gdy się czyta. Wiersz, który utkwi w pamięci z powodu prawdy i braku ozdobników.
Mimozo przepiękne powitanie.

[bogda]

Witaj Zochno.
Wreszcie jesteś.

Nie było Ciebie przeszło rok
w myślach kłębiły się
zapytania znaki(?)

Dokładnie tak było, jak Czesia napisała.
Też się zastanawiałam co z Tobą, ale nie śmiałam pytać.
Najważniejsze, że znowu jesteś.
Czytając, czułam Twój ból.

[joannap]

Zosiu witaj ,a często zastanawiałam się dlaczego Ciebie
nie ma...

[mimoza]

Halinko, Bogdo, Joasiu...


Przepis

Za zasłoną na parapecie
znalazłam zeszyt.
W nim alfabetycznie,
chronologicznie
wpisane przepisy na życie.
Każdy z przepisów zawiera
to wszystko, o czym wiemy.

Przepisy są proste
jak prosta jest droga,
z której często zbaczamy
schodząc na manowce.

Na jednej z kart pod literą W
krótko i zwięźle napisana
recepta na wiersz udany.
Do napisania dobrego wiersza
potrzebne słowo klucz.

Z tym słowem w myśli, wyjdź
na otwartą przestrzeń
skieruj wzrok do nieba,
tam szukaj natchnienia.

Słowo połóż na sercu
dłońmi serce ogrzej,
pomyśl przez chwilę maleńką
o szczęściu,
tak bliskim – na wyciągnięcie ręki.

Z tęsknotą i żarem
słowo klucz wymieszaj
i oddaj myśli kartce,
treścią wypełnij białe plamy.

Gdy skończysz przeczytaj cicho,
kiedy poczujesz wzruszenie,
poruszysz skryte pragnienia,
to znaczy, że przepis udany.

Wiersz pisany czarnym atramentem
barwnie oddaje intencje...
Podoba się, smakuje...
Czujesz to co ja czuję?

-Cz

14 sierpnia 2009 roku
(popr. autorskie 16.04.2016r.)

[zochna]

mimoza dziękuję, bardzo
brończyk
bogda
joannap



DZISIAJ

O...
suwam się w nie...
pamięć stając
liderem prowadzącym
nikogo do...
nikąd

(grudzień 2015r.)

[bronczyk]

Mimozo ty odnajdujesz słowa klucze. Docierasz do czytającego i choć często ów czytający może lekko zbaczać ze ścieżek wersów, podkładać swoje znaczenia to czuje twoje pisanie sercem, a to najważniejsze.
Zochna w niepamięć to się nie osuniesz. Dopóki wątek trwa,dopóki ja pamięć posiadam będziesz i będziesz.

[zochna]

brończyk


CZYIMŚ ZDANIEM

Nie...
wielkim był
Polakiem a jak...
że użytecznym w wy...
eksponowaniu bez...
granicznego >>>

no, właśnie
czego?

(kwiecień 2016r.)

[mimoza]

Halinko, Zochno...


Może na przekór

Może napiszę wiersz o zachodzie słońca
może dokończę list, który do ciebie piszę
bez początku, bez końca…
Może otworzę okno,
wpuszczę wiosnę roztańczoną
z rozwianym wśród gołych gałęzi włosem.
Może wejdę na wzgórze, by spojrzeć
na moje miasto z góry
aby zobaczyć jak tętni życiem
jak ludzie, na wiosnę, tworzą pary…
Może ja jestem nie normalna
ot starsza Pani z głową w chmurach,
zamiast przed snem się modlić
bez przerwy, w wierszach nieskładnych
miłość wspomina.
Miłość to temat uniwersalny
z miłości rodzi się nowe życie
o umieraniu wolę nie myśleć
to samo przyjdzie, we śnie o świcie...
Nie chcę, nie zgadzam się
być starą na starość,
chcę póki mogę, cieszyć się życiem.
Dzisiaj jak wczoraj...
jutro jak dzisiaj...
może po raz kolejny – wiersz
o miłości napiszę.

- Cz

18 kwietnia 2013 roku

[bronczyk]

Zochna ja tylko mam nadzieję, że ten wielki, niewielki Polak to podmiot liryczny. Anonim i już. Jeśli tak to wiersz mądry wielce. Zwyczajni ludzie spotykani to tu to tam potrafią i o bezgranicznym pogadać, choć nikt ich nie podziwia.

Nie chcę, nie zgadzam się
być starą na starość,- Mimozo już sobie te słowa wydrukowałam, już cieszą moje oko przypięte na lodówce, która to służy mi za tablicę cytatów. Nie obraź się, że znalazły siedzibę w kuchni. Tam bywam najczęściej, tam odnajduję spokój, więc cudowne połączenia słowne odczytuję, rozważam i analizuję doglądając zup, sosów i ciast. Tak się miesza magia z codziennością.

[kpwalski]

Idę w świat przedzierając się myślą
splotem dróg gdzie nie błąkał się nikt,
gdzie wiatr gra roztańczonym drzew liściom,
tam mnie zew wiosny wzywa by iść.

Zamknę wzrok zaciemniając rzęsami
niechaj myśl mi nie błądzi wśród ścian,
marzeń tok pokieruje by pamięć
do mych dróg otworzyła łuk bram.

Jak we śnie widzę krzak jarzębiny
rosą z mgły błyszczy jej każdy kwiat
płatki już także ziemię pokryły
jakby tu biały obrus ktoś kładł.

Wkrótce znów polne róże rozkwitną
pośród pól stoi jej w pąkach krzak,
może tam pod kolczastą różyczką
jak co roku zagnieździł się ptak.

Tęsknię też za obwisłą koroną
starych wierzb których splot czesze wiatr
ale deszcz nie pozwala wyjść z domu
swą kotarę spuszczając na świat.
Kp.

[zochna]

mimoza
brończyk


STAJĘ się

Nigdy nie
wiem dokąd idę
chociaż 'dzisiaj' mam za...
planowane

Poszukując nie...
zgubionego nie
znajduję od...
odczuwalnego

Prowadząc za...
padam się w co...
dzienność bezmiaru pozornej
nicości

(kwiecień 201r.)

[Astra]

Witam wszystkich wiosennie
Zosiu, miło, że znowu z nami jesteś
Staszku, wyobrażam sobie te krajobrazy , które pięknie opisujesz
Po weekendowym spacerze...

stary dom

skulony u stóp krętej drogi
podgląda pomiędzy bluszczami
złociste refleksy płynącej rzeki

a w nim
porzucone wspomnienia
cicho przysiadły
ma miękkich pajęczynach
kołysane wścibskim wiatrem
zegar już nie odmierza sekund
czas się zatrzymał

pamięta odgłosy istnień
bo w nim zamieszkały
najskrytsze tajemnice
które szelestem szepczą
głuchą nocą

stary dom skruszały przemija
jak ludzkie życie
tylko czarny kot zdziwiony
przeciąga się leniwie

18. 04. 2016
Astra
il. R. Withaar

[kpwalski]

Zochno, wiosną nie trzeba mieć celu żeby gdzieś iść, każdy spacer jest relaksem.
Aniu, stare domy mają urok przeszłości, ja też często spacerując podziwiam dawne budowle. Ładny wiersz.

[bronczyk]

Kpwalski urzeka połączenie wewnętrznych przeżyć z oglądaną naturą, która łagodzi pewne stany niepokoju, ale i mobilizuje do przemyśleń.
Zochna to jest ten stan, który znam. Potrafisz słowami zadziałać jak straszna używka, nakręcasz myślenie. A to mi dobrze robi.
Astro dom jak życie człowieka ma swoje dzieje ukryte. Świetnie rytmem wiersza oddałaś powolność przemijania, jego nieuchronność.

[kpwalski]

Daleko do błękitnych oczu
przejrzystych niby rosy blask,
odeszłaś nie czekając świtu
i nas odgrodził cierni las.

Mgła wspomnień snuje się koło mnie
gdy chodzę sam nie wiedząc gdzie
choć wiem, że muszę cię zapomnieć
lecz bez mych marzeń jest mi źle.

Cóż znaczą rozkwitnięte drzewa,
opadnie ich tańczący kwiat,
nie dla mnie szum konarów śpiewa,
nie dla mnie ten wiosenny świat.

O, powiedz mi leśna kalino
i tobie zerwał płatki wiatr,
jakże nie płakać za dziewczyną
której mi bardzo w życiu brak?

Czy nie żal ci zerwanej bieli
lub gdy jesienią ginie liść,
choć wiosna znowu cię odmieni,
mnie nie przywróci szczęścia nikt.

Usiądę krzaku, tu przy tobie
nas przecież obu skrzywdził los,
wiatr cię rozszarpał w twej ozdobie,
mnie zabrał przyszłe szczęście ktoś.
Kp.

[mimoza]

Halinko, Iwonko, Zochno, Staszku...



Niemy krzyk

Pozostawiłeś tomik codziennika
z przed lat wielu.
Pożółkłe kartki w starym kalendarzu,
zapiski czynione pośpiesznie, ukradkiem.
Wyznania gorące, uczuć pełne
wypowiadane zbyt rzadko.
Po latach, czytane wzbudzają mój żal,
iż słowa... tak upragnione
wyrażałeś niemym krzykiem
czarnego atramentu,
na pożółkłych
kartkach starego kalendarza.

- Cz
12 stycznia 2007 roku

[bronczyk]

Kpwalski romantyk jesteś i do twarzy ci w tym niezbyt radosnym przebraniu. Odkrywasz coś co przeciętny człowiek nie zauważa, mija obojętnie. Nasze związki z naturą.
Mimozo bardzo emocjonalny wiersz. Taki co to i złość rozbudzi, że można było coś powiedzieć, że więcej słów to więcej zrozumienia. Tylko jak to w życiu - mamy czas.