gratka - Blog

		Klub Senior Cafe
Profile

23-02-2012 20:01

Pogoda nie zachęca do długich spacerów … Jest za zimno i choć w powietrzu czuć już zbliżającą się wiosnę, to za oknem tak jakoś nieprzyjemnie. Lepiej nie wychodzić i zostać w domu. W takich chwilach myślę : podaruj sobie chwilę lenistwa.I na ogół jestem hojna w tych darowiznach, chwila zamienia się w godzinę, potem drugą i tak mija mi pół dnia. Ale dzisiaj powlokłam się na UTW, aby wysłuchać wykładu o budowlach w stylu romańskim.
A jednak mogłam sobie podarować chwilę lenistwa, bo dowiedziałam się dokładnie tego, o czym od dawna wiedziałam...i jeszcze trochę szczegółów zupełnie nieistotnych.
No cóż, nadzieja bywa też matką rozczarowanych.
Te moje chwile lenistwa to jest siedzenie przy kompie, albo malowanie, albo czytanie bez robienia notatek. Bo czytanie z notatkami zdarza się, gdy znajdę coś pasjonującego, z czego można potem zrobić felieton, artykuł lub wykład, a to już praca.

Nie jestem humanistką z wyksztalcenia, można z całą pewnością stwierdzić, że nie jestem osobą oczytaną, co ma tę dobrą stronę, że do końca zycia mogę się oczytywać, ciągle znajduję coś nowego, wartego uwagi. Ostatnio odkryłam Herberta GeorgaWellsa i jego "Świat wyzwolony" oraz "Wojnę w przestworzach". Niesamowity wizjoner. Książki pisane 100 lat temu. Wówczas utopijne. Teraz po dwóch wojnach światowych w dużej mierze prorocze.

0 komentarzy

ludzkie odruchy

27-01-2012 10:44

Na naszym blogu "Okupowana młodość " znajduje się już 16 relacji świadków wojny.
http://okupowanamlodosc-animator.blogspot.com/
Czasem trudno zasnąć po wysłuchaniu wspomnień, szczególnie zesłańców .Ludzie ludziom...... Jednak takie indywidualne wspomnienia pozwalają na spojrzenie na okupację ze strony bardziej "ludzkiej". Przejawia się we wspomnieniach watek do tej pory bardzo oszczędnie prezentowany w literaturze- pomoc w przetrwaniu, którą żołnierze niemieccy w odruchu serca nieśli polskim cywilom w skrajnie trudnych przypadkach.
Ja też żyję dzięki temu, że żołnierze niemieccy przynosili matce mojej kaszkę mannę i lekarstwa gdy miałam jako dziesięciomiesięczne niemowlę ostry nieżyt jelit ( nazywało się to katar kiszek)i konieczna była dieta. Rodzice moi byli pewni, że bez tej pomocy bym umarła, tak byłam odwodniona, ze nie byłam w stanie ani siedzieć o własnych siłach, ani rąk do mamy wyciągnąć.
Spotykamy się z tym, że Niemiec ( policjant żąndarmerii granatowej z Łańcuta) zakochal się w dziewczynie z mojej wsi i się z nią ożenił. Potem chronił tę wieś jak mógł. Ludzie pokątnie zabijali świnie i nawet gdy jaki Niemiec to zobaczył, to potem się okazywało, że nic nie widział.Co więcej, ta dziewczyna, późniejsza pani policjantowa w zimie robiła paczki mikołajkowe dla ubogich rodzin. Ludzie znosili do niej kiełbasy, kiszki, co kto mógł ( nazywało się to szpyrki), a ona to rozdzielała . Tej relacji jeszcze nie zamieściliśmy na blogu, ponieważ żyje ta ówczesna dziewczyna. Teraz ma 95 lat, czekam na kontakt z nią.
Przeczytajcie wspomnienia Dominika Szmuca, albo pani Kazimiery Skomry. Rodzice Gieni Zawory przechowywali.....nie, nie Żydów tylko dwie krowy w piwnicy pod budynkiem zajętym przez "sztab" niemiecki i było rzeczą niemożliwą, aby Niemcy nie spostrzegli wnoszenia paszy czy usuwania gnoju.
Mam opowiedzianych wiele "dobrych epizodów" i dzięki temu nie chodzę jako ta chmura gradowa.W najgorszych chwilach pojawiały się przebłyski dobra.

Poszukuję tych właśnie ludzkich odruchów. Polecam się.

2 komentarzy

radości i niepokoje cd.

12-12-2011 13:22

Opracowanie wspomnień jest czasochłonne. Najpierw wgrywamy do komputera głos, osoby wspominającej potem spisujemy z tego tekst. Następnie trzeba doprowadzić do autoryzacji słowa pisanego.... a czas leci ciurkiem.
Starzy ludzie często nie są mobilni, uwięzieni w domach.Nie posługują się internetem. Odwiedziny są możliwe, gdy rodzina z pracy wróci. I znowu płynie czas, którego ci l;udzie już mają malutko.Moja młodzież też musi zważać na klasówki, kolokwia, sprawdziany.
W tej chwili na blogu znajduje się pięć relacji, około dziesięc relacji w przygotowaniu na dyktafonach. Mamy opowieść osoby, która w lutym skończy 101 lat, ale ta pani nie chciala wspominać smutnych spraw, raczej wskazywała okupacyjne sposoby na przeżycie . Ona pamięta jeszcze pierwszą wojnę światową.
Mam rewelacyjny rękopis osoby, która mieszka w USA, brak mi pozwolenia na upublicznienie. Oczy mi się spociły jak to czytalam. Może uda się nawiązać kontakt....
Zapraszam na bloga , adres w poprzednim moim wpisie.
Dziękuję za zrozumienie i ciepłe słowa.

1 komentarz

Moje emeryckie radości i niepokoje.

09-12-2011 11:20

Tak to się zaczęło na wiosnę : znałam w Internecie informację o konkursie grantowym ”Seniorzy w akcji”, po dyskusjach utworzyliśmy tandem (jedna seniorka + 50 i jeden młody - 30) i napisaliśmy list intencyjny.
Chcemy utworzyć grupę wielopokoleniową aby zbierać i dokumentować wspomnienia o młodości i dzieciństwie z wojną w tle. Wiemy, ze ludzie, którzy mają takie wspomnienia są już na wymarciu, często chorzy i samotni. Dotrzemy do nich.
Niepokój – czy nas komisja konkursowa odrzuci?
Pierwsza radość – gdy znaleźliśmy się na liście zaproszonych do Krakowa na rozmowę kwalifikacyjną. Na rozmowę zaproszono tylko dziewięćdziesięciu wnioskodawców wybranych z ponad czterystu. Jechaliśmy z niepokojem, ponieważ rozmowa kwalifikacyjna jest – jak nazwa wskazuje - kolejnym filtrem, który odrzuca dwie trzecie starających się o dotacje.

Niepokój – czy nas komisja konkursowa odrzuci?

Druga radość:
pozostaliśmy w tej nieodrzuconej jednej trzeciej . Zaproszono nas na warsztaty, które miały na celu przygotowanie nas do napisania dobrego wniosku . To były najbardziej inspirujące warsztaty mojego życia. Było miło, organizatorzy serdeczni, lecz materiał nowy, chwilami trudny – dzięki temu wiele zrozumieliśmy i wiele nauczyliśmy się .Na tych warsztatach wykłuwał się kształt projektu.
Niepokój: Czy napiszemy porządny wniosek, godny zaakceptowania?

Trzecia radość:
Napisaliśmy wniosek, który został zaakceptowany i to był kolejny powód do radości. Towarzystwo Inicjatyw Twórczych „ę” podpisało z Łańcuckim Uniwersytetem Trzeciego Wieku umowę dotacyjną o realizację projektu „Okupowana młodość – o zwyczajnym życiu w niezwyczajnych czasach wojny i okupacji”.
Niepokój: Czy uda się zorganizować grupę? Czy środowisko poprze i zaakceptuje projekt?

Czwarta radość – słuchacze ŁUTW chętnie włączyli się do projektu, a dzięki pomocy profesora historii i dyrektorki II LO znaleźliśmy też chętną młodzież. Kupiliśmy sprzęt, przeszkoliliśmy uczestników i praca ruszyła. Promujemy projekt na platformie ngo wiadomosci.ngo.pl/wiadomosci/692205.html oraz na stronie łańcuckiego UTW: lutw.free.ngo.pl/_/strona/Projekt_Okupowana_mlodosc.htm

Piąta radość – projekt się rozkręca. Jest połowa grudnia 2011, mamy kilkanaście nagrań i dużo materiału fotograficznego, ludzie przynoszą dokumenty, pisane wspomnienia. Mamy zaproszenia daleko poza województwo. Planujemy wydać książkę . Starosta obiecał dotację 2000 zł na wydawnictwo.
Utworzyliśmy historyczny blog „ Okupowana młodość – o zwyczajnym życiu w niezwyczajnych czasach wojny i okupacji”, w którym sukcesywnie zamieszczamy wspomnienia osób od około 80 do ponad 100 lat.
http://okupowanamlodosc-animator.blo...1_archive.html

Przed nami spotkanie całej grupy z seniorami przy choince, opracowywanie nagrań. Opracowanie edytorskie tekstów.
Niepokój: Czy pan Starosta dotrzyma słowa? : Czy znajdziemy dalsze środki na wydanie książki?

Pytania: Czy nie warto byłoby rozszerzyć akcji poza Ziemię Łańcucką? Czy na tym forum będziemy do tego zdolni?
www.podkarpackie-pozarzadowe.pl/index.php?...id...

5 komentarzy

Strona 12 z 18:

« Pierwsza